Bratz: De Film (2007)

Regie: Sean McNamara | 101 minuten | komedie | Acteurs: Skyler Shaye, Janel Parrish, Nathalia Ramos, Logan Browning, Chelsea Staub, Malese Jow, Paula Abdul, Daniel Booko, Stephen Lunsford, Kim Morgan Greene, Emily Rose Everhad, Ian Nelson, Constance Hsu, Jerad Anderson, Kelly Crean, Matt Falletta, Karen Jin Beck, Zach Curner, Damian Daly, Brittany Madelynn Daniels, Cathy Immordino, Andrew Jones, Jackie Kreisler

Eerst waren er de poppen, toen kwam de animatievariant; een spin-off in de vorm van Baby Bratz kregen een eigen lijn in de speelgoedwinkel, waarop ook weer een animatiefilm volgde… Hoog tijd voor wat live action: de Bratz werden échte meisjes. Het mag duidelijk zijn, aan Bratz wordt veel verdiend. Of dat erg is, daar kan over getwist worden, het feit is dat marketing de enige reden is geweest voor het produceren van deze film.

Toegegeven: de makers hebben er heel wat aan gedaan om elk vooroordeel dat er bij voorbaat al voor de film bestaat ongegrond te laten zijn: de actrices gecast voor de rollen van de Bratz, Sasha, Chloe, Jade en Yasmin, zijn dan wel zeer onervaren, het is niet of je naar een voorstelling van een amateurtoneelgroep zit te kijken. Chelsea Staub, de actrice die de rol van het kreng Meredith speelt, weet zelfs bijzonder goed te overtuigen; dankzij haar spel borrelt de irritatie al op als ze enkel maar in beeld is. Ook aan de aankleding is veel aandacht besteed: de meiden lopen rond in de mooiste outfits, op schoenen “waar je een moord voor zou doen”, de kapsels zien er geweldig uit… De “Passion for Fashion” ligt er dik bovenop. Men heeft zich echter niet alleen op het uiterlijk vertoon van de Bratz geconcentreerd, ook de decors zien er prima uit. Met als uitschieter het Sweet Sixteen feestje van Meredith, hierbij zou een feestje van de echte Paris Hilton – waarop het karakter van Meredith overduidelijk is gebaseerd – nog bleek bij afsteken. Waar zou paps (Jon Voight, die zijn abominabele rol in ‘Superbabies: Baby Geniuses 2’ net weet te overtreffen), die toch maar een “eenvoudige middelbare school-directeur is” het geld vandaan hebben? Voight loopt een beetje verdwaasd rond in de film, alsof hij niet weet hoe hij in deze produktie terecht is gekomen. De scènes waarin hij idolaat naar zijn dochter opkijkt, zijn dwaas, ongeloofwaardig en daarom onovertuigend, zeker als hij ook nog meedeint op de door haar vertolkte liedjes.

Met die liedjes zit het overigens wel goed in ´Bratz – De Film’. Er is muziek in overvloed, aan de lijst met credits lijkt wel geen eind te komen (wat een reden kan zijn voor de extra toegevoegde videoclip van Janel Parrish aan het eind). Deze liedjes zijn al even leeghoofdig als de film, maar de poppy deuntjes passen wel precies bij de uitstraling en sfeer van de film en vullen deze goed aan. Zullen het ongetwijfeld goed doen bij de doelgroep.

En het verhaal? Ach, wie maalt daar om in een film als dit. Als je een tienerfilm wilt maken die zich op een highschool afspeelt, neem je gewoon wat ingrediënten uit eerdere voorbeelden en dikt dit hier en daar wat aan, of met wat extra lagen plamuur zoals in het geval van ‘Bratz’, waar “overdrijven is ook een kunst” wel het motto op de set lijkt te zijn.

De vier vriendinnen die al hun hele leven lang BFF (Best Friends Forever) zijn (gelukkig dat deze vreselijke term in de Nederlandse nagesynchroniseerde versie niet te horen is), worden door het hoge kliekjesgehalte op hun nieuwe school uit elkaar gedreven. Drijvende motor achter deze groepjesvorming is Meredith, die als de dood is dat de Bratz haar populariteit (waarom is ze eigenlijk zo populair?) onderuit halen. Twee jaar later (!) als de vriendschap van de Bratz toch ten onder is gegaan, vindt er op het schoolplein een heus voedselgevecht plaats – die nog best vermakelijk is – en moeten de vier dames (want voor brugklassers kunnen de vier actrices echt niet doorgaan) nablijven. In een scène die heel in de verte aan ‘The Breakfast Club’ doet denken, komen de vriendinnen weer bij elkaar en besluiten ze in de tegenaanval te gaan tegen Meredith’s dictatoriale praktijken. Dit gaat niet zonder slag of stoot. Petje af trouwens voor de Nederlandse nasynchronisatie, want als je de trailer van het origineel bekijkt, is het ze gelukt flink wat van de ergernis opwekkende dialogen te beperken.

Jammer genoeg blijven de personages zo vlak als een creditcard en ondanks dat bijna iedereen het hart op de juiste plaats heeft zitten, weet geen van de karakters echt sympathie bij de kijker op te brengen. Daarvoor zijn de meeste rollen teveel over de top. Grappigste personage is het zusje van Meredith, die af en toe nog wel wat amusante dingen zegt. De boodschap van de film is dat je jezelf moet blijven en anderen moet respecteren. Gelukkig dan maar dat je na het kijken van deze oppervlakkige film geen grote persoonsontwikkelingen door zult maken.

Monica Meijer

Waardering: 2

Bioscooprelease: 9 augustus 2007