Cachorro (2004)

Regie: Miguel Albaladejo | 99 minuten | drama, komedie | Acteurs: José Luis Garcia-Pérez, David Castillo, Diana Cerezo, Mario Arias, Arno Chevrier, Josele Roman, Elvira Lindo, Ampar Ferrer, Felix Alvarez

Al erg snel in ‘Cachorro’ is het duidelijk dat deze film niet zal gaan over slanke modebewuste relnichten. Regisseur Miquel Albaladejo, die tevens het scenario schreef, introduceert een atypische, mannelijke homoseksueel: vadsig en bebaard. Deze dikkerds zweten wat af terwijl zij teder en zwoel de liefde met elkaar bedrijven, mét condoom. Zo’n groep stevige harige homomannen is het perfecte gegeven voor een komische film, zeker met één dunne homoseksuele vriend erbij (goed vertolkt door Mario Arias), die op 30-jarige leeftijd nog steeds bij zijn kinderpsychiater loopt. Zelfs wat dramatische uitspattingen hadden erin gepast, zoals het moment waarop de liefde van de ene dikkerd voor de andere onbeantwoord blijft. Helaas vond Albaladejo het niet genoeg om ‘slechts’ met een ander beeld van homoseksuelen te komen, hij moest er per se een ongeloofwaardige en gerecyclede verhaallijn aan toevoegen.

Pedro (sterke hoofdrol van José Luis Garcia-Pérez) krijgt namelijk bezoek van zijn hippiezus, die hem verzoekt twee weken op haar negenjarige zoontje Bernardo te passen. Genoeg nieuwe mogelijkheden voor een amusant verhaal, al is het dan een verhaal wat we al kennen van ‘About a Boy’: een onvolwassen, onverantwoordelijke man die geconfronteerd wordt met een klein jochie dat hem nodig heeft. In zo’n homo-variant van ‘About a Boy’ kunnen moeilijke zaken als pedofilie eens onder handen genomen worden. Er komen dan ook wel degelijk meerdere toespelingen op pedofilie voor in ‘Cachorro’, maar deze worden niet uitgewerkt, er is geen werkelijke dreiging voor het jongetje, zelfs al ziet hij er volgens iedereen nu al homoseksueel uit. Albaladejo moet gedacht hebben dat twee weken niet genoeg is om een werkelijke band op te bouwen tussen de losbandige Pedro en de kleine wijze Bernardo. Dit is gemakkelijk opgelost: de moeder van het jongetje komt in India achter slot en grendel. Nu is er voor Pedro en Bernardo de tijd en ruimte om naar elkaar toe te groeien. Pedro baalt dan wel af en toe dat hij op moet passen waar hij drugs gebruikt of mannen liefkoost, maar het blijkt ook al snel dat Bernardo hier zeer open tegenover staat. Bernardo weet al hoe hij een joint moet rollen, hoe mannenliefde in elkaar steekt en hoe het HIV-virus werkt. Het is een nuchter jongetje, voor wie je eigenlijk zou wensen dat hij wat minder van de wereld weet. Dat lijkt ook te zijn wat zijn oma voor hem wenst. Oma vindt het vreselijk dat haar kleinzoon na een hippiemoeder nu een homovoogd heeft en wil Bernardo koste wat kost weghalen bij Pedro. Terwijl zij dit ongetwijfeld uit liefde doet wordt zij in de film tot de grote kwade figuur gebombardeerd. Zowel Pedro als Bernardo haten het arme oude mens, dat er eenvoudigweg wat ouderwetse standpunten op nahoudt.

Door van die ouderwetse standpunten de vijand te maken lijkt Albaladejo strijd te voeren tegen vooroordelen over homoseksuelen. In zijn poging geen stereotype neer te zetten faalt hij echter jammerlijk. Onder deze dikke mannen heerst net zo goed het HIV-virus, ze zijn net zo losbandig als het stereotype wil en Pedro gaat ‘gewoon’ naar een dark room en een afwerkplek. Bovenal zien al deze homoseksuele mannen er hetzelfde uit, zodat een nieuw Spaans sub-stereotype gecreeërd wordt.

‘Cachorro’ is integer gefilmd, de montage is onopvallend en waarschijnlijk voornamelijk bedoeld om de werkelijkheidsillusie in stand te houden. Er wordt goed geacteerd en er zijn grappige bijfiguren.Grappige situaties komen echter niet écht grappig over, ze lijken wat geforceerd. Ook de emotioneel bedoelde scènes ontroeren niet, er wordt teveel gezegd wat ook enkel met blikken zou kunnen worden weergegeven.

Het was een leuk gegeven, de dikke bebaarde homo’s, maar de film had een duidelijkere keuze moeten maken tussen drama en komedie of er een betere mengelmoes van moeten maken.

Emy Koopman

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 29 september 2005