Breathe (2024)

Regie: Stefon Bristol | 94 minuten | actie, thriller | Acteurs: Jennifer Hudson, Milla Jovovich, Quvenzhané Wallis, Sam Worthington, Common, Raúl Castillo, Dan Martin, Kaliswa Brewster, James Saito

Hoe verleidelijk is het om in een recensie te schrijven “de film ‘Breathe’ is adembenemend”? Het zou niet heel subtiel zijn, maar juist daarom ook wel toepasselijk. Wat bij de eerste oogopslag één van de vele post-apocalyptische actiefilms is, wordt de kijker toch verrast door een zeer agressieve subtekst. Alhoewel regisseur Stefon Bristol de kijker geen baanbrekende antwoorden of inzichten verschaft, geeft ‘Breathe’ (2024) wel een abstracte maar scherpe vertaling van de zwarte ervaring in Amerika. Inclusief een zoektocht naar dat hoopvolle randje.

In een wereld zonder zuurstof, overleven Darius (Common), Maya (Jennifer Hudson) en dochter Zora (Quvenzhané Wallis) in een bunker in Brooklyn. Na een dodelijk ongeluk van grootvader Mike (Dan Martin), die een boek van Malcom X probeerde te redden voor zijn kleindochter, gaat Darius op pad om hem te begraven. Als de vaderfiguur niet meer terugkeert, is het aan moeder en dochter om, met de nodige meningsverschillen, hoop te planten in een hostiele wereld. Wanneer indringers Tess (Milla Jovovich) en Lucas (Sam Worthington) ook op het toneel verschijnen, volgt een steekspel van verwarring, wantrouwen, miscommunicatie en geweld.

Wanneer graffiti van een zwarte vrouw met een mondkapje, vergezeld door de tekst “we can’t breathe”, prominent op het scherm verschijnt is alle subtiliteit het raam uit. De coronapandemie, polarisatie en George Floyd vervullen tussen de regels door de hoofdrollen. Opgesloten zitten in een bunker is uitputtend, wantrouwen is de gewenste vorm van communicatie, en er wordt een hekeldicht gewijd aan politiegeweld. De rode lijn is de intergenerationele spanning tussen moeder en dochter. Moeder heeft al het één en ander gezien en weet hoe hard de wereld kan zijn, terwijl dochter vraagt om het vertrouwen om de strijd op haar manier voort te zetten. Desondanks houdt de film vast aan het idee dat er ergens in deze verstikkende wereld hoop te vinden is. ‘Breathe’ lijkt daarmee op een moderne interpretatie van ‘I Am Legend’ (2007). Ook in die post-apocalyptische actiefilm worden er lessen doorgegeven aan de volgende generatie. Twee decennia later is er, afhankelijk van de kijker, juist heel veel of eigenlijk vrij weinig gebeurd in de echte wereld.

Los van het idee zelf mag de presentatie er ook zijn. ‘Breathe’ houdt de spanning vanaf het begin hoog. De vijandige omgeving is net zo’n grote antagonist als de personages. Waar je ook kijkt, de wereld is gortdroog en geruïneerd. De toon van de film is ook bloedserieus, wat de acteurs ter harte nemen. Jennifer Hudson en Quvenzhané Wallis hebben een geloofwaardige chemie als moeder en dochter, terwijl Sam Worthington duidelijk geniet van zijn rol als de goddeloze Lucas. De combinatie zorgt voor een continu opbouwende frictie die leidt tot een explosief einde.

Al met al is ‘Breathe’ (2024) dus een bekende boodschap die mooi is verpakt, en daarom dus niet werkelijk adembenemend. De film zet in op een boodschap waarin communicatie en vertrouwen (en de tegenstellingen) centraal staan. Alhoewel de film verder een mooie schets is van politiek Amerika, levert het geen nieuwe antwoorden. Het zal daarom geen klassieker worden zoals ‘I Am Legend’ dat werd, maar het is wel een interessante vertaling van de vroege jaren twintig van onze eeuw met een sterke emotionele kern. Uiteindelijk is het een klein verhaal over grote thema’s en zeker het kijken waard.

Sam van Zuilen

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 2 mei 2024