Blood Dolls (1999)

Regie: Charles Band | 84 minuten | horror, komedie | Acteurs: Jack Maturin, Debra Mayer, William Paul Burns, Warren Draper, Nicholas Worth, Jodie Fisher, Phil Fondacaro, Naomi McClure, Jack Forbes, Jason Pace, J. Paradee, Venesa Talor, Yvette Lera, Persia White, Matt Corboy, Beth Fisher, Merritt Bailey, Richard Ecks, Mike McDuffie, John Handler

In deze ‘Blood Dolls’ uit 1999 is het begin veelbelovend. Voor de horrorliefhebber dan wel te verstaan. Twee advocaten worden hardhandig en sadistisch aangepakt door de kluizenaar Virgil Travis die naar zijn zeggen door hun falen een miljard dollar verloren heeft. De onthulling van Travis’ wraakplannen lijkt dus veelbelovende duistere tijden aan te dienen.

Direct wordt echter ook duidelijk dat in deze productie van regisseur Charles Band zo goed als niets serieus te nemen valt. Kluizenaar Virgil Travis draagt een masker over zijn kleinschalig uitgevallen hoofd, hij heeft een huurmoordenaar die binnenshuis om onduidelijke redenen met clown make-up op loopt, hij houdt een vrouwelijke rockband gevangen die onder dreiging van onder stroom gezet te worden duistere rockliederen voor hem moet spelen en hij heeft een dwerg in dienst die maar al te graag de stroomknoppen hiertoe opendraait. Daarnaast heeft hij een machine waarmee hij mensen in levende poppen kan veranderen die hij gebruikt voor de uitvoering van zijn wraakplannen. Niet echt uitgangspunten die een geloofwaardige indruk maken. Hetzelfde geldt voor de ontwikkelingen die de revue passeren wanneer Travis wraak neemt voor zijn financieel verlies en daarbij tegenstand ondervindt. Het maakt een nogal bizarre indruk allemaal, een productie die eerder als een freakshow dan wat anders overkomt.

Toch lukt het deze productie om, voor degenen die open staan voor de onzinnige insteek waarmee deze productie is gemaakt, de aandacht vast te houden. Door de nadruk te leggen op de strijd die Travis met zijn concurrenten aanbindt, de lagen en listen die zijn gestoorde geest daarbij verzint en de uitvoering van zijn plannen door zijn levende poppen en zijn geschminkte moordenaar. Het zorgt voor de nodige confrontaties waarin deze en gene op weinig benijdenswaardige wijze ten onder gaat. Een strijd die de geestelijk ook niet geheel sporende en al even geslepen Moira zonder meer bereid is aan te gaan, ook om haar eigen snode plannen ten uitvoering te brengen. Entertainment heeft dit verhaal daarmee genoeg te bieden, hoewel het voor de horrorfan iets anders uitpakt dan wellicht verwacht zou worden. Regisseur Band laat weliswaar het nodige onheil voorbijkomen, maar naast de bizarre invulling van de diverse taferelen heeft hij ook de nodige humor in zijn film verwerkt, door de absurditeit van de voorbijkomende situaties, de reacties en het handelen van deze en gene en de dialogen en uitspraken die passeren. Als gevolg daarvan wordt het in deze film niet bepaald huiveringwekkend eng, iets dat ook niet al te gauw mogelijk is met een film met deze insteek.

Verder wat leuke speciale effecten, hoewel niet altijd overtuigend en ook niet al te frequent: wat steek-, hak-, snij- en smijtwerk en wat schietpartijen. Met het nodige bloedvergieten, hoewel Band, mede door een budgettekort, het een en ander binnen de perken houdt. De verschijningen en het optreden van de levende poppen incluis. Ze zijn kwaadaardig en bloeddorstig genoeg en scheppen duidelijk een pervers genoegen uit hun wandaden, maar komen niet al te vaak in beeld en wanneer ze dat wel doen komen ze herhaaldelijk ook min of meer komisch over. Het zijn in deze film de mix van horror en humor in combinatie met vooral de rariteiten en de even onzinnige als belachelijke en aan alle kanten rammelende verhaallijnen die voor het nodige amusement moeten zorgen. Dat de makers van deze film zichzelf en deze hele productie niet al te serieus nemen is duidelijk, blijkt onder andere ook uit een uitspraak als ‘… mad pointless puppetshow full of sound and fury signifying nothing…’ en de niet bepaald alledaagse afsluiting van het verhaal. Niet dat dat afbreuk doet aan het entertainment dat deze film te bieden heeft. Voor degenen die niet al te zwaar tillen aan de absurditeiten en de volstrekte ongeloofwaardigheid van het hele gebeuren heeft regisseur Band het een en ander in onderlinge juiste mate gedoseerd om het nodige amusement te bieden.

Verdienstelijk werk van de diverse betrokkenen, hoewel de geportretteerde karakters geen van allen noemenswaardig sympathiek overkomen om in een bijzondere mate mee te leven. En net zo weinig geloofwaardig overkomen als alle onzinnigheden die voorbijkomen. Niettemin binnen de insteek van deze film mooi werk van Jack Maturin als de gedesillusioneerde en zich veelvuldig aan sarcastische opmerkingen overgevende Virgil Travis. Eveneens degelijk werk van Debra Mayer als de even ambitieuze als sadistische Moira Yulin die de strijd met Travis aanbindt. Verder keurig ingehouden werk van zowel William Paul Burns als Travis’ geschminkte moordenaar Mr. Mascaro en van de binnen horrorkringen niet onbekende Phil Fondacaro als de stroomknoppen opendraaiende dwerg Hylas. En een glansrol van Warren Draper als de door zijn vrouw fysiek en mentaal gemartelde en daar ook genoegen uit scheppende Harrison Yulin.

Een min of meer vreemde en bizarre film met een maar al te luchtige insteek. Geen seconde serieus te nemen allemaal, en niet in het minst eng of in kwalitatief oogpunt veel tot de verbeelding sprekend. Voor de liefhebbers van het meer geloofwaardige en indringende werk is het wellicht een van de meest twijfelachtige B-films ooit gemaakt. Maar voor degenen die openstaan voor een zichzelf niet serieus nemend ongeloofwaardig verhaal met tal van rariteiten en onzinnigheden met een duister achtergrondsfeertje heeft het al met al genoeg vermaak te bieden.

Frans Buitendijk