Blinded by the Light (2019)
Regie: Gurinder Chadha | 118 minuten | komedie, drama | Acteurs: Viveik Kalra, Dean-Charles Chapman, Kit Reeve, Kulvinder Ghir, Nikita Mehta, Meera Ganatra, Nell Williams, David Hayman, Lorraine Ashbourne, Tara Divina, Jeff Mirza, Frankie Fox, Aaron Phagura, Hayley Atwell
Gurinder Chadha had al een BAFTA-nominatie op zak (voor haar debuutfilm ‘Bhaji on the Beach’ uit 1993) toen ze definitief doorbrak bij het grote publiek met de film ‘Bend It Like Beckham’ (2002), over een Brits-Indiaas meisje dat droomt van een professionele voetbalcarrière, maar daarmee haar traditionele ouders regelrecht tegen de haren instrijkt. De met bescheiden middelen gedraaide film was een hit bij zowel pers als publiek en lanceerde de carrières van hoofdrolspeelster Parminder Nagra en met name die van haar tegenspeelster Keira Knightley. Chadha, die de film niet alleen regisseerde maar tevens produceerde en het scenario schreef, werd geprezen om het feit dat ze op een speelse, luchtige manier thema’s als opgroeien tussen twee culturen, rassen- en genderdiscriminatie, ouder-kindrelaties, vooroordelen en identiteit aansnijdt. Leuk weetje: pas na deze film werd topvoetballer David Beckham ook in de Verenigde Staten een beroemdheid. Nadien draaide Chadha films als de kleurrijke romkom ‘Bride and Prejudice’ (2004), de charmante tienerkomedie ‘Angus, Thongs and Perfect Snogging’ (2008) en het historische drama ‘Viceroy’s House’ (2017), maar pas zeventien jaar later heeft ze de film gevonden die perfect een tweeluik vormt met ‘Bend It Like Beckham’: ‘Blinded By the Light’ (2019).
Was het in ‘Bend It Like Beckham’ de sport die een verbindende factor speelde, in ‘Blinded By the Light’ is het muziek. Om precies te zijn: de muziek van Bruce Springsteen. Engeland, 1987. De dromerige tiener Javed Khan (Viveik Kalra) groeit op in een achterstandswijk in Luton, waar hij met zijn ziel onder arm rondloopt. Ambities heeft hij genoeg: hij zou het liefst schrijver worden, en hij blijkt er ook nog talent voor te hebben. Maar aangezien hij uit een traditionele Pakistaanse familie komt, wordt van hem verwacht dat hij advocaat wordt, of arts. Zijn stugge vader Malik (Gulvinder Khir) staat erop dat zijn enige zoon het beter gaat doen in het leven dan hij en dat hij zijn familie niet teleurstelt. Als Malik zijn baan in de Vauxhallfabriek ook nog eens kwijtraakt door de groeiende economische malaise onder het bewind van premier Margaret Thatcher, verwacht de familie dat Javed zijn schrijversambities in de ijskast zet. Moedeloos wordt hij ervan. Maar dan krijgt hij van zijn klasgenoot Roops (Aaron Phagura) een cassettebandje met muziek van ‘The Boss’; er gaat een wereld voor de jongen open. Eindelijk iemand die begrijpt hoe hij zich voelt, die beschrijft tegen welke barrières hij aanloopt. En vooral: die hem aanspoort zich te laten zien en horen om zo zijn hart te kunnen volgen. Als Javed zijn koptelefoon opzet wordt hij een ander mens. Hij versiert via een docent van school een stageplaats bij een krant en papt aan met de gepassioneerde jonge politieke activiste Eliza (Nell Williams). Maar dat hernieuwde zelfbewustzijn zet de relatie met zijn vader op scherp.
‘Blinded By the Light’, gebaseerd op de memoires van Sarfraz Manzoor die tevens meeschreef aan het scenario, heeft dezelfde feelgoodvibe die ‘Bend It Like Beckham’ ook heeft. Tegelijkertijd worden we ook met de neus op de feiten gedrukt dat het leven van immigranten in het Engeland onder Thatchers bewind absoluut geen pretje was. Meest confronterend zijn de ontmoetingen met skinheads, figuren die de van nature niet al te heldhaftige Javed het liefst met een grote boog omzeilt, en het bezoek aan een vriend van vader Malik. Terwijl die opschept dat ze in een ‘betere buurt’ zijn gaan wonen, plassen baldadige buurtkinderen door de brievenbus. Voor het ‘gemak’ ligt alvast een zeiltje op het tapijt… Hoe vernederend moet dat zijn (geweest)? Hoewel de film zich eind jaren tachtig afspeelt, zijn dit soort racistische uitingen, zeker met het oog op de opkomst van nieuwe extreem-rechtse groeperingen, ineens weer behoorlijk actueel. Die jaren tachtig worden trouwens overtuigend nagebootst, met kleding, kapsels en props. Maar ook de sfeer is raak getroffen, wat voor een belangrijk deel te danken is aan de muziek. Javeds buurjongen en beste vriend Matt (Dean-Charles Chapman uit ‘1917’) houdt het meer bij de gladde synthesizerpop van A-Ha en Pet Shop Boys; Bruce Springsteen is iets waar zijn vader (Rob Brydon) naar luistert! Maar Javed lijkt wel gehypnotiseerd door de klanken van The Boss. Om dit extra kracht bij te zetten, pakt Chadha af en toe stevig uit met haast surrealistische scènes. Javed die in een woeste storm uit frustratie zijn schrijfsels weg laat waaien, om ze vervolgens op aansporen van The Boss weer terug te zoeken. Deze scène heeft nog een betekenis in het verhaal, en dat geldt ook voor de spontane serenade aan Eliza op de markt (die pas echt hilarisch wordt als Brydon aanhaakt). Maar de musicalachtige uitbarsting, compleet met dansers, wekt enige ergernis op. De scène heeft geen concreet nut en sluit niet aan bij het nuchtere, working class imago van Springsteen (waar het in ‘Rocketman’ bijvoorbeeld wél paste).
Dat soort kleine uitglijers blijft gelukkig beperkt en onderstreept dat er best wat meer ‘gesneden’ had mogen worden om de speelduur wat in te korten. We vergeven de film met plezier die misstapjes, al was het alleen maar vanwege de charmante Viveik Kalra, die Javed op een innemende en geloofwaardige manier gestalte geeft: ietwat klungelig en nerdy, maar met een enorme gunfactor. Het acteerwerk is in de hele breedte sterk in deze dynamische film, die het hart op de juiste plaats heeft en niet alleen heel vermakelijk is maar er tegelijkertijd niet voor terugdeinst ook de nodige maatschappijkritiek te leveren.
Patricia Smagge
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 22 augustus 2019
DVD-release: 15 januari 2020