Bitter Victory (1957)
Regie: Nicholas Ray | 102 minuten | actie, drama, oorlog, geschiedenis | Acteurs: Richard Burton, Curd Jürgens, Ruth Roman, Raymond Pellegrin, Anthony Bushell, Alfred Burke, Sean Kelly, Ramón de Larrocha, Christopher Lee, Ronan O’Casey, Fred Matter, Raoul Delfosse, Andrew Crawford, Nigel Green, Harry Landis
Richard Burton zei ooit: “I rather like my reputation, actually, that of a spoiled genius from the Welsh gutter, a drunk, a womanizer, it’s rather an attractive image.” Met zijn stoere, mannelijke uitstraling was de Britse acteur erg geliefd bij de dames, met als bewijs zijn vijf huwelijken (waaronder twee maal met de beroemde Elizabeth Taylor). Burton was een van de meest populaire acteurs in de periode na de Tweede Wereldoorlog. Vreemd eigenlijk, aangezien hij ook een van de weinige acteurs is die de meeste Oscarnominaties ooit ontving (zeven in totaal), en die uiteindelijk geen enkele Oscar heeft bemachtigd. Zoals in de meeste van zijn films, zet Burton ook in ‘Bitter Victory’ een prima acteerprestatie neer. Helaas weegt dit niet op tegen het redelijk hoge aantal saaie en trage scènes en het andere matige acteerwerk.
De film begint op de dag voordat Leith en Brand hun ploeg de woestijn in moeten leiden. Die avond komt Brands vrouw Jane (een rol van Ruth Roman) op bezoek en wordt het voor de kijker duidelijk dat zij en Leith voor de oorlog geliefden waren. De chemie tussen Burton en Roman is ver te zoeken. Roman oogt als een oude en saaie dame; geen hartstocht en sprankelende ogen wanneer zij haar oude geliefde weer ziet. Erg jammer. Meer dan dat, het maakt het moeilijk te geloven dat de twee ooit van elkaar gehouden hebben en dat er nu nog iets van die liefde over zou zijn. De enige scène waarin dit nog enigszins geloofwaardig is, is de laatste scène van de film, waarin zij de groep soldaten opwacht die van de missie terugkeren. De zogenaamde driehoeksverhouding is niet zozeer het centrale thema in de film, het zijn meer de conflicten die beiden mannen hebben met zichzelf tijdens de oorlog. Leith beseft dat hij eenzaam en leeg van binnen is en hij komt er al snel achter dat majoor Brand een angsthaas is die, in een tijd van oorlog, te bang is om belangrijke beslissingen te nemen of zelfs om iemand neer te schieten.
Het feit dat films in die tijd in zwart-wit werden geschoten is voor een groot gedeelte de redding van ‘Bitter Victory’ geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat de beelden werkelijk schitterend zijn. De film bevat mooie beelden van de woestijn, die als een mysterieus maanlandschap oogt. Een knap staaltje filmwerk wat dat betreft.
‘Bitter Victory’ moet absoluut gezien worden in de geest van de tijd waarin de film gemaakt is. Deze film is dan ook uiterst geschikt voor de liefhebbers van de klassieke (Burton) films. Liefhebbers van de iets modernere cinema zullen niet veel voldoening uit ‘Bitter Victory’ halen – het acteerwerk is theatraal, en ondanks dat de scènes wel enige vorm van actie bevatten is dit niet te vergelijken met de hedendaagse actie/oorlogsfilm. ‘Bitter Victory’ is zo’n film die je interessant vindt of niet. Oordeel zelf.
Daphna Berger