Bodycam (2025)
Regie: Brandon Christensen | 75 minuten | horror | Acteurs: Jaime M. Callica, Sean Rogerson, Catherine Lough Haggquist, Elizabeth Longshaw, Colette Nwachi, Joe Perry, Chris Casson, Angel Prater, Keegan Connor Tracy
‘Bodycam’ is de eerste speelfilm die volledig gedraaid is op, je raadt het al, bodycams. Een bodycam is een kleine videocamera die op de kleding van (bijvoorbeeld) een politieagent wordt bevestigd, zodat de agent vast kan leggen wat er tijdens het werk – bijvoorbeeld bij gewelddadige incidenten (of situaties waar mogelijk gevaar dreigt) gezegd wordt en simpelweg gebeurt. Het helpt bij de documentatie en bewijsvoering. Filmmaker Brandon Christensen schreef samen met zijn broer Ryan het scenario voor ‘Bodycam’ en moest daarbij – eigenlijk met lede ogen – de regie min of meer uit handen geven.
Dat is natuurlijk niet helemaal waar, maar feit is wel dat het proces heel anders verloopt als je de camera op de acteurs vastmaakt. Belichting, geluid, framing, het vergt een wezenlijk verschillende aanpak. Het is des te knapper dat ‘Bodycam’ zo overtuigt. Op wat keuzes in het scenario na, die aan het eind van de film opspelen, is dit een film die prima kan dienen als klinkend voorbeeld van een found-footage-film. ‘Bodycam’ kan zich weliswaar niet meten met ‘The Blair Witch Project’ of ‘[REC]’, maar scoort toch een mooie voldoende.
We volgen de bodycams van twee politieagenten, Bryce (Sean Rogerson) en Jackson (Jaime M. Callica), die net aan hun nachtdienst zijn begonnen als er een oproep komt van een incident met mogelijk huiselijk geweld. De wijk waar ze doorheen rijden staat niet als erg veilig bekend, en Jackson geeft schoorvoetend toe dat zijn moeder er nog steeds woont. De eerste schrik zit er al goed in als er bij het openen van de voordeur (nadat ze hun komst netjes hebben aangekondigd natuurlijk) een groepje ratten over de veranda naar buiten holt.
Met getrokken pistolen en zaklantaarns begeven Bryce en Jackson zich in het onverlichte huis, wat op zijn zachtst gezegd beschreven kan worden als ‘het heeft een likje verf nodig’ (en liters ontsmettingsmiddel). Waar komt dat geschreeuw vandaan? In eerste instantie vinden ze nog geen bewoners, maar dat duurt niet lang. Als de wegen van de twee agenten zich scheiden, raakt één van hen flink in de problemen. Of het nu wel of niet overmacht is, doet volgens hem niet ter zake. Uit alle macht probeert hij zijn daad te verdoezelen, hoewel zijn collega daar anders over denkt. Maar dan schiet hem te binnen dat de bodycam het ware verhaal heeft gefilmd. Wat nu?
‘Bodycam’ voelt bijna realtime gefilmd aan, je maakt alles mee wat Bryce en Jackson meemaken, van die eerste gruwelijke aanblik in dat ledikantje tot de ronduit creepy omsingeling van de buurtbewoners. Christensen vertrouwt meer op sfeer dan op jumpscares, wat hem siert. Daarnaast lijkt het script ook daadwerkelijk iets aan te willen kaarten over achtergestelde wijken, corruptie binnen het politiecorps en wat de inzet van bodycams betekent voor het werk van een agent.
Wel jammer is dat je als kijker al snel doorhebt hoe de vork in de steel zit. Het helpt daarbij niet dat een bepaalde zin (die als uitleg kan dienen) door de bewoners in de wijk continu herhaald wordt. Nog een groter nadeel van de film is dat – terwijl je al een beeld hebt van ‘het kwaad’ – deze entiteit een paar keer vol in beeld komt. Okay, eng, maar echt schrikken doe je er niet van en het was wellicht beter geweest als de makers overtuigd zouden zijn van hun eigen kunde in het scheppen van een unheimische sfeer – en dat dat voldoende is.
Monica Meijer
Waardering: 3
Speciale vertoning: Halloween Horror Show 2025