Black Angel – Senso ’45 (2002)
Regie: Tinto Brass | 128 minuten | drama, oorlog | Acteurs: Anna Galiena, Gabriel Garko, Franco Branciaroli, Antonio Salines, Simona Borioni
Tinto Brass is regisseur van erotische films. Niet het harde werk, maar eerder het softere. Het merkwaardige is dat hij ondanks dat in staat is om visueel mooie plaatjes te schieten. Wat toch niet zo vanzelfsprekend is binnen dit genre. Ook qua muziek weet hij vaak de snaar van de film te raken. Helaas is die snaar van de film vaak zo platvloers als de dialogen. Verhaallijnen zijn vaak slap in zijn films en karakters worden niet altijd met evenveel diepgang neergezet. Daarom is het des te boeiender dat ‘Black Angel’, ofwel ‘Senso ’45’ (zoals de oorspronkelijke Italiaanse titel luidde), met deze negatieve traditie breekt.
Als eerste is de setting van de film geslaagd. Het verhaal speelt zich af in Italië, begin 1945. De patriotten zijn volop actief en zetten de Italiaanse fascisten en Duitse nazis onder druk. Het land staat op het punt om te worden bevrijd door geallieerden. Tegen deze achtergrond is Livia op zoek is naar liefde, spanning en (seksueel) avontuur om een leegte of oppervlakkige leven op te vullen. Haar man is druk bezig zijn zaakjes op orde te krijgen en zijn rijkdom zeker te stellen binnen welke toekomstige orde dan ook.
Brass heeft goede locaties, decors, kostuums en situaties gekozen, waardoor dit verhaal geloofwaardig overkomt. De plaatjes die hij hierbij schiet zijn soms erg mooi en het drama van het verhaal wordt prima benadrukt door zijn stijl van filmen: klassieke close-ups, grootse symmetrische opnames van nazi bouwwerken en mooie opnamen van Venetië zonder de geijkte plaatjes uit de gondel-stad te gebruiken. Ook de erotische momenten worden nagenoeg allemaal met stijl gefilmd, zonder al te expliciet of hard-core zoals in sommige eerdere films.
In de meeste scènes wordt bovendien Livia’s leegte prima uitgebeeld doordat er in grote ruimtes of omgevingen, slechts een enkele acteurs aanwezig. De fysieke leegte om Livia heen benadrukt haar inwendige leegte. Dit geheel is aangekleed met muziek van Ennio Morricone. Het drama komt daardoor extra geloofwaardig over.
Het spel van de acteurs mag er zijn. Anna Galiena speelt het drama groots en in klassieke stijl. Dit doet zij met verve. De casting van Gabriel Garko is echter een grote mislukking. Garko straalt geen enkele geloofwaardigheid uit. Daardoor is de afloop van de affaire al bekend bij de kijker zodra Livia en Helmut elkaar ontmoeten. Ook de dialogen met vooral Helmut komen daardoor niet van de grond. De verhaallijn is niet sterk genoeg om dit te compenseren.
Bovendien brengt Brass met een te lang durend bacchanalia intermezzo halverwege zijn film weer in de gevaren zone. De scène is op zich aardig om de val van het fascisme en haar excessen te spiegelen aan die van het Romeinse Rijk. Het duurt echter zo lang dat je al snel weet dat die er alleen voor de seks in zit. Helaas te platvloers en te goedkoop.
Brass vervalt dus nog te veel in zijn oude fouten. Maar met ‘Black Angel’ is Brass er wel in geslaagd om een brug te slaan naar de reguliere film. Gezien andere films van de regisseur is dit een hele prestatie. En al helemaal voor een erotische film. In dat genre zou vier sterren niet misstaan. Voor een reguliere film scoort ie echter een 5,5 op 10. Geen reden om te zakken, maar ook geen reden om definitief slagen. Wellicht een succesvolle herkansing met een volgende film?
Redactie Cinemagazine
Waardering: 2.5