Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)
Regie: Sam Peckinpah | 112 minuten | actie, drama | Acteurs: Warren Oates, Isela Vega, Robert Webber, Gig Young, Helmut Dantine, Emilio Fernández, Kris Kristofferson, Chano Urueta, Donnie Fritts, Jorge Russek, Chalo González, Don Levy, Enrique Lucero, Janine Maldonado, Tamara Garina, Farnesio de Bernal
Er zijn periodes in ‘Bring Me the Head of Alfredo Garcia’ dat je wegdroomt en denkt dat het niet een film is van regisseur Sam Peckinpah. Het verhaal dat zich afspeelt in de uitgestrekte steppen van Mexico, een picknick van twee geliefden in de vrije natuur, twee mensen die elkaar vinden en bang zijn om het allemaal weer te verliezen. Bij tijd en wijlen ga je geloven in de liefde tussen een man en een vrouw, die eindelijk samen gelukkig zijn na zoveel ellende. Maar telkens blijkt het geluk van korte duur en gaat het wel degelijk om een product van de controversiële regisseur.
Van een man die in de filmwereld bekend stond als “Bloody Sam” moet je niet teveel Hollywood-achtige verhalen verwachten. Peckinpah, bekend van onder andere ‘The Wild Bunch’ uit 1969 en ‘Straw Dogs’ uit 1971, had zowel op de filmset als erbuiten een turbulent leven, compleet met vrouwen, drank en drugs. De turbulentie van zijn eigen leven komt vaak terug in zijn werk, ook in ‘Bring Me the Head of Alfredo Garcia’. Romantische scènes worden gevolgd door erupties van geweld, die onafwendbaar lijken.
De hoofdpersonen willen een normaal leven, net als iedereen, maar vallen telkens weer in negatief gedrag. Warren Oates, die vaker optrad in films van Peckinpah, is het type ruwe bolster, blanke pit. Voortdurend zie je hem (zelfs in bed!) met een grote, donkere zonnebril en een fles drank in de buurt. Oates moet het niet hebben van zijn acteertalent, maar zijn rol als beschadigde kerel van midden veertig die vecht voor zijn liefje is innemend. De mooie Isela Vega lijkt veel op Oates: zij is prettig gestoord en ook zij heeft vooral ongeluk op haar pad gehad en ziet in Oates de prins op het witte paard.
Peckinpah hield niet van conventies en de emancipatie van de vrouw lijkt weinig indruk op hem te hebben gemaakt. Vega komt herhaaldelijk met ontblote borsten in beeld. De andere stuk voor stuk aantrekkelijke, donker getinte vrouwen met lang haar zijn niet meer dan speeltjes voor de andere sekse. Vega krijgt diverse klappen in het gezicht en wordt, en passant, aangerand door twee mannen (een van beide is Kris Kristofferson) die het als doodnormaal beschouwen. Peckinpah’s beeld van de Mexicaanse man is echter ook eenzijdig. Ze hebben allemaal een grote snor, vet haar en een sombrero op. Ze lachen veel, maar komen zo onbetrouwbaar als de neten over.
De plot van ‘Bring Me the Head of Alfredo Garcia’ is op het eerste gezicht niet groots, maar krijgt een bizar karakter door de rol van de persoon uit de filmtitel. De dialogen zijn soms ondermaats en de acteerprestaties niet altijd even geweldig. Toch is het een film die op een rare manier blijft boeien. Je voelt als het ware de jarenlange tegenslagen van Oates en begrijpt zijn plan om een financiële kans te pakken als deze zich voordoet. Daarnaast is de schoonheid van Vega oogverblindend. Je begint te geloven in de liefde tussen haar en Oates die het mooist tot uiting komt in een ontroerende omhelzing onder de douche.
De hand van de regisseur is herkenbaar in ‘Bring Me the Head of Alfredo Garcia’. De levensvisie van Peckinpah is cynisch: geluk duurt nooit lang en teleurstellingen liggen altijd in het verschiet. Het leven van Oates draait als het erop aan komt om geld en niets anders. Of het gelukkig maakt, is een tweede.
Robbert Bitter