Bloed, zweet & tranen (2015)

Regie: Diederick Koopal | 112 minuten | biografie, drama, muziek | Acteurs: Martijn Fischer, Hadewych Minis, Fedja van Huêt, Matheu Hinzen, Raymond Thiry, Marcel Hensema, Barbara Sobels, Eric Corton, Loek Peters, Bert Luppes 



Een goede biopic is onpartijdig. De regisseur laat de kijker zelf beslissen wat hij of zij van het lijdend voorwerp moet vinden. Dat het ontzettend moeilijk is om je als cineast afzijdig te houden, bewijzen talloze films over bekende koppen. Meestal wordt een overwegend positief beeld geschetst. In het door Diederick Koopal ingeblikte ‘Bloed, Zweet & Tranen’ wordt een intrigerend beeld van André Hazes geschetst. Hij was een charismatisch man, maar ook een egoïstische hufter. Een goede vriend, maar ook een onuitstaanbare vent. Zowel de fans als vijanden van de volkszanger zullen zich in deze film kunnen vinden. En dat is knap.

André Hazes is acht jaar oud als Johnny Kraaijkamp hem ontdekt op de Albert Cuypmarkt: een ster is geboren. De film handelt over drie cruciale fases in Hazes’ leven: zijn jeugd in de jaren 60, de jaren 80 en zijn doorbraak en zijn laatste levensjaar. Op basis van de trailer verwachtte je misschien een kluchtige film over een jolige drinkebroer, maar dat blijkt absoluut niet het geval te zijn. ‘Bloed, zweet & tranen’ is een duister drama met een paar zeer moeilijk te verteren stukken.

Koopal heeft zich verdiept in drie fases van het leven van de volkszanger en husselt deze periodes door elkaar. Slim, want het werkt spanningsverhogend en zorgt tevens voor wat lucht tijdens zwaardere momenten. Zo zijn de scènes die zich in de jaren 80 afspelen wat vrolijker en luchtiger van toon vanwege de typische kledingstijl en vreemde kapsels. Koopal zorgt ervoor dat het geen clownesk gebeuren wordt, maar in deze periode ging het de zanger voor de wind. De eighties staan in schril contrast met Hazes’ jeugd en zijn laatste levensjaren. Deze passages zijn opvallend donker en sober. Kindermishandeling, alcoholisme, onzekerheid en zelfhaat zijn zomaar wat steekwoorden die op deze scènes van toepassing zijn. Om deze zware stukken wat draaglijker te maken, vermengt Koopal deze met de gloriejaren. Het was niet alleen maar kommer en kwel.

Martijn Fischer vertolkt de hoofdrol en doet dat fenomenaal. De gelijkenis met Hazes is treffend en hij speelt een uiterst gelaagd personage. Ondanks al zijn gebreken en nare gedrag, blijf je sympathie voor hem koesteren. Fischer zet een zwaar beschadigd en gesloten mens neer dat zich een weg door het leven ploetert, maar geen leidraad heeft. Alcohol is zijn houvast. Zijn manager Tim Griek (mooie rol van Fedja van Huêt) probeert hem op het goede pad te houden, maar het is eigenlijk al te laat. De reden van zijn ontsporing is erg begrijpelijk, maar rechtvaardigen zijn gedrag niet. Hadewych Minis vertolkt Rachel Hazes. Ze acteert niet slecht, maar worstelt met haar Rotterdamse accent dat niet altijd consequent wordt doorgevoerd. Daarnaast wordt Rachel onvoldoende uitgediept en kijk je naar een vrouw die alles voor haar man over heeft. Dat klinkt misschien heel nobel, maar in talloze scènes heeft ze ruzie met haar man in het bijzijn van haar kinderen. Die slachtofferrol komt enigszins misplaatst over. Feit is wel dat bijna geen enkel personage gespaard wordt. En dat is knap.

‘Bloed, zweet & tranen’ is een ijzersterke film. Koopal heeft een rauwe film gemaakt die onder de huid kruipt. Fischer is intens en bewijst een van Nederlands beste karakteracteurs te zijn. Ook de bijrol van een huiveringwekkende Raymond Thiry als Hazes’ vader mag niet onbenoemd blijven. IJzersterk acteerwerk, een passende soundtrack en een sterke sfeerzetting: dit is een aanrader voor Hazeshaters en -fans!

Frank v.d. Ven

Waardering: 4

Bioscooprelease: 2 april 2015
DVD- en blu-ray-release: 5 september 2015