Blood: The Last Vampire (2000)

Regie: Hiroyuki Kitakubo | 47 minuten | actie, animatie, horror | Originele stemmencast: Youki Kudoh, Saemi Nakamura, Joe Romersa, Rebecca Forstadt, Stuart Robinson, Akira Koteyama, Tom Fahn, Fitz Houston, Steven Jay Blum, Paul Carr, Dave Mallow

Het is toevallig zo dat het gezegde ‘stijl boven inhoud’ al wat langer bestaat,  anders zou je geneigd zijn te denken dat het spreekwoord bedacht is nadat de geestelijk vader of moeder ‘Blood: The Last Vampire’ had gezien. Zelden is er een film geweest die zo zwaar leunde op uiterlijk en daarbij is ‘vergeten’ dat er ook een verhaal verteld moest worden. Het verhaal van deze anime is namelijk in één zinnetje samen te vatten.

Op de vooravond van de Vietnamoorlog ontdekt vampierenslachter Saya dat er enkele ‘ondoden’ verstopt zitten in een Amerikaanse legerbasis.

Zoals gezegd is deze Japanse cartoon uit 2000 niet gezegend met een sterk, laat staan origineel, verhaal. En het weinige beetje verhaal dat er al bestaat wordt compleet overschaduwd door de warrige en chaotische vertelstructuur. De film heeft zijn lengte dan ook niet bepaald mee: in een kleine 50 minuten moeten er een aantal karakters worden geïntroduceerd en spanning worden opgebouwd. Helaas wil dat niet echt lukken. Het korte tijdsbestek kan niet voldoende benut worden om van een solide plotlijntje te spreken. En dat is ook niet zo gek. ‘Blood: The Last Vampire’ is oorspronkelijk opgezet als een driedelige serie. Maar vanwege geld- en tijdgebrek is alleen het middelste deel van het drieluik verfilmd. En ja, dan loop je als regisseur dus het risico dat je film niet goed uit de verf komt.

Wat voor regisseur Hiroyuki Kitakubo ook niet mee viel, was dat producties over vampieren al iets eerder weer uit de vergetelheid werden getrokken. Van orginaliteit is dan ook geen sprake. In 1998 ontstond er een ware revival rond de legendarische bloeddrinkende demonen dankzij de film ‘Blade’. Even daarvoor maakte Buffy dan weer op tv furore in de serie ‘Buffy the Vampire Slayer’. Kortom Kitakubo’s film viel een beetje tussen de wal en het schip, omdat zijn film originaliteit mistte en het publiek langzaamaan weer ‘vampier-moe’ werd. Tel daarbij op dat deze anime totaal niet werd gepromoot en je begrijpt wel dat ‘Blood: The Last Vampire’ roemloos ten onder ging en werd veroordeeld tot de onderste regionen van de videotheken, waar alleen lijkbleke Japanimaniacs de moeite namen om deze cartoon te huren. En dat is jammer.

Dankzij alle kritiek op deze film, zul je misschien snel geneigd zijn om met een grote boog om deze titel heen te lopen. En dat moet je juist niet doen. Want ondanks het ielige verhaallijntje heeft deze anime je toch nog wat interessants te bieden. Dat ‘interessants’ moet je zoeken in het uiterlijk van deze film. Als je nieuwsgiierig bent naar hoe de toekomst eruit zal gaan zien voor animatiefilms, dan moet je ‘Blood: The Last Vampire’ zeker gaan bekijken. Deze anime mixt computergegenereerde beelden met traditioneel tekenwerk. Het resultaat is verbluffend. Digitale beelden lopen naadloos over in ambachtelijk vervaardigde animaties en ook het kleurgebruik is fenomeenal. Qua visuele pracht zijn er weinig films die zich kunnen meten met deze tekenfilm.

De tekenstijl valt het beste te beschrijven als een vermenging tussen typisch Japanse invloeden, zoals de kenmerkende grote ogen, en een meer Europese stijl van tekenen. De regisseur slaat een brug tussen verschillende culturen, zo zijn de realistische en gedetaillieerde personages ge-ent op het werk van Europese tekenaars, terwijl de culturele, Aziatische elementen, zoals de samoeraizwaarden en schooluniformen, dan weer typisch Japans zijn. De voice-cast is sterk. Ondanks de Japanse origine van deze film, wordt er in de originele soundtrack amper Japans gesproken. De film is voor het overgrote deel in het Engels opgenomen. Youki Kudoh, die Saya vertolkt, spreekt naast vloeiend Japans ook een aardig woordje Engels. Een unicum in de anime-wereld. Naast de animaties en het geluid, valt ook de camerastijl in positieve zin op. Zo kent deze anime een scène waarin de camera Saya volgt vanover haar schouder. Omdat je zo letterlijk op haar huid zit, komt deze passage erg intens over. ‘Blood: The Last Vampire’ heeft nog meer van zulke strak uitgevoerde scènes die door de cameravoering net dat beetje extra krijgen en daardoor erg beklemmend in beeld worden gebracht.

De film is bepaald niet kinderachtig qua geweld. Zo vloeit er meerdere malen bloed en zijn er smerige monsters te zien die op brute wijze dood en verderf zaaien. Opmerkelijk is dat er niet zozeer veel gevochten wordt in deze film. Je kunt eerder van slachtingen spreken. In een kort tijdsbestek worden er op ranzige en brute manieren een aantal moorden gepleegd die expliciet in beeld worden gebracht. De meeste doden vallen echter onder Saya’s hand: de hoofdpersoon dus. Dat is dan weer de manke aan deze film: Saya wordt niet uitgediept en is als personage absoluut niet sympathiek. En omdat zij juist de hoofdpersoon is spreekt dat niet in het voordeel van de film. Het is dan ook spijtig dat je in de korte 47 minuten die deze film duurt, niet veel wijzer wordt van de bikkelharde Saya. Het enige karakter dat nog enigzins sympathiek overkomt is de verpleegster Makiho (Nakamura). Maar in tegenstelling tot de ‘heldin’ is zij een kwetsbare, paniekerende vrouw die vrijwel hulpeloos is. Bij dit karakter rijst dan weer de vraag op of iemand zich in haar kwetsbaarheid wil verplaatsen.

Dankzij het gebrek aan een degelijk verhaal zal ‘Blood: The Last Vampire’ nooit de status van een klassieker weten te bereiken. Maar voor wie wil ruiken aan de toekomst van animatie is deze cartoon een ‘must see’.

Frank v.d. Ven