Blackout (2007)
Regie: Rigoberto Castañeda | 81 minuten | horror, thriller | Acteurs: Amber Tamblyn, Aidan Gillen, Armie Hammer, Katie Stuart, Eloisa Bennetts, Jim Arnold, Claudia Bassols, Peggy Batchelor, Leslie Charles, Kate Jennings Grant, Erin Guzowski, Luana Lauverski, Jane Partridge, Emma Prescott, Mabel Rivera, Fiona Rycroft, Andrew Tarbet, Diana Van Proosdy
Het is niet gemakkelijk om met een originele thriller of horrorfilm op de proppen te komen. In de Spaanstalige landen zijn ze er de laatste jaren aardig in geslaagd met films als ‘El Orfanato’ en ‘[REC]’ (beiden uit 2007) en de Argentijnse misdaadthriller ‘El Aura’ (2005). Hoewel deze films absoluut niet met elkaar te vergelijken zijn, deden ze allebei een frisse wind waaien door filmland. Dat niet alle Spaanstalige filmregisseurs even sterk uit de hoek komen waar het om angstaanjagende spanning gaat, bewijst de Mexicaan Rigoberto Castañeda met zijn niemendalletje ‘Blackout’ (2007). Deze film – overigens Engels gesproken en met Engelstalige acteurs in de hoofdrollen – kreeg in slechts een paar landen een bioscooprelease. Elders, waaronder in Nederland, belandde hij direct op dvd. Meestal belooft dat niet veel goeds…
In ‘Blackout’ belanden drie totaal verschillende mensen samen in een vastgelopen lift. Ze wonen bij elkaar in dezelfde flat, maar verder weten Karl (Aidan Gillen), Claudia (Amber Tamblyn) en Tommy (Armie Hammer) niets van elkaar. Karl is weduwnaar en vader van een dochtertje van een jaar of vijf. Hij werkt als arts in een ziekenhuis. Studente Claudia heeft zojuist gezien hoe haar oma – haar enige familielid – een ernstig ongeluk heeft gehad. Haar laatste wens is om met de foto van haar overleden echtgenoot in haar handen te sterven en Claudia was naar huis gespoed om die op te halen. Tommy is een ruig uitziende jongen die met zijn vriendinnetje Francesca (Katie Stuart) wil wegvluchten van haar tirannieke vader. Die nacht hebben ze hun vertrek naar Parijs gepland. Alle drie hebben ze geen zin en geen tijd om lang vast te zitten in de lift, maar dat gebeurt toch. Hoe langer ze met elkaar opgescheept zitten, hoe broeieriger de sfeer wordt. Wanneer blijkt dat een van de drie een bloeddorstige seriemoordenaar is, wordt de zaak helemaal penibel…
Thrillers en horrorfilms blinken al niet vaak uit in originaliteit, maar ‘Blackout’ maakt het helemaal te bont. Want waar hebben we dat niet eerder gezien; mensen die vast komen te zitten in een (te) kleine ruimte? Het lijkt het standaard recept voor de doorsnee griezelfilm. Dat deze prent niet origineel is, is nog tot daar aan toe. Als een en ander goed is uitgewerkt maakt dat namelijk niet een zoveel uit. Maar ‘Blackout’ slaat op velerlei fronten de plank volledig mis. Ten eerste zie je als kijker al van mijlenver aankomen hoe de vork in de steel zit en wie van de drie uiteindelijk door het lint zal gaan. Dat haalt de angel – en dus de spanning – al volledig uit het verhaal. Daar komt nog bij dat debuterend scenarioschrijver Ed Dougherty zijn boekje te buiten gaat aan flashbacks. Dat we inzicht krijgen in de achtergronden van de personages, valt alleen maar te prijzen. Maar de manier waarop we de geschiedenis van Karl, Claudia en Tommy krijgen voorgeschoteld, raakt kant noch wal. En als deze figuren nou nog interessant waren… Maar nee hoor. Daardoor kan het je ook weinig schelen wat er met ze gebeurt. Het acteerwerk is erg wisselvallig maar wordt beter naarmate de film vordert.
‘Blackout’ is wel te prijzen om zijn mooie look. Want waar het verhaal aandoet als een regelrechte B-film, zijn de visuals erg geslaagd. Regisseur Castañeda heeft zijn hele ziel en zaligheid in deze prent gestopt, dat is duidelijk te merken aan de manier waarop de film geschoten is. Dat deze ‘horror’ nooit spannend wordt – laat staan angstaanjagend – is dan ook niet zijn schuld. Het grootste probleem ligt absoluut bij het script, dat op geen enkel vlak weet te overtuigen. Ook de dialogen zijn erbarmelijk. En dan laten we nog buiten beschouwing dat het in de 21e eeuw helemaal niet eens (meer) mogelijk is om twintig uur opgesloten te zitten in een lift zonder dat iemand het merkt. De horrorfan zit zeker niet te wachten op dit weinig enerverende stukje film en zelfs de allergrootste liefhebber van (psychologische) thrillers zal er zijn neus voor ophalen. We hebben het allemaal al eens eerder – en beter – gezien. Dat dit niemendalletje slechts 81 minuten duurt (waarvan ruim vijf minuten credits) is dan wel weer mooi meegenomen!
Patricia Smagge