Bodies Bodies Bodies (2022)

Recensie Bodies Bodies Bodies CinemagazineRegie: Halina Reijn | 94 minuten | komedie, horror | Acteurs: Amandla Stenberg, Maria Bakalova, Rachel Sennott, Chase Sui Wonders, Pete Davidson, Myha’la Herrold, Lee Pace, Conner O’Malley

Niet veel Nederlandse actrices worden filmregisseurs. Nog minder worden filmregisseurs in Hollywood. En dan zeker geen regisseurs die het met een Engelstalige regiedebuut zo goed doen. Halina Reijn maakte al indruk met ‘Instinct’, een film over een psychologe die valt voor een zedendelinquent die ze in een penitentiaire inrichting behandelt. Ze maakte zodanige indruk, dat ze een uitnodiging kreeg van het Amerikaanse productiehuis A24, die onder andere verantwoordelijk is voor de horrorfilms ‘The VVitch’, ‘Hereditary’ en ‘The Killing of a Sacred Deer’. Toen Halina het script in handen kreeg was het een simpele rechttoe-rechtaan slasherfilm. Echter, ze wilde meer dan dat. Ze wilde duiken in de persoonlijkheden van de karakters: wie ze zijn en wat ze drijft. Ze pitchte haar voorstel aan A24 als een combinatie van ‘Lord of the Flies’ en ‘Mean Girls’. De studio had hier gelukkig oren naar en ze gaven haar de vrijheid om het script naar eigen inzien te herschrijven (wat ze deed met Sarah DeLappe). Ze mocht zelfs haar eigen cameraman kiezen (Jasper Wolf, met wie ze ‘Instinct’ draaide). Het resultaat is ‘Bodies Bodies Bodies’, een film waarbij we worden meegenomen in de glitterwereld van GenZ’ers, waar alles draait om social value, telefoon- en social mediaverslaving, ennui en drugs. En ja, het is een horror.

Sophie (Amandla Stenberg) en Bee (Maria Bakalova) zijn liefdespartners en ze rijden naar David, Sophies jeugdvriend. Davids ouders hebben een megagroot huis buiten de stad. Bee is een nieuweling is in Sophie’s rijke vriendengroep, en het is duidelijk dat ze Bee niet als een van hen zien. Niet lang daarna raast een orkaan langs, waardoor de WiFi uitvalt. Wanneer er royaal is gedronken en gesnoven (dat ja), besluiten ze een spel ‘Bodies Bodies Bodies’ te spelen. Hierbij moet de groep raden wie de moordenaar van een fictieve moord is. Het zou geen horrorfilm zijn als er niet iemand echt dood gevonden wordt en paranoia als vretend zuur door de gemoederen raast. De vriendschappelijke coherentie van de groep valt, als een suikerklontje in warm water, uit elkaar en de demonen, die in ons allen huizen, en zeker in deze mensen, verschijnen als duveltjes uit doosjes. Het dagelijkse en glimmende vernislaagje verdwijnt wanneer de rauwe oerinstincten het stuur overnemen en er letterlijk voor het leven gevochten wordt.

De regie en camerawerk voelen persoonlijk aan, alsof de emotie en de menselijkheid op een eerlijke en rauwe manier wordt geobserveerd. Zonder oordeel maar ook zonder filter. De mens is hier duidelijk het onderwerp, en dan vooral hoe deze interacteert met anderen en situaties die het extreme naar buiten halen. De kwaliteit van de film is daarom ook direct een functie van de acteurs, hun acteerprestaties en hoeveel ze van zichzelf willen of kunnen blootgeven via hun personages. Amandla Stenberg (als Sophie) heeft een sprekend gezicht waarop elke emotie als een fijne trilling aanwezig is. Haar acteerwerk is natuurlijk en ze communiceert precies de attitude en mindset van een generatie waar ze deel van uitmaakt. Hierin is ze niet alleen. Ze wordt bijgestaan door Rachel Sennott( als Alice), Pete Davidson (als David), Chase Sui Wonders ((als Emma) en Myha’la Herrold (als Jordan), die hetzelfde maatschappelijk product als Sophie zijn. Ze begrijpen elkaars angsten en zelfs elkaars oppervlakkigheden. Ze weten hoe leeg de woorden ‘I love you’ zijn. Hoe belangrijk identiteit is, of de afwezigheid van eentje, wordt pijnlijk duidelijk wanneer de omstandigheden erger worden. Hierin is de rol van Maria Bakalova (als Bee), erg belangrijk, omdat ze het contrast is van Sophie’s en waar ze voor staat. Bee is niet van haar wereld en door haar ogen, en die van de camera, zien we de soms satirische belachelijkheden van Sophie en haar vrienden. Het acteerwerk van de gehele cast is, net zoals Sophie, natuurlijk, heerlijk en eerlijk.

De dialogen vormen een belangrijk aspect van een film omdat via hier duidelijk wordt met welke generatie of groep we te maken hebben. In ‘Bodies Bodies Bodies’ is het niet anders. Woorden zoals ‘ghosting’, ‘gaslighting’ en ‘ableism’ zijn geen woorden die de oudere generatie kennen of dagelijks gebruiken. Taal is belangrijk omdat woorden vaak symbolen zijn voor de groepen of maatschappelijke lagen die deze gebruiken.

Ook aan de hand van muziek kan de essentie van een generatie worden gecommuniceerd. ‘Bodies Bodies Bodies’ maakt hier erg goed gebruik van en het is duidelijk dat Halina Reijn, in de keuze hiervan, is bijgestaan door de acteurs en actrices die, ook in hun echte leven, deel uitmaken van de generatie die ze in de film uitbeelden. Luister bijvoorbeeld naar de lyrics van de liederen ‘Daddy AF’ van Catherine Slater en ‘Hot Girl’ van Charli XCX, en je krijgt een beeld van waar de generatie mee bezig is en wat voor hart in hun gezamenlijke borstkassen klopt.

‘Bodies Bodies Bodies’ is een horrorfilm waar paranoïde angsten van een sociale media geobsedeerde cultuur vrij spel krijgt. Het acteerwerk is eerlijk en rauw, zelfs heerlijk thrashy, waarbij de dunne glazuurlaag van valse vriendelijkheid verdwijnt en de mens, zoals deze werkelijk is, naar voren komt. De regie en camerawerk zorgen ervoor dat je als een stille getuige wordt meegenomen en kunt genieten, voor zover dat mogelijk is, van de langzaam uit elkaar vallende menselijkheid. Vooral wanneer WiFi uitvalt. Als je wilt weten wat hiermee bedoeld wordt, kijk naar de film. Je zult hier geen spijt van krijgen.

Gerold Kort

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 8 september 2022
PVOD-release: 7 november 2022
VOD-release: 21 november 2022