Ben Is Back (2018)

Recensie Ben is Back CinemagazineRegie: Peter Hedges | 103 minuten | drama | Acteurs: Julia Roberts, Lucas Hedges, Courtney B. Vance, Kathryn Newton, Rachel Bay Jones, David Zaldivar, Alexandra Park, Michael Esper, Tim Guinee, Myra Lucretia Taylor, Kristin Griffith, Jack Davidson, Mia Fowler, Jakari Fraser, Cameron Roberts

‘Ik hoop dat mijn film over een aantal jaar overbodig is geworden, dat niemand hem meer hoeft te zien omdat de film gedaan heeft wat hij moest doen. Ik denk dat iedereen die met deze issues moet zien te dealen, het liefste zou zien dat films als deze niet meer gemaakt zouden hoeven worden.’ Dat zei filmmaker Peter Hedges naar aanleiding van de première van zijn film ‘Ben is Back’ (2018), waarvoor hij niet alleen het scenario schreef, maar waarover hij tevens de regie voerde. De film handelt over verslaving, een thema waarmee Hedges al op jonge leeftijd in aanraking kwam; zijn moeder was een actieve alcoholist en verliet het gezien toen Peter zeven jaar oud was en zijn vader werkte als priester met gezinnen die met dit soort problematiek te maken hadden. Maar ‘Ben is Back’ zou geen standaard ‘rehab’-verhaal worden over een verslaafde die het licht zag en daarmee genezen was van zijn ziekte. In plaats daarvan zou de protagonist wel een bepaalde mate van herstel hebben ervaren, maar zijn drugsverleden toch nog niet helemaal achter zich hebben gelaten. En zijn familie moest een grote rol spelen in het geheel. Want familierelaties lopen als een rode draad door de carrière van Hedges, de man achter films als ‘What’s Eating Gilbert Grape’ (1993), ‘About a Boy’ (2002), ‘Pieces of April’ (2003) en ‘Dan in Real Life’ (2007).

Dat Hedges’ eigen zoon Lucas – die doorbrak met zijn geweldige rol in ‘Manchester by the Sea’ (2016), die hem en passant een Oscarnominatie opleverde – de titelrol op zich neemt, was niet het idee van de schrijver/regisseur zelf, maar van zijn vrouwelijke hoofdrolspeelster, Julia Roberts. Zij was zo onder de indruk van de jonge Hedges in ‘Manchester by the Sea’, dat ze hem bij zijn vader naar voren schoof. Het is bijna Kerstmis als Holly Burns (Roberts) met haar kinderen – Ivy (Kathryn Newton) uit haar eerste huwelijk en Lacy (Mia Fowler) en Liam (Jakari Fraser) uit haar huidige relatie – naar huis rijdt. Tot haar grote verbazing ziet ze Ben (Hedges) op de oprijlaan staan. Hij zou in een ontwenningskliniek moeten zitten, maar kennelijk mag hij vanwege de feestdagen met verlof. Holly voelt allerlei emoties tegelijk: ze is blij om haar verloren zoon weer te zien, maar voelt ook onrust. De vorige keer dat hij thuis was, ging het namelijk niet goed. Kan ze hem nu wel vertrouwen? In hoeverre is hij echt ‘clean’? Haar man Neal (Courtney B. Vance) zou Ben het liefst direct terugsturen naar de kliniek, maar Holly en hij komen uiteindelijk overeen dat Ben één dag mag blijven en dat Holly hem continu als een soort politieagent in de gaten houdt.

Peter Hedges vertelt ons niet letterlijk wat er allemaal gebeurt is in het verleden, maar uit de blikken, gesprekken en lichaamstaal van de mensen in de kerk en in de buurt lezen we dat er nogal wat mensen zijn die Ben het nodige kwalijk nemen. Hij heeft blijkbaar niet alleen gebruikt, maar ook gedeald en daar maak je geen vrienden mee. Het smoezige wereldje van drugscriminaliteit contrasteert sterk met het warme familiegeluk in huize Burns. Geluk dat onder druk komt te staan nu Ben terug is, want na de kerstmis in de kerk blijken de ruiten van de woning ingeslagen en is de hond des huizes ontvoerd. Allemaal weten ze dat dit gedaan is door iemand die nog een appeltje te schillen heeft met Ben en hij voelt zich er dan ook verantwoordelijk voor om het geliefde huisdier op te sporen. Moeder Holly waakt als een leeuwin over haar kroost en gaat met hem mee de duistere nacht in, voor een tocht langs dealers, oude vrienden van haar zoon die nu als junks op straat leven en moeders van aan een overdosis gestorven kinderen. Ze leert tussen de regels door ook nog hoe ver Ben op het dieptepunt van zijn verslaving zonk om aan zijn trekken te komen.

Er is iets merkwaardigs aan de hand met ‘Ben is Back’. De film doet vrijwel alles goed. Er wordt bijvoorbeeld prima geacteerd. Roberts was niet vaak beter dan dit en schittert met name in scènes waarin ze haar tanden mag laten zien, zoals bij het afblaffen van de huisarts die haar zoon ooit zeer verslavende pijnstillers voorschreef waardoor hij nu voor zijn leven getekend is, of de manier waarop ze zich vastbijt in de zoektocht naar haar verloren zoon. Ook Hedges en de acteurs in kleinere rollen komen stuk voor stuk prima voor de dag. Toch overtuigen Roberts en Hedges niet helemaal in hun rol; ze zijn te gepolijst om te kunnen doorgaan voor een junkie en zijn door schade en schande wijs geworden moeder. Ze zijn te perfect, ze missen dat rafelrandje die een rol als deze van acteurs vraagt. Het scenario is meeslepend, maar ook erg braafjes en voorspelbaar en het einde, dat zou moeten verrassen, is typisch zo’n slot dat je bij zo’n keurige film die te zeer zijn best doet om anders te zijn, verwacht. Door dat gepolijste maakt de film toch minder indruk dan je zou willen. En hoe goed Roberts en Hedges ook spelen, ze zijn daardoor minder geloofwaardig. Dat maakt ‘Ben is Back’ overigens geen vervelende film – integendeel. Zeker in de eerste helft worden we meegetrokken in de familiedynamiek en het gissen naar de ware beweegredenen van Ben om zijn familie opnieuw op te zoeken. Later verandert de film meer in een conventionele thriller waarin Ben zijn hond wil redden en Holly op haar beurt haar zoon. Goed gespeeld, maar niet altijd even geloofwaardig – wel vermakelijk.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 januari 2019
DVD- en blu-ray-release: 28 mei 2019