Bones and All (2022)

Recensie Bones and All CinemagazineRegie: Luca Guadagnino | 131 minuten | drama, romantiek, horror | Acteurs: Taylor Russell, Timothée Chalamet, Mark Rylance, Chloë Sevigny, André Holland, Jessica Harper, Michael Stuhlbarg, David Gordon Green, Jake Horowitz

Voordat je ‘Bones and All’ (Luca Guadagnino, 2022) verorbert, bedenk dan dat het absoluut niet de eerste prent is waarin mensen uit hartenlust aan elkaar knabbelen. Er zijn talloze exploitatiefilms over kannibalisme op de markt, om nog maar te zwijgen over het ‘z’-genre. Maar de manier waarop regisseur Guadagnino deze film vormgeeft, is dan weer net even anders. Wellicht ligt het nog het meest in het verlengde van de body horror ‘Raw’ (Julia Ducournau, 2016). Beide films vermijden het overduidelijke, omcirkelen ze het woordje kannibaal juist door het vooral niet te noemen of in het geval van ‘Bones and All’ met de zoutloze term eater aan te merken. Maar of je nu wel of geen vlees tot je neemt, één ding is zeker, ‘Bones and All’ is geen zoutloze affaire, eerder een roadtrip met pikante vleeskeuringsromantiek.

Vader Frank (André Holland) en dochter Maren (Taylor Russell) zwerven van gehucht naar gehucht omdat Maren bloeddorst heeft naar iets ongewoons en eigenlijk verbodens. Wanneer Maren zich voor de zoveelste keren heeft laten gaan, verlaat Frank uit wanhoop zijn achttienjarige dochter. Nu ze er helemaal alleen voor staat, besluit ze (ook op aangeven van cassettetapes waarin vader vertelt over wat hij weet of haar aandoening) haar moeder op te zoeken. Misschien heeft zij antwoorden. Tijdens haar zoektocht komt Maren allerlei frappante en louche figuren tegen die haar speciale voorkeur delen, waaronder de ouwe Sully (Mark Rylance) en Lee (Timothée Chalamet). Met laatstgenoemde ontwikkelt ze een diepe en romantische band. Echter samen hun lust botvieren, is niet zonder gevaren.

Naast het overleven op de rand van de samenleving staan Maren en Lee onder immense emotionele druk. Zij heeft een enorm schuldgevoel over het vervullen van haar verlangen, Lee een stuk minder maar torst een groot geheim aangaande dit verlangen met zich mee. Kun je leven met dergelijke verlangens en geheimen? In hun wereld overleef je door middel van vernietiging. Mocht je de twee ontmoeten tijdens een moment van ontembare honger, is dat ook meestal het begin van het einde: beiden hebben hun onschuld sinds geboorte al verloren. En waar de keuzes van de buitenbeentjes het meest wringen is dat de één beter, of toch verschillend, met de acceptie van zichzelf omgaat dan de ander, zoals de ouwe Sully eerder in het verhaal al verkondigt aan Maren.

Aan het begin zit regisseur Guadagnino sferisch weer lekker in het materiaal en kanaliseert, of beter gezegd kannibaliseert, een berg aan jaren tachtig popcultuur. Evenals de film ‘Near Dark’ (Kathryn Bigelow, 1982) stopt hij bovendien allerlei genres in de mixer en poogt hij zoals eerder met ‘Suspiria’ (2018), horror uit het B-verdomhoekje te slepen. Hierbij speelt de cinematografie van Arseni Khachaturan, die tevens garant stond voor de lucide beelden in ‘Beginning’ (Dea Kulumbegashvili, 2020) en ‘Eyimofe’ (Arie Esiri & Chuko Esiri 2020), een cruciale rol. Het verval van Amerika in de jaren tachtig ziet er niet vaak zo overtuigend uit. Het geeft zelfs de goede perioden van het koppel een unheimisch gevoel.

Echter wanneer het drama ingelost moet worden, piest Guadagnino een paar keer behoorlijk naast de pot. De kampvuurscène met Jake (Michael Stuhlbarg) en Brad, een niet-eater (collega-regisseur David Gordon Green), wekt op zichzelf staand indruk maar is verre van onmisbaar voor de ontwikkeling van het verhaal. En ondanks al de emotionele opbouw is de ontmoeting met Marens moeder een pulpachtige uitbarsting die nogal plat slaat. Opmerkelijk is dat deze scènes buitensporig uit de toon vallen met wat Guadagnino eerder in de film wel en niet toont, inclusief de begeerte naar mensenvlees. Wellicht is het twijfelachtige exces een voortvloeisel uit de mix van al die genres: het is een horror, verkleedt als een meanderende roadmovie die op zoek is naar warmte en romantiek. Met beenderen en al verdrinkt de film in een smeuïg mengsel van halfgare ideeën.

Roy van Landschoot

Waardering: 3

Bioscooprelease: 1 december 2022