Black as Night (2021)

Recensie Black as Night CinemagazineRegie: Maritte Lee Go | 87 minuten | horror | Acteurs: Keith David, Asjha Cooper, Abbie Gayle, Fabrizio Guido, Craig Tate, Joseph Singletary, Theodus Crane, Sammy Nagi Njuguna, Frankie Smith, Derek Roberts, Kenneisha Thompson, Tunde Laleye, Mason Beauchamp, Tim J. Smith, Al Mitchell, Andrew Penrow

De vijftienjarige Shawna is een timide meid die zich probeert staande te houden in de ruige stad New Orleans. Ze woont samen met haar vader en broer in een redelijke buurt, terwijl haar drugsverslaafde moeder verblijft in een verpauperd deel van de stad die nog steeds kampt met de naweeën van de verwoestende orkaan Katrina. Geen makkelijke situatie dus. Tot overmaat van ramp wordt Shawna op een avond aangevallen door een groepje bloeddorstige vampiers als ze na het bezoeken van een feestje terug naar huis loopt. Als ze ook nog haar moeder verliest, besluiten Shawna en haar vrienden Chris en Pedro de strijd aan te binden met de ondode orde die probeert om een vampierleger te creëren uit de vele daklozen die in de stad rondwaren…

‘Black as Night’ is een film die alom bekende thema’s niet schuwt, maar toch een eigen draai aan het populaire subgenre van de vampierfilm probeert te geven. Dat gebeurt vooral door de (deels raciaal bepaalde) enorme kloof tussen arm en rijk in de huidige VS, het slavernijverleden en de eeuwenlange marginalisering van de Afro-Amerikaanse bevolking te verweven in het verhaal.

Waar een film als de originele ‘Candyman’ er wel in slaagt om de duistere kant van Amerika’s raciale verleden te koppelen aan een moderne bovennatuurlijke dreiging, slaat die poging in ‘Black as Night’ grotendeels dood. De reden? De overheersende toon is vrij luchtig, waardoor het lijkt alsof het maatschappijkritische element er met de haren wordt bijgesleept.

De horror is bovendien mild en legt het veelvuldig af tegen het actie-element, waardoor ‘Black as Night’ vaak doet denken aan een filmversie van ‘Buffy the Vampire Slayer’ met een overwegend Afro-Amerikaanse cast. De ‘mijn-lief-dagboekachtige’ vertelstijl (“The same summer I got breasts I fought vampires”) die de film hanteert, helpt ook niet echt bij het creëren van een serieuze toonzetting. Daarnaast is de uitgebreide uitleg over de regels van de vampierwereld (de verandering na een beet, knoflook, staken door het hart) misschien leuk voor de newbies binnen dit genre, maar overbodig en langdradig voor de mensen die al vele tientallen of enkele honderden vampierfilms hebben gezien. Bovendien is het bloedzuigende gespuis dat deze film bevolkt enigszins cartoonesk en niet bovenmatig eng.

Valt er dan niets positiefs te zeggen over ‘Black as Night’? Toch wel. New Orleans is bijvoorbeeld een prima decor voor een film van dit type. Zeker de statige, doch enigszins vervallen koloniale woning in het French Quarter waar de bloeddorstige snoodaards huizen, ademt het sfeertje dat past bij een bovennatuurlijke griezelprent. Ook de actiescènes zijn zeker niet onaardig uitgevoerd, terwijl de film na een wat aarzelend begin een lekker verteltempo heeft. Helaas mist ‘Black as Night’ de gewichtigheid, suspense en narratieve of emotionele bagage om na een eerste kijkbeurt nog lang in het geheugen te blijven hangen. Een redelijke film, maar helaas ook eentje die zijn potentie niet helemaal waarmaakt en snel in de vergetelheid raakt.

Frank Heinen

Waardering: 2.5

VOD-release: 1 oktober 2021 (Prime Video)