Bio-Booster Armor Guyver – Kyoshoku soko Guyver (1989)

Regie: Koichi Ishiguro | 152 minuten | animatie, fantasie, science fiction | Originele stemmencast: Takeshi Kusao, Yûko Mizutani, Kôzô Shioya, Daisuke Gôri, Banjô Ginga, Jun Hasumi, Masato Hirano, Masashi Hironaka

De Power Rangers on acid: zo kun je de Japanse tekenfilmserie ‘Bio-Booster Armor Guyver’ nog het beste omschrijven. Net als de tot in den treure toe uitgemolken live action-serie gaat ‘Guyver’ over groteske monsters, vreemde kostuums en actie. Veel actie. Alleen is deze tekenfilmserie ietsje gewelddadiger dan de brave Power Rangers. Sterker nog: het bloed vloeit rijkelijk in deze cartoon. Het is dan wel het levensvocht van inslechte monsters, maar toch.

‘Bio-Booster Armor Guyver’ gaat over de scholier Sho, een verlegen jongen die een vrij onopvallend leventje leidt in een naamloze metropool. Het leven van de jongen verandert als hij in aanraking komt met een mysterieus kostuum dat hem superkrachten geeft. Al snel duikt er een schimmige organisatie op die maar wat graag het kostuum in handen willen krijgen. Het bio-booster armour zet vervolgens ook het leven van iedereen rondom Sho op zijn kop.

Het verhaaltje van ‘Guyver’ is net zo diep als de contouren van een bierviltje: niet dus. Het script besteedt weinig tijd aan karakterontwikkeling en andere bijzaken. En hoewel de actie nu hopeloos gedateerd overkomt blijft het best vermakelijk om te zien.

Zo zit de actie behoorlijk gammel in elkaar. Bij elk gevecht wordt er gebruik gemaakt van verstilde schetsachtige tekeningen die de meest lompe momenten uit de gevechten laten zien. Deze ‘stills’ worden ook talloze keren herhaald. Vergelijkbaar met penaltys in een voetbalmatch. Na drie keer hetzelfde plaatje te hebben gezien, gaat de lol er toch echt van af. Toch weet je dat er nog een herhaling komt. Zo werkt dat dus ook bij ‘Guyver’.

Omdat deze tv-reeks ruim zestien jaar oud is is de animatie ondertussen hopeloos verouderd. De personages bewegen zich nogal houterig voort en ook de lipsync loopt niet vloeiend. Naast gedateerde animaties heeft de film ook te kampen met een geluidsspoor dat uit de tijd is. De stemacteurs gaan volledig over de top met hun schreeuwerige stemgeluid en bombastische voordrachten. Vreemd genoeg irriteert dat niet. Sterker nog: het cheesy sfeertje past bijzonder goed bij de kakafonie van beeld en geluid.

‘Guyver’ is volledig over de top. Er worden koppen ingeslagen, armen afgerukt en botten gebroken. Dit alles op de tonen van een heftige jaren 80 gitaarsoundtrack . Enorm fout dus, maar daarom niet minder lekker. ‘Guyver’ is een echte guilty pleasure. Je kent het wel, zo’n (cult)serie die zo fout is dat het weer leuk wordt.

Gelukkig neemt de cartoon zichzelf ook niet al te serieus en blijft het een luchtige bedoening. Dit is echt een Japanse anime die goed scoort bij het Westerse publiek. Weinig tot geen diepgang, een ontspannen sfeertje en veel, heel veel actie.

Frank v.d. Ven