Bled Number One (2006)

Regie: Rabah Ameur-Zaïmeche | 100 minuten | drama | Acteurs: Rabah Ameur-Zaïmeche, Meriem Serbah, Abel Jafri, Farida Ouchani, Ramzy Bedia

‘Bled Number One’ kent eigenlijk twee hoofdrolspelers: in het eerste deel wordt vooral Kamel (gespeeld door de regisseur) gevolgd. Hij wordt in eerste instantie snel weer verwelkomd in de gemeenschap, hoewel het ook al snel duidelijk wordt voor beide kanten dat hij door zijn verblijf in Frankrijk zijn geboortedorp is ontgroeid. Hij bidt niet meer en spreekt de Berbertaal nauwelijks nog. Halverwege de film verplaatst de focus zich naar Louisa, Kamels nicht, die haar man wil ontvluchten met haar zoontje om haar wens te vervullen: jazzmuziek zingen. De enige die haar lijkt te begrijpen is Kamel. De twee voelen zich met elkaar verbonden, maar weten ook dat ze beiden door hun persoonlijke besognes elkaar nauwelijks kunnen helpen. Het uiteindelijke resultaat: Kamel raakt gedeprimeerd en gebrouilleerd met het hele dorp, en Louisa komt in een psychiatrische inrichting terecht. De broer van Louisa is eveneens een verbinding tussen hun beiden: een opportunist, conservatief in zijn denken maar als de dood voor de moslimfundamentalisten (vaak nog broekies) die met hun messen hem het drinken van een biertje willen beletten. Dat hij zichzelf als een fundamentalist gedraagt als hij zijn zus slaat, lijkt hij niet te kunnen beseffen.

Het is eigenlijk het hele verhaal. Geen duidelijke opbouw naar een spannende climax, of iets dergelijks. Er zit ook geen duidelijk einde aan ‘Bled Number One’, maar dat hindert allemaal niets. De film is namelijk vooral een mooie, sfeertekening van het huidige Algerije: een warmbloedig en beeldschoon land, waar angst en opportunisme hand in hand gaan. Daaraan dragen bijvoorbeeld ook de intermezzo-scènes bij van een (westerse) gitarist die met veel verwrongen geluidseffecten op zijn gitaar melancholische liedjes zingt.

Dat de mensen alles doen om hun hachje te redden, maakt hun echter niet meteen onsympathiek. Het is juist de kracht van ‘Bled Number One’ dat aannemelijk wordt gemaakt dat de gewone man, met Kamels neef als archetype daarvan, rustig zijn leven probeert te leiden. Niks geen anti-amerikanisme of fanatisme: het komt allemaal wel langs, maar het beeld dat wordt geschetst is dat de gemiddelde Algerijn geen haar slechter is dan jij en ik, en gewoon zijn leventje wil leiden. Dat dat gewone leventje wel degelijk ook z’n nare kanten kent (mishandeling, spelen voor eigen rechter, onverdraagzaamheid) wordt overigens óók getoond, maar zonder in stereotype beeldvorming te vervallen.

‘Bled Number One’ is een evenwichtige, maar vooral mooie en sfeervol gemaakte film die een hartverwarmend beeld geeft van een mooi maar droevig land.

Daniël Brandsema

Waardering: 4

Bioscooprelease: 15 februari 2007