Blood Feast (1963)
Regie: Herschell Gordon Lewis | 67 minuten | horror | Acteurs: William Kerwin, Mal Arnold, Connie Mason, Lyn Bolton, Scott H. Hall, Toni Calvert, Ashlyn Martin, Astrid Olson, Sandra Sinclair, Gene Courtier, Louise Kamp
Cult shocker ‘Blood Feast’ moet een natte droom zijn voor iedere slager. Het obscure werkje uit 1963 leert je dat het menselijk lichaam een bron van voedzaamheid is. Zo kun je probleemloos kipfilets uit iemand buik halen, schuilen er schlaslicks achter oogkassen, zijn tongen gemaakt van banaan en blijken menselijke benen geheel botloos te zijn. Met een roestig keukenmes kun je zonder veel moeite een heerlijke barbeque in mekaar draaien.
‘Blood Feast’ stelt je voor aan Fuad Ramses (Arnold), een oude cateraar die ze niet meer op een rijtje heeft. De man slacht hele hordes jonge meiden af en jat hun organen. De ingewanden kookt hij, zodat hij de Egyptische godin Ishtar tot leven kan wekken. De politie probeert de man te stoppen, maar dat valt niet mee. Ramses laat geen sporen na. De gruwelijkheden komen tot uitbarsting als Fuad een Egyptisch banket regelt voor een jonge vrouw. Het verjaardagsfeestje mondt uit in een bloedbanket, want een Egyptisch banket is een kannibalistisch getint etentje. Als dat maar goed gaat…
Regisseur Herschell Gordon Lewis kwam in 1963 aan met de eerste horrorschocker ooit. De wereld was verbijsterd en verontwaardigd, maar dat weerhield het publiek er niet van om de culthit massaal te gaan bezoeken. De pionier verdient lof voor zijn lef, maar dat dit bloed banket ooit tot de top van de cinematografische elite gaat behoren, is onmogelijk. ‘Blood Feast’ is cheesy en vreselijk. De special effects zijn hilarisch slecht. Hoe erg er ook gehakt, gestoken en gesneden wordt, de wonden zijn eerder lachwekkend dan schokkend. Lewis gebruikt kippenvlees, gehaktballen, veel rubber en liters rode vingerverf.
Hoewel de special effects al lachwekkend zijn, doet het acteerwerk er nog een schepje bovenop. De cast bestaat uit amateurs. Je kunt veel priemende ogen, overdreven netjes gearticuleerde zinnetjes en onzekere blikken in de camera verwachten. Zelfs hoofdrolspeler Arnold kijkt in het begin van de film even vragend in de camera, om vervolgens op zijn dooie gemakje van de set af te wandelen. Het acteerwerk is zo slecht dat je bijna de aanwijzingen van de regisseur kunt horen. De dialogen zijn ook al zo knullig. De personages vertellen elkaar op emotieloze wijze wat er gebeurt en wat ze allemaal gaan doen of hebben gedaan. Zelfs de eenzame moordenaar spreekt hardop over zijn daden. Hartstikke handig voor de luie kijker, al die samenvattende informatie.
Tot overmaat van ramp bestaat de soundtrack van deze hersendode film uit een piepend orgeltje dat zeer irritante geluiden produceert. Hoe slecht de film ook is, stiekem is het buffet van Ramses wel erg leuk. Fouter dan ‘Blood Feast’ vind je je films niet snel meer. De zogenaamd gruwelijke moorden zien er ongelooflijk nep uit en de ware intenties van Lewis borrelen al snel boven. Het is de beste man te doen om de vrouwen. Op elke denkbare manier filmt hij zijn muses in verleidelijke poses. Denk aan dames in te krappe bikinis die iets teveel van hun lichaam vrijgeven, of zinloze badscènes en ‘per ongeluk’ opengevallen decolletees.
‘Blood Feast’ is een pulpfilm van de bovenste plank. Ongelooflijk fout, sleazy en goedkoop. Toch is deze wansmakelijke onzin zeker een kijkje waard. Niet alleen kun je lachen om foute horrorscènes, je kunt ook inspiratie opdoen voor het avondeten. Toch maar een kipfileetje doen?
Frank v.d. Ven