Bridget Jones: The Edge of Reason (2004)

Regie: Beeban Kidron | 110 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Renée Zellweger, Hugh Grant, Colin Firth, Jacinda Barrett, Gemma Jones, Jim Broadbent, James Faulkner, Celia Imrie, Dominic McHale, Donald Douglas, Shirley Dixon, Neil Pearson, Rosalind Halstead, Luis Soto, Tom Brooke, Alba Fleming Furlan

Het boek van Helen Fielding ‘Bridget Jones’s Diary’ was een geweldige hit en de gelijknamige film volgde in 2001 met een vergelijkbaar succes. De lotgevallen van Bridget spreken bijzonder aan bij onze ‘Sex and the City’ fans en met name de vrouwen daaronder. Het hilarische gedoe met mannen, jaloezie, geblunder, diëten en pogingen om te stoppen met roken biedt een herkenbare wereld voorzien van een hoop humor. De producenten van ‘Bridget Jones: The Edge of Reason’, het vervolg op de eerste Bridget film, stond het zweet in de handen om van de tweede film net zo’n succes te maken. De spanning steeg nog eens toen bleek dat ze een andere regisseur moesten zoeken en dat actrice Renée Zellweger aanvankelijk niet stond te springen om opnieuw mee te doen. En afgezien daarvan, is een vervolg-Bridget die nu stevig ‘aan de man is’ nog wel even leuk om te zien? Immers, een flink deel van haar faam was ontleend aan haar status van liefdes-paria.

‘Bridget Jones: The Edge of Reason’ is er uiteindelijk heel goed in geslaagd om een succesvolle opvolger te worden. Die verdienste komt vooral de acteurs toe en natuurlijk de grappen die elkaar in een prettig tempo opvolgen. Het verhaal zelf is minder boeiend; het lange uitstapje naar Thailand en de vrouwengevangenis – waarin Bridget kort verblijft – dreigt zelfs een wat saai en gekunsteld intermezzo te worden. De kracht van de Bridget Jones formule ligt vooral in de herkenbare dagelijkse voorvallen en ‘toestanden’ die een single twintiger of dertiger zelf ook ongeveer had kunnen meemaken. De scènes in deze vervolg-Bridget zijn dan ook dáár het sterkst. Vooral de visuele grappen zijn nu en dan erg fijn om te zien; het gestuntel van Bridget op skivakantie met Mark Darcy leidt tot een waardige Charlie Chaplin imitatie.

Hugh Grant speelt de rol van de ranzige Daniel Cleaver met verve. Grant wordt maar niet voor het serieuze acteerwerk gevraagd en ook hier is hij gecast als lekker, grappig en romantisch ding. Maar in dit geval weet hij het een andere draai te geven. Zijn personage en grappen zijn beiden behoorlijk grof; een nare hufter om wie je toch moet lachen. Kortom, hier geen aandoenlijk jongetje maar een leuke etterbuil. Renée Zellweger zet vakkundig opnieuw een geloofwaardige Bridget neer. Het is wel wat jammer dat het scenario haar minstens drie keer in ongeveer eenzelfde gênante situatie neerzet. Dan wordt zo’n grap net twee keer teveel uitgemolken. Was het repertoire aan grappen en gekke situaties op? Misschien lenen veel grappen uit het boek zich nu eenmaal niet voor vertoning op doek. Met het kijken naar ‘Bridget Jones: The Edge of Reason’ wordt de suggestie gewekt dat de makers nu ook uitgekomen zijn bij de grens van wat je over Bridget kunt verfilmen. Maar geen nood, vooralsnog is Bridget-nummer-twee een gezellige film.

Endre Timar

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 11 november 2004