Blue State (2007)
Regie: Marshall Lewy | 90 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Breckin Meyer, Anna Paquin, Joyce Krenz, Richard Blackburn, Adriana O’Neil, Seun Olagunju, Bryan Clark, Nick Ouellette, Tim Henry, James Juce, Elicia Cronin, Judy Cook, Scott Pangman, Kristjan Harris, Leigh Enns, Sean O’Brian, Grace Lynn Kung, David Stuart Evans, Erik Fjeldsted, Darcy Fehr, Francis Fontaine, Brent Neale, Ed Sutton, Daina Leitold, Lois Brothers, Susanna Portnoy, Mike Bell
Een tikje merkwaardige roadmovie annex politieke satire annex romantische komedie met goede hoofdrollen van Breckin Meyer en Anna Paquin. Meyer speelt John Logue, die na de voor hem verpletterende verkiezingsuitslag erachter komt dat zowel zijn baan als zijn vriendin verkeken zijn. Hij had zijn leven tijdelijk stop gezet om zich fulltime aan de campagne aan de Westkust van de Verenigde Staten en zijn weblog “donkeyrevolution” te wijden, maar het blijkt dat om hem heen alles gewoon is doorgegaan. Met de herverkiezing van George W. Bush ziet hij het ook met land even niet zitten. Dan wordt hij tot overmaat van ramp er ook nog aan herinnerd door zijn vrienden dat hij had gezworen naar Canada te verhuizen. Als hij gebeld wordt door Gloria O’Neill (Adriana O’Neil), die in Winnipeg woont en de website “marryacanadian” bestiert, besluit hij ook daadwerkelijk zijn spullen te pakken en te gaan. Hij plaatst een advertentie voor een reisgenoot en daar komt Chloë Hamon (Anna Paquin, die tevens als producente optrad) in zijn leven. Zij lijkt om een andere reden dan John op de vlucht te zijn voor de werkelijkheid en samen reizen ze naar het noorden.
Onderweg hebben ze een onaangename confrontatie met Johns ouders, die in de staat Washington wonen. Met name zijn vader (Richard Blackburn) houdt er heel andere politieke denkbeelden op na. Jammer genoeg hebben Blackburn en Joyce Krenz, die Johns moeder speelt, maar een kleine en niet bijster uitgewerkte rol. Zodra John en Chloë de Canadese grens overgaan, wordt het soms wel een beetje te gortig met de stereotiepen en de tweedimensionale karakters. Hoewel de rollen van John en Chloë goed zijn uitgewerkt en ze beiden een interessante verhaallijn hebben, zijn de bijrolspelers nauwelijks interessante personages te noemen.
De licht satirische inslag van het begin (de film lijkt aanvankelijk sympathie te hebben voor de progressieve standpunten van John en loyaliteit jegens de Democratische partij) gaat gaandeweg verloren en komt er iets anders voor in de plaats, zonder daadwerkelijk een balans aan te brengen. Zo is John een wel erg naïeve goedzak en voldoet hij zo’n beetje aan alle stereotiepe verwachtingen van de “liberal”, zoals conservatieve Republikeinen die zouden hebben… als die de film gemaakt hadden. Door aan de ene kant niet duidelijk partij te kiezen (welke partij is om het even) en aan de andere kant niet beide kanten even satirisch te benaderen, lijkt regisseur Marshall Lewy niet in staat om de verschillende stijlen en genres die in de film zitten goed met elkaar te verbinden, waardoor er soms een rommelig geheel ontstaat.
De manier waarop Canadezen geportretteerd worden, doet geforceerd aan en lijkt vooral bedoeld om John het idee te geven dat de Verenigde Staten toch het beste land ter wereld is – en dat is een nationalistische uitleg die wringt met de boodschap die de film lijkt te willen meegeven.
Ondanks het feit dat er veel meer met het beschikbare materiaal gedaan kunnen worden en er meer aandacht en tijd besteed had moeten worden aan Chloës verhaal, is ‘Blue State’ geen slechte film geworden. Er zit alleen een veel betere film verstopt in het eindproduct, waardoor deze een interessante mislukking genoemd mag worden.
Hans Geurts