Bitch Slap (2009)
Regie: Rick Jacobson | 102 minuten | actie, komedie, misdaad, drama, thriller | Acteurs: Julia Voth, Erin Cummings, Ameríca Olivo, Ron Melendez, William Gregory Lee, Minae Noji, Michael Hurst
Alhoewel Quentin Tarantino’s ‘Death Proof’ het niet al te best deed onder zijn publiek, maakte de film in ieder geval op één iemand een onuitwisbare indruk. Televisieregisseur Rick Jacobson vond de film zo goed dat hij besloot zijn eigen sexy-vrouwen-nemen-wraak-film te maken. Onder het motto ‘beter goed gejat, dan slecht bedacht’ kwam hij met een vergelijkbaar verhaal en jatte op de koop toe grotendeels de stijl van zijn voorbeeld. Jacobson laat met zijn film echter vooral zien eerder kruimeldief dan meestercrimineel te zijn.
Eén ding moet u ‘Bitch Slap’ meegeven. De film weet haar publiek goed op te warmen. Met een fraaie montage van B-films wordt de toon gezet en weet de film zich als een natte cinefiele droom neer te zetten. De film lijkt direct duidelijk te willen maken uit dezelfde vijver als Tarentino te vissen. Helaas ontwaak je als kijker al snel uit die roes. Het hele retro-stijltje blijkt vooral bedoeld te zijn om in dezelfde markt te vissen als Tarantino en moet met veel visueel geweld de kijker ervan overtuigen naar iets gewaagds en origineels te kijken.
En dat is dan ook direct het probleem met ‘Bitch Slap’. De film wil te graag indruk maken. Helaas is Jacobson tegelijkertijd ook te bang iemand tegen de schenen te schoppen en dus is ‘Bitch Slap’ zo mainstream als de pest. Of beter gezegd: als MTV, want de film probeert de kijker vooral te imponeren met een vlotte montage en dito visuele effecten. In het begin lukt dat zelfs nog, maar uiteindelijk komt het allemaal nogal routineus en hol over.
Nu steekt een film als ‘Bitch Slap’ natuurlijk haar oppervlakkigheid niet onder stoelen of banken. En terecht zelfs… De B-films waar zij haar inspiratie vandaan pretendeert te halen deden dat immers ook niet. Waar het hem echter steekt is dat de film veel te weinig zelfreflectie toont. Een regisseur als Tarantino is wellicht oprecht in zijn liefde voor oude films, maar lijkt zich tegelijkertijd ook terdege bewust te zijn van de absurditeit van het geheel. Hij bezit het unieke talent commentaar en eerbetoon tegelijkertijd te kunnen leveren. Dat is ook de reden dat hij wegkomt met de meest vergezochte karakters en verhaallijnen. Er zit altijd de relativerende knipoog in ‘dat het maar een rare film is’. Noem het zelfbewust of postmodern, maar het is nu juist wat zijn films ervan weerhouden ridicuul te worden, ondanks dat zij hier op papier alle aanleiding toe geven.
Jacobson bezit dat talent echter niet, hoe graag hij dit ook zou willen. De karakters in zijn film zijn even vergezocht, maar nergens lijkt het besef door te dringen dat de hele B-film stijl slechts de taal is waarin wordt gesproken. ‘Bitch Slap’ verwisselt vorm met inhoud en dat levert een uitermate saaie film op. Schietpartijtje hier, gevechtje daar. Schijnbaar dacht regisseur Jacobson dat de lol van B-films hem daarin zat. Dat zit het niet. Het zit hem juist in de erkenning dat het allemaal belachelijk is, in het commentaar dat die films op zichzelf leveren. Wat overblijft is een film waarvan de regisseur de taal wel spreekt, maar daarbij helaas niet uit zijn woorden komt.
Sander Colin