Blind Willow, Sleeping Woman – Saules aveugles, femme endormie (2022)
Regie: Pierre Földes | 108 minuten | animatie, drama | Acteurs: Ryan Bommarito, Shoshana Wilder, Marcelo Arroyo, Scott Humphrey, Arthur Holden, Jesse Noah Gruman, Michael Czyz, Alex Ivanovici, Zag Dorison, John Vamvas, Cora Kim, Katharine King So, Nadia Verrucci
Bij het lezen van de verhalen van Haruki Murakami is het soms lastig voor te stellen hoe het kan gebeuren. Wat wel voor te stellen is, is dat het ons óók kan overkomen. Het magisch realisme van Murakami slaat altijd toe in ogenschijnlijk gewone levens. Pierre Földes heeft dat begrepen en geeft ons met ‘Blind Willow, Sleeping Woman’ een animatiefilm die betovert. Na het zien van deze film is het lastig voor te stellen dat dit niet vaker gaat gebeuren met de verhalen van Murakami, want dat zou bij onze gewone levens moeten horen. Om het met het vleugje absurditeit van Murakami te stellen: als een boek van hem tot leven komt en ons overspoelt met de inkt van haar Japanse karakters, dan komen we boven in de stijl van Földes.
Het is 2011. De aardbeving die een tsunami heeft veroorzaakt en vervolgens Japan heeft getroffen, is niet alleen een natuurramp met desastreuze gevolgen. Het wordt ook een wake-up call voor Komura (Ryan Bommarito), Kyoko (Shoshana Wilder) en Katagiri (Marcelo Arroyo) die voor niets hun gewone leventje leven. Kyoko gaat weg bij haar man en denkt terug aan een wens die ze als jonge vrouw mocht doen. Komura gaat op reis om een mysterieuze doos te bezorgen. Zijn vrouw is net bij hem weg en zijn kat is ook nog eens zoek. Ondertussen vraagt een praatzieke kikker aan Katagiri om Tokio te redden van een aardbeving. Dromen en doelen zijn teruggekeerd in hun levens.
Földes kiest wat Murakami kiest. De kijker krijgt daarom de bekende willekeurige ontmoetingen waar mensen blootleggen hoe het leven is geworden wat het is, de verwijzingen naar westerse literatuur of pop culture, de magisch realistische sluier om de sleur te doorbreken en de diepmenselijke thema’s om verbonden te blijven met het aardse. Het is haast onuitvoerbaar om Murakami’s werk in een andere vorm te tonen dan in zijn eigen geschreven woorden. Daarom moet een filmmaker zorgvuldig keuzes maken. Földes maakt deze keuzes, zonder in te leveren op wat er verteld moet worden. Wanneer je namelijk vastzit op een verkeerd gekozen pad, kan iets destructiefs als een aardschok ervoor zorgen dat de magie in je leven begint te werken.
De enige keuze waar geen rechtvaardiging voor lijkt te zijn, anders dan gemak, is de keuze afstand te doen van Japanse dialoog. Foldës heeft ervaring als componist en dacht het verhaal meer uit als een symfonie dan een scenario. De muziek die gecomponeerd is voor ‘Blind Willow, Sleeping Woman’ dient de kijker in deze magisch realistische wereld te trekken in plaats van de emoties van de karakters te versterken. Een blijk van doordachte world building en dat is nodig om de magie van Murakami op het witte doek te krijgen. Alleen ondanks dat Földes de dialoog beschouwt als een verlengstuk van diezelfde muziek, wordt er of Frans of Engels gesproken. Dat is niet storend, maar voelt als een gemiste kans om de kijker middenin het door Murakami betoverde Tokio te krijgen. Als zo’n puur verhaal zich afspeelt in Japan, noot voor noot is gearrangeerd en met het grootste ontzag voor Murakami is gevisualiseerd, dan zou je Japan eigenlijk tot in je vezels willen voelen.
Schokkende gebeurtenissen kunnen je wakker schudden. De film ‘Blind Willow, Sleeping Woman’ laat de kijker zien dat de magie zich niet beperkt tot je dromen, maar je ook overkomt met je ogen wijd geopend.
Jannick Engel
Waardering: 4
Bioscooprelease: 30 maart 2023