Buddy Guy: The Blues Chase the Blues Away (2021)

Regie: Devin Chanda, Matt Mitchener, Charles Todd | 83 minuten | biografie, documentaire | Met: Buddy Guy, Eric Clapton, Gary Clark Jr., Tom Hambridge, Christone ‘Kingfish’ Ingram, Chris Layton, John Mayer, Keith Richards, Carlos Santana, Tommy Shannon, Stevie Ray Vaughan

Hij won acht Grammy’s plus een Lifetime Achievement Award in 2016, werd opgenomen in de Rock ’n Roll Hall of Fame (2005), Guitar Centre’s Hollywood Rockwalk (1996) en The Musicians Hall of Fame (2014) en kreeg in 2003 uit handen van de toenmalige Amerikaanse president George W. Bush de prestigieuze National Medal of Arts. Bush’ opvolger Barack Obama reikte hem in 2012 die ándere belangrijke Amerikaanse onderscheiding voor uitzonderlijke talenten uit de kunst en cultuur uit: de Kennedy Center Honors. Grote bluesgitaristen als Jimi Hendrix, Eric Clapton, Jeff Beck, Keith Richards, Jimmy Page, Stevie Ray Vaughan en John Mayer lieten zich door hem inspireren en hij wordt steevast genoemd in lijstjes met de grootste en meest invloedrijke (blues)gitaristen aller tijden. Ondanks al die loftuitingen en erkenning heeft Buddy Guy nooit de status bereikt die zijn tijdgenoten Muddy Waters, BB King en Howlin’ Wolf wel haalden. Of hem dat steekt? Nee hoor, de goedgemutste Guy is vooral een liefhebber en een groot pleitbezorger van muziek in het algemeen en de blues in het bijzonder.

Met ‘Buddy Guy: The Blues Chase the Blues Away’ (2020) kreeg de gitaargigant, een van de laatste nog in leven zijnde bluesgrootheden uit zijn tijd, op zijn 85e toch nog zijn eigen documentaire. Een film waarin de man die altijd in de schaduw van anderen stond, nu zelf eens centraal staat. De vergelijking met andere documentairefilms die dat deden, zoals ‘The Wrecking Crew’ (2008) en ’20 Feet from Stardom’ (2013), die de focus legden op respectievelijk een groep sessiemuzikanten en achtergrondzangeressen, is niet ver weg. Al gaat die vergelijking ergens ook weer scheef omdat Guy ook als soloartiest de nodige successen heeft geboekt. Hij is zo’n muzikant waar vooral collega-muzikanten fan van zijn. In ‘The Blues Chase the Blues Away’ komt Guy zelf uitgebreid aan het woord over zijn carrière. Vanaf het allereerste moment dat hij in beeld is, hang je aan zijn lippen. De talloze anekdotes worden heerlijk smeuïg opgediend. Bijvoorbeeld over de fameuze salami-sandwiches van Muddy Waters, en over zijn eerste ontmoeting met de grote John Lee Hooker, die hij niet herkende omdat hij nooit gedacht had dat hij stotterde.

Die ontmoeting – en Hookers baanbrekende ‘Boogie Chillun’ – zou zijn leven voorgoed veranderen. De nostalgie die je tussen de regels doorleest, het besef dat Muddy Waters, Howlin’ Wolf en al die andere helden uit zijn jeugd er niet meer zijn, geeft de herinneringen een krachtige diepere laag. Dankzij zijn levendige manier van vertellen is het net of je al die memorabele momenten aan Guys zijde herbeleeft. Het rendez-vous met Hooker bracht Guy ertoe in 1957 zijn geboorteplaats Lettwork, Louisiana achter zich te laten en naar Chicago te trekken. ‘The Windy City’ stond in die jaren bekend om zijn bruisende bluesscene en dankzij zijn natuurlijke talent wist hij zich als jonkie de clubs in te spelen en vriendschappen te sluiten met bluesgiganten als Muddy Waters, Howlin’ Wolf en Otis Rush. Hij trad met hen op, nam platen op, ontwikkelde zich verder op zowel professioneel als persoonlijk vlak en bleek een belangrijke inspiratiebron voor een jongere generatie, waaronder The Rolling Stones met wie hij een levenslange vriendschap opbouwde.

De documentaire is knap opgebouwd en bestaat uit een reeks interviews met Guy (soms afkomstig uit archieven) in telkens een andere setting. De makers trekken interessante parallellen tussen diverse tijdsperioden in Guys leven, bijvoorbeeld tussen de katoenvelden uit zijn jeugd in gesegregeerd Louisiana en de manier waarop later platenlabels als Chess Records hem later zouden uitbuiten. The Blues hebben Guy overal doorheen gesleept, benadrukt hij. Over wat The Blues precies is, of waar het voor staat, komen behalve Guy zelf ook andere artiesten aan het woord, bewonderaars als Eric Clapton, Carlos Santana, John Mayer en Gary Clark Jr. De makers husselen archiefbeeld en nieuw materiaal – fotocollages en videoclips – moeiteloos door elkaar door tot een dynamisch geheel met de cadans van een song. Uiteraard is er ook een hoofdrol weggelegd voor de muziek, er komen zo’n veertig liedjes voorbij. De score die daar dan nog tussendoor is gewurmd is eigenlijk overbodig.

Als Buddy Guy zich er als de laatste nog levende Chicago Bluesman de verantwoordelijkheid voelt het genre levend te houden, dan vervult hij die taak met verve. Een artiest zo getalenteerd en invloedrijk als hij verdient een eigen documentaire en ‘The Blues Chase the Blues Away’ is niet alleen een mooi eerbetoon aan een indrukwekkend artiest, die ondanks al die prijzen toch altijd een beetje miskend is gebleven. Het is tevens een bijzonder aangename duik in de geschiedenis van een genre dat je veel te weinig op de radio hoort en een uitstervende, invloedrijke generatie muzikanten waaraan we de herinnering levend en warm moeten houden.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Digital download-release: 20 september 2021 (alleen in België)
VOD-release: 20 september 2021 (alleen in België)