Bloody Nose, Empty Pockets (2020)

Recensie Bloody Nose, Empty Pockets CinemagazineRegie: Bill Ross, Turner Ross | 98 minuten | drama, documentaire | Met: Peter Elwell, Michael Martin, Shay Walker

The Roaring 20s is een fictieve bar in Las Vegas, waar de uiteenlopende clientèle graag komt om te kletsen, flirten, dansen, mopperen of, en dat is misschien wel de grootste gemene deler, de kater van de vorige dag weg te spoelen. Op de laatste dag dat de geliefde bar open is, komen de vaste bezoekers nog één keer samen om afscheid te nemen en plannen te maken voor wat ze voortaan gaan doen nu de vaste prik verdwijnt. Filmmakers en broers Bill en Turner Ross pakten ter gelegenheid hiervan hun camera op en begonnen te filmen.

Maar wacht… het woordje ‘fictief’ in de openingszin van deze recensie is van belang. ‘Bloody Nose, Empty Pockets’ is geen documentaire, maar een geconstrueerde film die heel erg aanvoelt als een documentaire. De cafégangers zijn allen gevraagd om mee te doen met het project, gebaseerd op het scenario dat de Ross-broers schreven: de laatste dag van een café. Binnen de kaders van dit scenario mochten de acteurs (de meeste overigens zonder acteerervaring) hun gang gaan.

Hoewel de gasten het hart vormen van deze fraaie, diep menselijke, film, is de locatie bijna even belangrijk. De schaarse verlichting, de teksten aan de muur, de uitgewoonde banken: alles ademt leven en geschiedenis. Hier hebben mensen lief en leed gedeeld, zijn relaties opgebloeid en uitgedoofd, dromen begonnen en in duigen gevallen. The Roaring 20s staat in het echt niet in Las Vegas, maar in New Orleans, waar de gebroeders Ross zelf wonen (de bar heet in werkelijkheid anders). Dat maakt voor het gevoel echter niet uit.

Een deel van die relaties en dromen uit de vorige alinea krijgen vorm in de gesprekken die we mogen observeren. En daarmee bewijzen de regisseurs hun daadwerkelijke talent. Het is fantastisch om de gesprekken te volgen; of het nu diepzinnige, uitgesproken mijmeringen zijn over gemiste kansen en weggegooide levens of de lege beloftes die mensen elkaar doen om elkaar op te zoeken als het gezamenlijke trefpunt – de bar – de deuren voor altijd gesloten heeft (“Je moet me je nummer geven!” – “We hebben elkaar op Facebook, toch?”). Die ontroerende momenten zijn namelijk wel authentiek. We zijn met deze mensen samen op dit punt in hun leven.

Daarnaast is de diversiteit van de bargasten een sterk punt: je ziet niet alleen onverzorgde daklozen en grijze koppies, maar ook twintigers, die om wat voor reden dan ook besloten hebben dat deze bar hun toevluchtsoord is. Er gebeurt niet zoveel in ‘Bloody Nose, Empty Pockets’, maar net als een gemiddelde aflevering van “Seinfeld” die over niets gaat, is dat zogenaamde niets waanzinnig fascinerend. Het laat je achter met een gevoel van ontroering, droefheid, melancholie en warmte. Hoera voor dit soort drinkgelegenheden en hoera voor Bill en Turner Ross.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 26 augustus 2021