Bon Cop, Bad Cop (2006)

Regie: Erik Canuel | 116 minuten | actie, thriller, komedie, misdaad | Acteurs: Michel Beaudry, Patrice Bélanger, Pierre Boudreau, Sarain Boylan, Manon Brunelle, Nicolas Canuel, Hugolin Chevrette-Landesque, Fayolle Jean, Colm Feore, Ron Fournier, Alain Goulem, Amélie Grenier, Louis-José Houde, Pierre Houde, Richard Howland, Patrick Huard, Robert Jadah, Marcel Jeannin, Kevin Kelsall, Erik Knudsen, Sarah-Jeanne Labrosse, François Lambert, Christophe Lapier, Lucie Laurier, Ron Lea, Pierre Lebeau, Sylvian Marcel, Rick Mercer, Gilles Renaud, André Robitaille, Amy Sobol, Paul Stewart, Scott Taylor, Martin Thibaudeau, Patrick Vandal, Lou Vani, Eric Wellman, Nanette Workman, Anatoly Zinoviev, Jayne Heitmeyer, Robert Montcalm, Sharlene Royer

Zoals de titel al doet vermoeden, of in ieder geval op redelijk geniale wijze wil aangeven, is ‘Bon Cop, Bad Cop’ een tweetalige film. Het verhaal brengt twee Canadese provincies samen: Ontario en Quebec. In de ene provincie wordt voornamelijk Engels gesproken en in de andere Frans. Door ook nog eens twee uitersten van film-copkarakters te gebruiken, is het verschil des te duidelijker gemaakt. Het had net zo goed om Nederland en Duitsland kunnen gaan.

Wat deze film heel erg goed doet is gebruik maken van terugkerende grappen zonder dat het vervelend wordt. Vooral na de Quebecs-Franse les over vloeken, blijkt dat goed. Af en toe klinkt er weer eens net duidelijk genoeg een ‘Tabernac’. Het gebeurt niet vaak dat een film die niet in het ‘standaard Engels’ wordt gesproken je zo doet luisteren naar wat gezegd wordt in plaats van maar afhankelijk te zijn van de (toch wel broodnodige) ondertiteling.

Qua opzet en verhaal doet de film aan twee andere films denken. Ten eerste de ‘Lethal Weapon’ serie die nooit echt geëvenaard is in het idee van een politieduo van twee totaal verschillende karakters. En ten tweede ‘Ace Ventura: Pet Detective’. Niet vanwege de humor (totaal anders – niet slechter of beter) maar vanwege de plot die volledig draait om een nationale sport. En voor Canadezen is dat uiteraard: ijshockey. Maar ook zonder enige sportkennis is het plot prima te volgen en krijg je niet het idee ook maar een grap te missen.

Hoofdrolspelers Patrick Huard (‘Les 3 P’tits Cochons’) en Colm Feore (‘The Exorcism of Emily Rose’) zijn prima op elkaar ingespeeld om een onwaarschijnlijk maar goed samenwerkend politieduo neer te zetten. Als er ooit een film zo dicht bij de ‘Lethal Weapon’ status kan komen, dan is het ‘Bon Cop Bad Cop’. Het voordeel is dat ze hier ook nog eens een taalbarrière bij gebruiken (waar vervolgens ook weer een stroom grappen op zijn gebaseerd).

De serieuzere acteur Feore voelt zich thuis in de rol van regelvolger Martin Ward, die hem op het lijf geschreven is. Wanneer hij strak in het pak wetten uit zijn hoofd opleest, geloof je ook meteen dat hij zo’n persoon is. Voor Nederlandse kijkers is Patrick Huard een schier onbekende persoonlijkheid, wat betekent dat er in ieder geval geen sprake kan zijn van type casting. Wat hij daarvoor ook heeft gespeeld, een leer dragende, regels aan de laars lappende, Mel Gibson wannabe doet ie prima na. De enige scène die wat minder overkomt is waarin hij huilt, maar dat komt dan ook meer door de rol.

‘Bon Cop Bad Cop’ is geen Franse film, maar een Canadees-Franse film. Die twijfel wordt weggenomen wanneer de bar slechte eerste auto race scène voorbijkomt; de makers hebben duidelijk niet goed gekeken naar de ‘Taxi’ serie. Waar ze wel goed naar hebben gekeken is de films met onverwachte cop-duo’s, met name ‘Lethal Weapon’. De humor is strak en grappig zonder ooit echt flauw te worden. En de verhaallijn is boeiend genoeg om de toch wat langere duur van de film, voor een komedie, uit te kunnen zitten. Aanrader voor iemand die zijn avond met een brede glimlach wil doorbrengen.

Roland Torenbeek