Black Past (1989)

Regie: Olaf Ittenbach | 76 minuten | horror | Acteurs: Olaf Ittenbach, Andrea Arbter, André Stryi, Anette Arbter, Sonja Berg, Susanne Nebbe, Alfons Sigllechner, Ivo Tischler

‘Black Past’ is de debuutfilm van Olaf Ittenbach, de cultregisseur uit het Duitse Beieren die in welingelichte kringen bekendheid heeft verworven met zijn compromisloze en vaak extreem bloederige horrorfilms. ‘Black Past’ is in veel opzichten dan ook een vroeg, enigszins ongepolijst werkstuk dat in veel opzichten zeker ook representatief is voor zijn latere werk. In ‘Black Past’ tekent Ittenbach niet alleen voor de regie en het verhaal, maar speelt hij ook nog eens de hoofdrol. Bron van alle ellende in ‘Black Past’ is een geheimzinnige spiegel die hoofdpersoon Thommy op zolder aantreft. Bij de spiegel zit ook een briefje van een vorige bewoner van het huis waarop staat dat het object duivelse krachten herbergt die resulteren in angstaanjagende visioenen, moord en doodslag als ze de vrije hand krijgen. Uiteraard slaat Thommy deze waarschuwing in de wind en besluit hij toch om de spiegel een prominent plekje aan de wand te gunnen. Een beslissing die hij al snel zal berouwen.

In narratief opzicht is ‘Black Past’ overduidelijk schatplichtig aan ‘The Amityville Horror’. De parallellen met deze reeks over een vervloekt huis in Long Island zijn voor horrorkenners niet te overzien. De manier waarop Ittenbach het thema aanpakt, is echter wel heel anders. ‘The Amityville Horror’ moest het vooral hebben van suspense en een gedegen spanningsopbouw, zaken die in ‘Black Past’ niet overdreven goed uit de verf komen. De film komt vrij traag op gang, wat geen probleem hoeft te zijn als het acteerwerk goed is. Helaas is dat hier niet het geval, waardoor zeker de eerste veertig minuten vrij langdradig en stuntelig aandoen. Zeker ook omdat het verhaal zich toch wel op redelijk voorspelbare wijze ontrafelt. Maar op het moment dat de demonische krachten die huizen in de oude spiegel bezit nemen van Thommy, neemt de film een radicaal andere wending en is het grafische gruwel alom die de klok slaat. Met kettingzagen en bijlen doorkliefde hoofden, naalden en mesachtige objecten die in oogkassen verdwijnen, afgezaagde ledematen, je kunt het zo gek niet bedenken. Opvallend genoeg is Olaf Ittenbach als waarlijk onafhankelijke filmmaker ook verantwoordelijk voor de effecten en visuele aankleding van zijn films, wat suggereert dat hij heel wat uurtjes in het maken van ‘Black Past’ moet hebben gestoken.

Net zoals de meeste films van Ittenbach is ook ‘Black Past’ een film die vermoedelijk alleen een kleine minderheid van het filmpubliek echt zal kunnen bekoren. De films zijn nu eenmaal te extreem en eendimensionaal om algemeen ingang te doen vinden. Alleen de echte extremofielen, voor wie een goed verhaal, kraakhelder beeld of vlot acteerwerk doorgaans geen eerste vereisten zijn, zullen ‘Black Past’ misschien in hun armen sluiten als een obscuur undergroundjuweeltje. De waarheid is echter dat de film te veel mankementen vertoont om daadwerkelijk aanspraak te kunnen maken op een dergelijke status.

Frank Heinen