Bells of Innocence (2003)

Regie: Alin Bijan | 95 minuten | horror | Acteurs: Chuck Norris, Mike Norris, Carey Scott, David A.R. White, Marshall R. Teague, Scarlett McAlister, Grant James, Gabby Di Ciolli, Scotty Veale

Sommige films zijn zo stompzinnig dat je er het liefst gewoon helemaal niet over schrijft. Waarom aandacht besteden aan een vehikel dat zo stupide en amateuristisch in elkaar geflanst is dat het de energie (hoe luttel ook) die er in het schrijven van een recensie steekt domweg niet waard is? Maar als er ook maar één persoon is die twijfelt of hij deze film moet gaan kijken en na het lezen van deze recensie besluit ervan af te zien, is het de energie meer dan waard geweest. Want echt – deze film wens je zelfs je ergste vijanden nog niet toe.

Natuurlijk, er zijn veel meer films die argeloze kijkers van hun kostbare tijd kunnen beroven. Maar doorgaans zijn dat pretentieloze prenten die expres niks om het lijf hebben en valt het daarom door de vingers te zien. (De jongste borelingen van het zogenaamd komische duo Friedberg & Seltzer vormen hierin overigens een klasse apart. Die kerels zouden een filmverbod moeten krijgen, maar dat geheel terzijde.) Wanneer een film echter overduidelijk gemaakt is met een specifieke boodschap, gaan er andere wetten gelden. Dan dien je als recensent een film te beoordelen op de manier waarop die boodschap wordt uitgedragen. En laat die in het geval van ‘Bells of Innocence’ nou niet zo best zijn.

De boodschap is wel duidelijk genoeg, want je krijgt hem anderhalf uur lang door je strot gedouwd. Subtiliteit is klaarblijkelijk een begrip waar scriptschrijver en regisseur niet in geloven. Boing. Geloven. Dreun. Geloven. Patsboem! Geloven. Donder en bliksem. Geloven. (Begint het al te irriteren?) Geloven. Mokerslag. Geloven. (Ad infinitum…) Geloven. (Ad infinitum +1). Geloven. En ga zo maar door. Geloven. Nee, stop nu maar… Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Geloven. Kweetniet! Stop!

Simpel gezegd: ‘Bells of Innocence’ is een christelijke film die wil uitdragen dat je toch vooral moet… wat is dat woord ook alweer…? GELOVEN! Juist. Nogmaals: een christelijke film die uitdraagt dat je… hè? Voor wie is deze film nou bedoeld? Een rechtgeaard christen hoef je daarvoor toch niet met zo’n botte bijl mee te bewerken? Is de film dan misschien voor niet-christenen bedoeld – mensen die het licht nog niet gezien hebben en daarom… achterlijk zijn of zo? Hoe valt anders te verklaren dat werkelijk elk geloofscliché wordt aangehaald in dialogen die aandoen als verknipte pamfletten?

Nog even kort over de film zelf dan. Drie mannen, onder wie de suïcidale Jux (Mike Norris, zoon van…) gaan bijbels bezorgen in een katholiek Mexicaans dorp. Maar onderweg krijgt hun vliegtuigje brommerpech en de heren landen noodgedwongen midden in de woestenij. Tijdens een barre tocht (de montage kan niet verhullen dat ze telkens hetzelfde rondje lopen) horen ze ineens kerkklokken. Afgaand op het geluid komen ze terecht in het stadje Ceres, waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Telefoons bestaan er niet, maar de vriendelijke Matthew (Chuck Norris, mensen!) wijst ze de weg naar een dame die weet waar een korte golfradio te vinden is. Dat blijkt bij Matthew thuis te zijn – logisch, toch?

In afwachting van de hulptroepen proberen de drie vrienden diverse peinzende poses uit. Ze hebben het er zo druk mee, dat ze vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als gezond verstand. Want werkelijk niets klopt er aan het stadje. Maar de heren handelen in dienst van de geloofsboodschap van de film. En die laat logisch redeneren niet toe – stel je voor! Dus onze schapen (obligate christelijke metafoor) laten zich gewillig gebruiken in wat een of andere wedstrijd tussen hemel en hel is. (“Het staat geschreven”, wordt er telkens over het lot van het drietal gezegd, maar men vergeet te vermelden waar ook alweer precies.)

De regie is verschrikkelijk, de editing abominabel, de muzak tenenkrommend, de garderobe afgrijselijk, het script non-existent. Maar Chuck Norris speelt stiekem een engel en hij laat licht uit zijn vingertoppen schieten. Vandaar toch nog een halve ster. Want niemand komt aan Chuck Norris. Zelfs niet in een strontvervelend stuk christelijke propaganda dat (why God, why?) door Norris’ eigen productiemaatschappij is uitgebracht. Dus.

*Noot achteraf: imdb classificeert de film als horror. Dat begrip krijgt met deze film een geheel nieuwe betekenis!

Wouter de Boer