Bolletjes blues! (2006)

Regie: Karin Junger, Brigit Hillenius | 90 minuten | drama, musical | Acteurs: Maurits ‘Negativ’ Delchot, Sophie van Oers, SugaCane, Mr Probz, Raymzter, Kimo van den Berg, Derenzo, Verginia Olijfveld, Reina Linger, Glenn Durfort, Theo Pont, Gilberto Slengard, Mike Reus, Goldy Lakhai, Berget Lewis, Evelien Goedschalk, Ninja Piewie, Urwin Hoen, Siegfried Gerling, Olga Sumter

’Shouf Shouf Habibi’ (2004), ‘Cool!’ (2004), ‘Het Schnitzelparadijs’ (2005). Multiculturele films zijn hot in Nederland. Allochtone en autochtone acteurs en actrices, een flinke dosis humor en een goed einde lijken vaak genoeg voor een succesvolle productie. Maar wel een beetje standaard, zo zullen de makers van ‘Bolletjes Blues!’ wellicht hebben gedacht. Qua stijl lijkt deze film nog het meest op ‘Madame Jeanette’ (2004) van Paula van der Oest. Qua niveau is ‘Bolletjes Blues!’ helaas beduidend minder.

Een meer clichématig scenario is haast niet te verzinnen, al is ‘Bolletjes Blues!’ gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Want al doet de titel denken aan een komediefilm over een bolletjes slikken, de uiteindelijke uitwerking heeft meer weg van een soort ghettoversie van Romeo & Juliet. Spike, Surinaamse gangster, wordt verliefd op Rosalie, het beschaafde Nederlandse meisje. Een onmogelijke opgave, al komen de problemen ditmaal niet van rivaliserende families maar van de verschillende leefmilieus. Spike sluit zich aan bij de bende van Delano wanneer hij bij zijn tante vertrekt en belandt in een wereld van criminaliteit, bling bling en drugs. Hij zal zijn uiterste best gaan doen om geld te verdienen en zijn droom om met Rosalie een eerlijk bestaan op te bouwen waar te kunnen maken. Wat een held.

Wat bovendien zonde is aan ‘Bolletjes Blues!’ is dat de acteurs niet allemaal even goed uit de verf komen. Dat krijg je ervan als je slechts wat rappers en street battlers cast: het wordt onduidelijk of we de bende van Delano nu moeten zien als echte gangsters of als straatschoffies. Aan de ene kant houden ze zich bezig met cocaïnesmokkel en gewapende overvallen op juweliers, aan de andere kant blijven ze elkaar tot vervelens toe op kinderachtige wijze dissen. Maar misschien zit daar de kracht van deze film wel in. Want om de paar scènes verandert ‘Bolletjes Blues!’ in een gelikte filmmusical met raps, ballads en vooral veel stoere breakdancers.

Natuurlijk is dit genre nieuw, origineel en verfrissend. Het past alleen niet echt bij het thema van de film. Komisch is het wel, om een drugssmokkelaar met zijn criminele vrienden zijn zegje te horen zingen, maar realistisch allerminst. ‘Bolletjes Blues!’ lijkt een parodie op de gangsterwereld te worden, nog afgezien van het scenario dat steeds meer voorspelbaar wordt. Want verrassend zal het absoluut niet zijn dat Delano besluit om de kantoorhandel van Rosalie’s vader te beroven. Nog minder verrassend zal het zijn dat Spike zich daartegen verzet. Spike besluit naar Suriname te vertrekken om bolletjes te slikken en zo in één klap genoeg geld te verdienen om zijn relatie met Rosalie te redden. De risico’s? Pfff… onze held wordt toch niet gepakt?

Wel dus. Na een luxe verblijf in een vijfsterren hotel in Suriname worden Spike en zijn vriend Jimmy meegenomen naar een oud vervallen huisje waar zij vriendelijk worden verzocht zoveel mogelijk bolletjes naar binnen te proppen. Snappen we na bijna een uur kijken toch waar de titel vandaan komt. Spike wordt op het vliegveld gepakt en belandt in de gevangenis in Suriname. In no time volgen de clichés in Nederland elkaar op: Rosalie maakt zich zorgen om Spike, doet het met Delano om er meer van te weten te komen en komt uiteindelijk terecht bij Ome Edje, de grote baas, om zich aan te bieden als bolletjesslikker. Ome Edje gaat op het voorstel in en Rosalie vertrekt naar Suriname. Eeeh… ja. Tuurlijk.

Toch is het benoemen van ‘Bolletjes Blues!’ als Nederland’s eerste muzikale urban film niet helemaal onterecht. Een aantal bijzondere kenmerken bevat deze film absoluut: het muzikale en de urban om precies te zijn. Maar meer ook echt niet. Want hoewel de musicalstukjes met raps en mooie danspasjes leuk zijn om te zien, je kunt ook gewoon anderhalf uur naar The Box kijken. Bovendien is het gewoon niet leuk om naar een film te kijken waarvan je het verhaal na tien minuten al kunt verzinnen. Ook de acteurs kunnen deze film niet redden, met misschien een uitzondering voor Sophie van Oers. Laten we maar gewoon op ‘Bolletjes Blues!’ niveau eindigen: …en ze leefden nog lang en gelukkig!

Julien van Alphen

Waardering: 2

Bioscooprelease: 23 maart 2006