Black Night – Hak yae (2006)

Regie: Takahiko Akiyama, Tanit Jitnukul, Patrick Leung | 97 minuten | horror, thriller | Acteurs: Annie Liu, Dylan Kuo, Race Wong, Takashi Kashiwabara, Asaka Seto, Tomorowo Taguchi, Nutsha Bootsri, Athipan Chantapichai, Kajonsak Ratananisai, Pitchanart Sakakorn

‘Black Night’ (‘Hak yae’) is een bundeling van drie afzonderlijke verhalen (‘Next Door’, ‘Dark Hole’ en ‘The Lost Memory’) die alleen thematisch ruwweg iets met elkaar te maken hebben. De drie films zijn ook allemaal afkomstig uit een ander gebied. Zo is ‘Next Door’ afkomstig uit Hong Kong, is ‘Dark Hole’ een product uit de Japanse school en is ‘The Lost Memory’ van Thaise makelij. ‘Next Door’ focust zich op de driehoeksverhouding tussen politieagent Joe en de twee jonge vrouwen Jane en Hosie. Als Jane terugkeert van een lang verblijf elders, komt ze er al snel achter dat haar vriend Joe inmiddels een relatie aangeknoopt heeft met buurvrouw Hosie. De daaropvolgende ruzie mondt uit in een vreselijk ongeluk waarbij Jane om het leven komt. Ze laat het hier echter niet bij zitten en komt als geest terug om wraak te nemen op Joe en Jane. Kortom, ‘Next Door’ is een pikzwarte verhandeling over universele en eeuwenoude thema’s als schuld, retributie, trouw en liefde. Aan belangrijke en wezenlijke zaken zoals spanningsopbouw, het creëren van de juiste atmosfeer en stilistische verfijndheid hebben de makers overduidelijk veel aandacht besteed. De film ziet er dan ook pico bello uit en heeft onmiskenbaar de juiste ‘vibe’. Ook de manier waarop het verhaal verteld en in beeld gebracht wordt (rustig tempo, afgewisseld met korte flashbacks, flash-forwards of geestesverschijningen) is pakkend en goed verteerbaar. Toch wordt de film zelden echt eng of overdreven spannend, een euvel dat vooral te maken heeft met het soms schrijnende gebrek aan originaliteit. Sommige scènes zouden zo afkomstig kunnen zijn uit illustere genregenoten als ‘Ju-On’ of ‘Dark Water’. Ondanks de behoorlijke kwaliteit van deze korte film krijg je dan als kijker ook al snel het gevoel dat je dit allemaal al eens eerder en beter hebt gezien. Een wat overdreven en enigszins warrig slot versterken het licht onbevredigende gevoel dat je aan dit op zich redelijke werkje overhoudt.

In ‘Dark Hole’ staat de jonge vrouw en aanstaande bruid Yuki centraal. Yuki wordt gekweld door vreselijke nachtmerries en tast in het duister omtrent de oorsprong van haar dromen. Op een dag ontmoet ze een jongetje dat ook een prominente rol speelt in veel van haar dromen, maar Yuki blijkt de enige persoon te zijn die dit jongetje waarneemt. Bovendien verdwijnt hij op het moment dat zij hem opmerkt, alleen een plas water achterlatend. Ten einde raad besluit Yuki de hulp van een psychiater in te roepen. Onder hypnose komen haar vroege jeugdherinneringen weer boven water en ontdekt Yuki dat het onbekende (imaginaire?) wezen dat ze vroeger als huisdier hield wel eens de bron van haar nachtmerries zou kunnen zijn. ‘Dark Hole’ is een film die het vooral van suggestie en spanning moet hebben. Als kijker worstel je constant met de vraag of het wezen uit de jeugd van Yuki echt bestaat en verantwoordelijk is voor een aantal moorden. Of is Yuki schizofreen en beschikt ze over een gespleten persoonlijkheid waardoor ze zelf verantwoordelijk is? De makers laten veel aan het interpretatievermogen van de kijker over en geven geen ondubbelzinnig antwoord op de bovenstaande vraag. Geheimzinnig, intrigerend en bovendien het meest originele epos van de drie.

In het Thaise ‘The Lost Memory’ volgen we de alleenstaande moeder Prang en haar zoontje. Prang lijkt constant te worden achtervolgd door een geheimzinnige man. Ze denkt dat deze figuur gestuurd is door haar ex-man om haar zoon te stelen. Het duurt niet lang voordat Prang totaal paranoïde wordt en de scheidslijn tussen werkelijkheid en verbeelding begint te vervagen. ‘The Lost Memory’ is best een acceptabele korte film, maar heeft hetzelfde probleem als ‘Next Door’: de film lijkt soms wel een kopie te zijn van andere Aziatische spookverhalen. De geestesverschijningen met de zwarte ogen en groenblauwe gelaatskleur, de schreeuwende vrouwen en de vele flashbacks, het zijn allemaal zaken waarvan teveel regisseurs zich op dezelfde manier bedienen zonder een originele draai aan het verhaal te geven. Dit neemt niet weg dat ‘The Lost Memory’ er bij vlagen best aardig in slaagt om de gruwelijkheid van het hebben van paranoïde waanvoorstellingen te koppelen aan een bovennatuurlijk verhaal waarin verlies en de kracht van onverwerkte trauma’s thematisch centraal staan.

Stilistisch en filmtechnisch gezien is ‘Black Night’ een aardige compilatie die de meeste sterke en zwakke punten van het Aziatische thrillergenre in het algemeen aan het licht brengt. Het is alleen jammer dat de makers weinig originaliteit aan de dag leggen en grotendeels risicoloos voortborduren op het werk van hun voorgangers. Niet onaardig, maar voor mensen die thuis zijn in de wereld van de Aziatische spookverhalen zal deze film weinig nieuwe of verrassende elementen bevatten.

Frank Heinen