Bookworm (2024)

Regie: Ant Timpson | 103 minuten | avontuur, komedie | Acteurs: Nell Fisher, Morgana O’Reilly, Millen Baird, Elijah Wood, Nikki Si’ulepa, Theo Shakes, Michael Smiley, Vanessa Stacey

‘Bookworm’ is een deels origineel en deels voorspelbaar verhaal over een – in dit geval – een ouder en kind die tijdens een gezamenlijke reis op elkaar zijn aangewezen terwijl er niet bepaald sprake is van een wederzijdse band (buiten de biologische) en één van beide ook duidelijk niet bereid is deze te vormen. Kortom, veel frictie, spanningen, discussies, onhebbelijkheden…. en twee personen die nooit in hun levensdagen nader tot elkaar zullen komen. Waardoor je onmiddellijk snapt: aan het eind van de film begrijpen en respecteren ze elkaar volledig, houden ze van elkaar en vliegen ze elkaar al snikkend in de armen. Want: zo gaat dat in films. Gelukkig blijft de film de moeite waard door het prima acteerwerk van Elijah Wood en Nell Fisher, door de achtergrond van Woods personage – hij is een aan lager wal geraakte illusionist/goochelaar – en enkele wendingen in het verhaal. 


‘Bookworm’ is tevens geproduceerd door Wood en is geregisseerd door Ant Timpson, die aan de basis stond van het ’48 Hours’ film festival in Nieuw-Zeeland, die in zijn eerste editie gewonnen is door ene Taika Waititi, die inmiddels ook furore heeft gemaakt in Hollywood. Waititi speelde zichzelf in de kijker met de originele komische vampierdocu ‘What We Do in the Shadows’ en brak daarna in Hollywood door met ‘Thor: Ragnarok’ en ‘Thor: Love and Thunder’. Zijn stijl van humor lijkt ook een beetje in ‘Bookworm’ te zitten, maar misschien is het wel gewoon typische Nieuw-Zeelandse humor? 



Met name een scène in het begin wanneer Mildred een gesprek heeft met de dokter over de toestand van haar moeder die in een coma wordt gehouden na een ongeluk met een broodrooster, ademt zijn droge stijl uit. ‘Ik heb goed nieuws en slecht nieuws’, zegt ie. ‘Het slechte nieuws is dat je een nieuw broodrooster nodig hebt. Het goede nieuws is dat je geen nieuwe moeder nodig hebt. Maar we moeten haar wel in een coma houden…’ Even los van de shock die Mildred gevoeld moet hebben na het aankondigen van de dokter van het ‘slechte nieuws’, is het de vraag hoe goed het goede nieuws precies is. Erg opbeurend is het allemaal niet, in ieder geval. Verder is het wel best grappig natuurlijk, wat vooral leuk is voor de kijker. 


Mildred (Fisher) krijgt na de ziekenhuisopname van haar moeder bezoek van haar vader, die ze feitelijk haar hele leven nog niet heeft gezien. Dan is het vrij logisch dat ze enige afstand en vijandigheid voelt. Maar haar karakter – of laten we zeggen, gangbare gedrag – maakt het er niet beter op. Ze is namelijk een vroegwijs dametje, dat voortdurend met haar neus in de boeken zit (vandaar de titel), dure woorden gebruikt en neerkijkt op… nou ja, op iedereen eigenlijk. Het zal vast deels voortkomen uit frustratie, omdat ze nooit een vader heeft gehad en/of overdreven beschermend wordt opgevoed door haar moeder, maar het maakt haar (gedrag) wel bloedirritant.

Natuurlijk is dit juist de bedoeling. In combinatie met de incompetente en aanvankelijk niet bepaald dappere vader, is de zelfverzekerde Mildred feitelijk de ouder die haar vader als een kind op sleeptouw neemt en ‘levenslessen’ leert, of probeert te leren. Maar het gaat wel erg lang zo door. Je verwacht toch een geleidelijke omkering te zien in de onderlinge verhouding. Of het besef bij het meisje dat boekenkennis je niet voorbereidt op het echte leven en echte ervaringen – wat ook de boodschap was in ‘Good Will Hunting’ – maar dit gebeurt maar mondjesmaat. En als het eenmaal goed gebeurt, is het abrupt. Na een serieus, persoonlijk gesprek, met wat ontboezemingen, lachen en spelen ze met elkaar in het bos alsof ze de meest liefdevolle relatie hebben en er nooit een vuiltje aan de lucht is geweest.

Maar toch blijf je kijken. Niet alleen vanwege de prachtige Nieuw-Zeelandse omgevingen, maar ook vanwege de unieke kenmerken van Woods personage en het sprankje magie dat dit daadwerkelijk toevoegt aan de film; deels een gevolg van de verbeeldingskracht van Mildred. Daarnaast zijn er wat verhaalelementen – zoals de zoektocht naar een nog nooit op beeld vastgelegde panter, waar een beloning voor wordt uitgeloofd die Mildred en haar moeder hard nodig hebben – én een bijzondere ontmoeting met een lokaal echtpaar in de wildernis, die de film afwisselend genoeg houden om te blijven kijken. 



Met name de talenten van de twee belangrijkste acteurs – Wood en Fisher – houden je als kijker geboeid. Wood geeft de onhandige, onzekere vader warmte en de nodige diepte. Terwijl Fisher, ondanks het vaak onuitstaanbare gedrag van Mildred, intelligentie en geloofwaardigheid aan haar personage weet te geven en er uiteindelijk voor zorgt dat de kijker haar in zijn hart sluit.

Bart Rietvink

Waardering: 3

VOD-release: 23 april 2025 (Pathé Thuis)