Black Bag (2025)

Regie: Steven Soderbergh | 95 minuten | drama, thriller | Acteurs: Michael Fassbender, Gustaf Skarsgård, Cate Blanchett, Tom Burke, Marisa Abela, Regé-Jean Page, Naomie Harris, Kae Alexander, Martin Bassindale, Pierce Brosnan, Megan Kimber, Paul Bailey, Bruce Mackinnon, Orli Shuka, Daniel Dow, Dane Juler, Reena Dusila, Ambika Mod, Alex Magliaro

Steven Soderbergh kondigde in 2011 zijn pensioen aan, maar sindsdien lijkt hij productiever dan ooit. Na zijn vermeende afscheid van de camera en het grote doek heeft hij meer films gemaakt dan menig filmmaker in een heel decennium. ‘Black Bag’ bewijst opnieuw waarom zijn werk altijd de moeite waard blijft. Soderbergh springt moeiteloos van genre naar genre, alsof hij zijn eigen filmografie als een speeldoos beschouwt. In ‘Black Bag’ keert hij terug naar zijn favoriete thema’s: geheimen, macht en de dunne grens tussen intimiteit en manipulatie.

George (Michael Fassbender) en Kathryn (Cate Blanchett) zijn een getrouwd stel en tevens collega’s bij de Britse geheime dienst. Wanneer George op een dag apart wordt genomen voor een briefing, krijgt hij te horen dat er een lek is, en dat er vijf mogelijke verdachten zijn. Kathryn staat op die lijst. Wat volgt is een langzaam brandende thriller waarin George moet kiezen: is zijn loyaliteit aan zijn land groter dan zijn vertrouwen in zijn vrouw? Of vertrouwt hij eigenlijk niemand meer?

‘Black Bag’ leunt zwaar op zijn twee hoofdrolspelers, en terecht. Blanchett is als altijd meesterlijk in het balanceren tussen kalmte en dreiging. Ze speelt Kathryn met een beheerste intensiteit, een vrouw die ogenschijnlijk alles onder controle heeft, maar wier blik voortdurend iets verraadt dat nét buiten beeld ligt. Fassbender, die sinds ‘The Killer’ een patent lijkt te hebben op het spelen van ijzig gecontroleerde mannen, zet George neer als een man die je niet vertrouwt, zelfs als hij de waarheid spreekt. Samen hebben ze een broeierige chemie waarin woorden bijna altijd minder zeggen dan blikken.

Veel meer dan om het centrale vraagstuk wie het lek is, gaat ‘Black Bag’ over relaties. De titel verwijst naar de “black bag”: een symbolische term voor staatsgeheimen die je niet mag onthullen, zelfs niet aan je partner. George en Kathryn zijn professionele leugenaars, en hun huwelijk draait om verborgenheden. De vraag die de film stelt is dan ook: hoe kan een relatie standhouden wanneer beide partners voortdurend de waarheid verbergen, hun geheimen in de “black bag” stoppen en simpelweg een beroep doen op beroepsgeheim? Een veel interessantere vraag dan wie het lek is en dat weet Soderbergh zelf ook maar al te goed.

Visueel gezien is de belichting echter een storende factor. Veel scènes ogen uitgewassen en overbelicht. Dit is met name problematisch in de scènes op het kantoor van de geheime dienst, waar de enorme ramen het licht overal binnenlaten en de belichting vaak een harde, onaangename gloed geeft. Ook in de dinerscènes wordt dit probleem versterkt. Het is donker om de tafel heen, maar de felle lampen erboven creëren een gigantische gloed die de scènes volledig uit balans brengt. Dit haalt de sfeer uit de film en maakt de visuele ervaring minder scherp. In plaats van de spanning of de intimiteit tussen de personages te versterken, creëert de overmatige verlichting een afstandelijke, haast irriterende sfeer die de onderhuidse spanning niet ten goede komt.

Dan is er het einde, dat de film naar een onvermijdelijke maar ongeloofwaardige conclusie leidt. George nodigt de andere vier verdachten uit voor een diner met hem en zijn vrouw, zodat hij zo theatraal mogelijk alles uit de doeken kan doen. Tot die laatste scène speelt ‘Black Bag’ zich af als een thriller waarin de kijker continu twijfelt aan wat waar is en wat niet. Die opzet heeft tot op zekere hoogte iets geloofwaardigs. Maar de onthulling op het einde, een soort ‘Murder on the Orient Express’-moment, voelt als een geforceerde, totaal ongeloofwaardige oplossing.

‘Black Bag’ is dus geen perfecte film, maar wel een boeiende. Soderbergh levert opnieuw iets af dat prikkelt, zowel inhoudelijk als stilistisch, al maakt hij het de kijker dit keer visueel onnodig lastig. De chemie tussen Blanchett en Fassbender tilt het geheel op, en de thematische onderlaag over vertrouwen en geheimhouding maakt de film interessanter dan de plot op papier doet vermoeden. Jammer van het slot, dat het zorgvuldig opgebouwde wantrouwen inruilt voor een toneelstukje, maar zelfs dan blijft ‘Black Bag’ een thriller waar je met plezier je hoofd over breekt.

Jelco Leijs

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 mei 2025