Big Momma’s House 2 (2006)

Regie: John Whitesell | 95 minuten | actie, thriller, komedie | Acteurs: Martin Lawrence, Nia Long, Emily Procter, Zachary Levi, Mark Moses, Kat Dennings, Chloe Moretz, Marisol Nichols, Josh Flitter, Dan Lauria, Jascha Washington, Jeanene Fox, Preston Shores, Trevor Shores, Sarah Brown, Rhoda Griffis, Kevin Durand, Cameron Daddo, Christopher Jones, Kirk B.R. Woller, Andy Stahl, Mark Joy, Christopher Tavarez, Bryan James Kitto

Was een vervolg op ‘Big Momma’s House’ onvermijdelijk, gelet op de flinke winst die de eerste film boekte? Waarschijnlijk wel. Toch duurde het zes jaar voordat dit tweede deel, weinig origineel ‘Big Momma’s House 2′ genaamd, het licht zag.

Of de verhalen waar zijn dat Martin Lawrence er aanvankelijk geen zin in had om zich opnieuw in het “fat suit” van Big Momma te hijsen, maar geconfronteerd met een wegzakkende carrière daarvan terug kwam, zal wel onopgehelderd blijven. Overigens zouden deze geruchten opnieuw de kop opsteken, om precies dezelfde reden, bij het filmen van deel drie: ‘Big Mommas: Like Father, Like Son’. Zeker vanuit het oogpunt van de filmstudio lijkt het een manier te zijn om snel geld te verdienen met een beproefd recept dat reeds succesvol was in het verleden. De studio zelf zou echter verklaren dat het gat van vijf jaar tussen deel één en twee veroorzaakt werd door de wens om het vervolg nèt zo goed als de oorspronkelijke film te maken. Ahum. Dit klinkt weinig geloofwaardig, zeker nu iedereen kan zien dat ‘Big Momma’s House 2′ een stuk slechter is dan deel één – en dat was op zijn best ook een gemiddelde komedie te noemen.

Hoe dan ook, de film wordt wel omschreven als een schoolvoorbeeld van de overbodige sequel. En inderdaad, daar valt veel voor te zeggen. Tegelijk zal het de liefhebbers van de komische stijl van Martin Lawrence wel kunnen bekoren. Toegegeven, de film is hartstikke flauw en leunt feitelijk maar op één grap (net als deel één): namelijk dat het heel grappig is dat een undercover agent zich vermomd heeft als een veel te zware Zuidelijke zwarte vrouw. Oké, er is een soort van depressieve hond toegevoegd en er is een kindje dat herhaaldelijk op zijn snufferd valt (de kracht van de grap zit hem in de herhaling), maar dan heb je het wel zo’n beetje gehad.

Ditmaal valt er op liefdesgebied voor Malcolm Turner (Martin Lawrence) echter niets te winnen: hij is nog steeds samen met Sherry (Nia Long), de kleindochter van Hattie Mae Pierce, de oorspronkelijke “Big Momma”. Ze is hoogzwanger en daarom doet Malcolm nu ongevaarlijk werk, zoals voorlichting geven op scholen in een adelaarspak. Maar hij popelt om een echte klus en die eigent hij zich dan ook toe, zonder medeweten van zijn superieuren: hij gaat in Big Momma vermomming als nanny werken bij een gezin, waarvan de vader Tom (Mark Moses) verdacht wordt van computercriminaliteit. Zijn kille vrouw Leah (Emily Procter) ziet Big Momma aanvankelijk niet zo zitten, maar natuurlijk weet Malcolm in de hoedanigheid van zijn alter ego het vertrouwen en de genegenheid van het gezin te winnen. Van de kinderen valt Chloe Moretz het meest op als dochter Carrie. Later zou zij doorbreken met haar rol in ‘Kick-Ass’, maar hier laat ze al zien dat ze talent heeft. Klinkt het concept van een man die zich als vrouw verkleed en aan het werk gaat als nanny niet als een schaamteloze rip-off van Mrs. Doubtfire? Ja, zo klinkt het. En zo is het ook.

Het verhaal wordt door de makers blijkbaar niet zo belangrijk gevonden en het vereist een “verstand-op-nul” mentaliteit om ongeschonden door de ongeloofwaardiger scènes heen te komen. Het is allemaal lui en gemakzuchtig gemaakt en gemikt op een jonger – en minder veeleisend – publiek dan het eerste deel. Het is verre van briljante comedy dat Lawrence en consorten hier leveren, al kent de film toch zo zijn aardige momenten, waarbij er gelachen kan worden om de uitbundige capriolen die Big Momma uithaalt.

Uiteraard blijft het masker van Big Momma er toch uitzien als, tja, een masker. Dus het vergt nogal wat inlevingsvermogen van het publiek dat niemand doorheeft dat Big Momma gewoon een vermomming is. Maar ja, dat was in de eerste film ook al zo – en toen ging het nog om mensen die de echte Big Momma kenden. Mensen die Martin Lawrence een matig getalenteerde komiek vinden, zullen door deze film niet overtuigd worden van het tegendeel. Lawrence lijkt er niet veel zin in te hebben en lijkt met zijn gedachten er niet helemaal bij. Misschien droomde hij alvast weg bij de gedachte waar hij zijn riante salaris aan uit zou gaan geven.

Blijkbaar was de koek (lees: de hebzucht van de filmstudio) nog niet helemaal op: in 2010 kwam er een nog veel overbodiger derde deel uit: ‘Big Mommas: Like Father, Like Son’.

Hans Geurts

Waardering: 2

Bioscooprelease: 16 februari 2006