Boston Strangler (2023)

Recensie Boston Strangler CinemagazineRegie: Matt Ruskin | 112 minuten | thriller, drama | Acteurs: Keira Knightley, Carrie Coon, Chris Cooper, Alessandro Nivola, Rory Cochrane, David Dastmalchian, Peter Gerety, Robert John Burke, Ryan Winkles, Moran Spector, Michael Malvesti, Aurora McLaughlin, Liam Anderson, Nancy E. Carroll, Therese Plaehn, Greg Vrotsos

‘Boston Strangler’, waarin de hoofdpersonages jacht maken op één van de meest beruchte seriemoordenaars in Amerika, zet een overtuigende naargeestige setting en sfeer neer. Veel kijkers zullen bij zulke misdaadfilms met intrigerende stukjes onderzoeksjournalistiek weemoedig terugdenken aan ‘Zodiac’ (2007). En dat is bij deze film niet anders. Maar niet getreurd, want ‘Boston Strangler’ maakt van Boston het neergeslagen en gesloten San Francisco uit de late jaren 60 en vroege jaren 70 en maakt de werkruimte van de Boston Record American ijselijker dan het westelijker gelegen kantoor van de San Francisco Chronicle. Regisseur en schrijver Matt Ruskin laat met deze film echter ruimte voor verbetering in de personages zelf. Want de kijker leert bijzonder weinig over de hoofdpersonages, ondanks dat het seksisme waar zij en de vrouwen in Boston mee te maken hebben overduidelijk is.

Loretta McLaughlin (Keira Knightley) is een ambitieuze journaliste bij de Boston Record American, maar ze is voornamelijk aangewezen tot het schrijven van weinig uitdagende artikelen over huishoudelijke apparaten. Als zij echter als eerste de moorden van de Boston Strangler met elkaar in verband weet te brengen, schrijft ze ineens voorpaginanieuws. Samen met haar doorgewinterde collega Jean Cole (Carrie Coon) wordt ze vervolgens naar voren geschoven om met hun onderzoek mensen te informeren en hopelijk de moordenaar te ontmaskeren. Alleen nu ze de moorden en het gebrekkige politieonderzoek blijven verslaggeven, ondervinden ze nog directer het seksisme van de jaren 60. Bovendien merken ze dat niet iedereen zo begaan is met het noodlot dat nog veel vrouwen in Boston boven het hoofd hangt.

Door de uitzonderlijk goed uitgewerkte cinematografie heeft deze film het unheimische gevoel dat de kijker kan rijmen met een stad die in de greep van een seriemoordenaar wordt gehouden. Zo worden de vrouwen in de straten van Boston bijvoorbeeld gefilmd vanuit de rug, op een paar meter afstand en houdt de camera gelijke tred met ze. Net als de Boston Strangler achtervolgt de camera hen dus. Daarnaast worden personages in sommige scènes vanaf de heup gefilmd. Dit wekt de suggestie dat de kijker er eigenlijk niet mag zijn of iets niet mag zien, maar dat er stiekem wordt meegekeken. Bovendien zetten de overwegend groene en blauwe filters een kille en afstandelijke sfeer neer die het vervreemdende effect van de shots versterkt. Tot slot zorgt het gebruik van veel tegenlicht ervoor dat je meer dan eens wordt verblind of enkel silhouetten ziet. Oftewel, je raakt de controle kwijt over wat je ziet. En dat is precies iets wat je niet wil als je achter een bloeddorstige moordenaar aanzit.

Voor een film die zich toelegt op het seksisme van de jaren 60 laat Ruskin eigenlijk te weinig los over wie Loretta en Jean zijn, waar hun overtuigingen vandaan komen en wat zij doormaken tijdens hun werk. Af en toe is Loretta bijvoorbeeld niet aan het werk en praktisch elke keer wijzen haar naasten haar er dan op dat hun geduld met haar niet eindig is. Dat Jean een privéleven heeft wordt alleen duidelijk door de spaarzame momenten dat ze daar op kantoor over praat. Hun personages handelen en praten enkel in functie van de plot. Daarom weet de kijker op het eind niet meer dan dat de ambitieuze en hardwerkende Loretta en Jean op veel weerstand zijn gestuit in hun missie om de vrouwen van Boston te beschermen.

‘Boston Strangler’ is kil in sfeer en klinisch in uitvoering. Dat eerste maakt deze film een typische misdaadthriller en dat tweede gaat ten koste van de hoofdpersonages.

Jannick Engel

Waardering: 3.5

VOD-release: 17 maart 2023 (Disney +)