Body Double (1984)

Regie: Brian De Palma | 114 minuten | drama, thriller, fantasie | Acteurs: Craig Wasson, Melanie Griffith, Gregg Henry, Deborah Shelton, Guy Boyd, Dennis Franz, David Haskell, Rebecca Stanley, Al Israel, Douglas Warhit, B.J. Jones, Russ Marin, Lane Davies, Barbara Crampton, Larry Flash Jenkins, Monte Landis, Linda Shaw, Mindi Miller, Denise Loveday, Gela Nash, Ray Hassett, Rick Gunderson, Jerry Brutsche, Micheal Kearns, Rob Paulsen, Jeremy Lawrence, Rod Loomis, Gary F. Griffith, Michael White, Emmett Brown, H. David Fletcher, Marcia del Mar, Phil Redrow, Slavitza Jovan, Jack Mayhall, Alexandra Day, Cara Lott, Brinke Stevens, Melissa Christian, Patty Lotz, Barbara Peckinpaugh, David Ursin, Casey Sander, Wes Edwards, Chuck Waters, Paul A. Calabria

‘Body Double’ is een film uit het grote oeuvre van Brian De Palma. De film heeft last van een zwak verhaal en matig acteren, hetgeen ervoor zorgt dat de goede dingen van de film niet overhouden. Die goede dingen zijn de rollen van Wasson, Franz en Griffith, het thema voyeurisme dat De Palma boeiend uitwerkt en de soms prachtige cameravoering in combinatie met bijpassende muziek. Al met al niet meer dan een redelijke thriller.

‘Body Double’ is allereerst een leuke verwijzing van de regisseur naar een van zijn eerdere films en een kwinkslag naar zijn criticasters. In ‘Dressed to Kill’ uit 1980, met Angie Dickinson in de hoofdrol, schoot De Palma een befaamde douchescène, waarin de al wat oudere Dickinson zich eerst inzeepte om daarna de hand aan haar zelf te slaan. Toen de camera van Dickinson’s gezicht naar beneden gleed, zagen we een plaatsvervangster – een body double – die haar lichaam erotisch betastte, zo beargumenteerden vele filmcritici. Die stevige, parmantige borsten konden niet van een vrouw van middelbare leeftijd zijn. Regisseur De Palma gebruikt deze, al dan niet terechte, aantijging en steekt er de draak mee in zowel de filmtitel als in diverse scènes.

‘Body Double’ bevat diverse elementen die kenmerkend zijn voor de stijl van filmen van De Palma. Zo maken we wederom kennis met zijn fascinatie voor schizofrenie, tweelingen en dubbele identiteiten. In De Palma’s ‘Sisters’ (1973) speelde een tweeling de hoofdrol, in ‘Raising Cain’ (1992) zagen we John Lithgow in gevecht met zijn alter ego en in ‘Double’ draait het om een vermeende verwisseling van personen. Craig Wasson is de goedzak, die na opvallend veel omwegen belandt in het futuristische huis van een vriend, dat gelegen is in Los Angeles, nabij Hollywood, en een magnifiek uitzicht biedt op een puissant rijke vrouw die ook nog eens verdomd goed erotisch kan dansen. Maar wie is de vrouw? Is zij echt of een illusie? Skully raakt geobsedeerd door haar, wordt verliefd, en volgt haar op een wijze die sterk doet denken aan James Stewart die Kim Novak overal achterna wilde volgen in Hitchcocks ‘Vertigo’ (1958).

Maar ‘Body Double’ haalt het niet bij een van de klassiekers van Hitchcock, hoe graag De Palma dit ook zou willen. Het is er gewoonweg niet goed genoeg voor. Er is geen introductie, het aantal toevalligheden dat ervoor moet zorgen dat de film logisch verloopt is erg groot en ook het acteren is vaak niet al te best. Natuurlijk, Skully is een matige acteur die de hoofdrol speelt in B-films, maar de hele entourage, de acteurs en actrices die De Palma optrommelt en diverse scènes waar hij zich in detail op richt, zijn gewoonweg niet al te best. De filmmaker is dikwijls een meester in het uitlichten van dramatische gebeurtenissen om deze vervolgens uit te vergroten, maar in ‘Double’ mislukt die truc meermaals.

Toch zijn er ook veel leuke dingen in de film. Wat te denken van Dennis Franz (‘NYPD Blue’), die op geheel eigen wijze – direct, bot, op z’n New Yorks – de rol vervult van regisseur die probeert om leuke B-films te maken. Of Griffith, die net zo gemakkelijk een mooie, enigszins verwaande rijke vrouw speelt als de licht aantrekkelijke porno-actrice Holly Body. Bovendien kunnen we genieten van De Palma’s fetisj met voyeurisme: we kijken over de schouder van Skully mee naar een mooie vrouw en verlekkeren ons aan haar, zonder dat ze het doorheeft. Als klap op de vuurpijl komt ongeveer op de helft van de film een van de meest gedraaide popgroepen uit de jaren 80 in beeld: Frankie Goes To Hollywood met ‘Relax (Don’t Do It)’!

Robbert Bitter

Waardering: 2

Bioscooprelease: 24 januari 1985
DVD-release: 2 oktober 2019