Black Water (2007)
Regie: David Nerlich, Andrew Traucki | 90 minuten | drama, horror, thriller, avontuur | Acteurs: Diana Glenn, Maeve Dermody, Andy Rodoreda, Ben Oxenbould, Fiona Press
De Australische productie ‘Black Water’ combineert psychologische spanning met gevaarlijke dierenhorror, zoals we dat kennen uit ‘Jaws’, ‘Anaconda’ en ‘Open Water’. Het regiedebuut van David Nerlich en Andrew Traucki is daardoor voorzien van een beklemmende sfeer. De spanning wordt zorgvuldig opgebouwd. Door middel van familiekiekjes aan het begin van de film krijgen we een intiem en herkenbaar beeld van het trio dat twee weken door het Australische landschap trekt. De Australische zussen Grace en Lee en Graces echtgenoot Adam nemen na kerst afscheid van hun (schoon)moeder en vertrekken voor een vakantie in eigen land. Een vastomlijnd plan hebben ze nog niet en Lee (Maeve Dermody, de Australische equivalent van Keira Knightley) kiest het eerste uitstapje: een krokodillenreservaat. Hier worden we de eerste keer geconfronteerd met de gevaarlijke junglebewoners. In één van de eerste scènes is de kijker al op de hoogte gebracht dat het aantal in het wild levende krokodillen in Australië groeit. Het krokodillenreservaat is een toeristische trekpleister en op een enkel schrikeffect na (dat je ondanks dat je het ziet aankomen, toch doet opveren uit je stoel) is het niet eng of spannend. Dat wordt het pas wanneer Adam voorstelt een rivierentocht te maken om te vissen.
Wanneer ze bij het afgelegen en bouwvallige kantoortje aankomen van waaruit de tochten georganiseerd worden, blijkt dat ze de boot net gemist hebben. Jim, de medewerker van het bedrijfje, biedt hen aan mee te gaan, zodat ze een privétocht kunnen maken. Adam heeft hier wel oren naar, dus vertrekken de vier om te genieten van het moois dat de Australische natuur biedt. Voor de kijker betekent dit prachtige opnamen van de enorm overweldigende Australische flora en fauna. Ook later in de film, wanneer het gezelschap inmiddels is overvallen door een dramatische gebeurtenis, met verregaande gevolgen, neemt het regisseursduo de tijd om de natuur in de film te integreren. Dit levert een bijzondere kijkervaring op. Dankzij de uitstekende score van Rafael May houdt ‘Black Water’ je altijd alert en op het puntje van je stoel, maar je kunt je ook goed voorstellen dat je wanneer de beelden ondersteund zouden worden door een lieflijk muziekje, dat je dan naar een documentaire van het kaliber ‘Earth’ zit te kijken.
Wat eveneens voor de film pleit is het feit dat de makers ervan afgezien hebben CGI toe te passen: de krokodil is dus echt. Minder is meer, moeten Nerlich en Traucki gedacht hebben, want echt vaak komt krokodil Stumpy niet in beeld, maar zijn dreiging is continu voelbaar. Ook positief is dat de groep met drie personages niet al te groot is, anders wordt het zo’n ‘tien kleine negertjes’ verhaal (overigens wordt hier wel aan gerefereerd door een kinderversje te gebruiken over aapjes in een boom en een krokodil). Voeg daaraan toe dat de acteerprestaties zonder meer overtuigend zijn en je hebt met ‘Black Water’ een fijne krokshocker te pakken.
Monica Meijer