Call Jane (2022)

Regie: Phyllis Nagy | 121 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Elizabeth Banks, Sigourney Weaver, Chris Messina, Kate Mara, Wunmi Mosaku, Cory Michael Smith, Grace Edwards, Kristina Harrison, Rebecca Henderson, Aida Turturro, Evangeline Young, John Magaro, Geoffrey Cantor, Alison Jaye, Bianca D’Ambrosio

Het leven lacht je toe wanneer je bent gezegend met de naam Joy. Dat gold ook lange tijd voor de Joy uit het Amerikaanse abortusdrama ‘Call Jane’. Deze Joy leeft met haar man en 15-jarige dochter Charlotte in een rustige suburb van Chicago. Maar sinds Joy voor de tweede keer zwanger is gaat het allemaal wat minder, heeft ze last van duizelingen en andere kwaaltjes. En dan komt de diagnose. Joy lijdt aan een bijzondere hartkwaal, eentje die van zichzelf niet gevaarlijk is, maar wel in combinatie met zwangerschap.

Een abortus lijkt de oplossing, maar dat valt niet mee in het Amerika van de late jaren 60. Een legale abortus is zo goed als onmogelijk, voor een illegale moet je de juiste mensen kennen. En dan ziet Joy een briefje hangen bij een bushalte waarop staat ‘Call Jane’. Het leidt haar naar een organisatie waar een aantal idealistische vrouwen en een enkele geldbeluste arts vrouwen in nood helpen.

‘Call Jane’ vertelt hoe het verder gaat met de fictieve Joy en de niet-fictieve organisatie. De eerste veertig minuten zijn het meest intens, wanneer we Joy volgen op haar zoektocht naar een levensreddende abortus. Ondanks die intensiteit is dit deel weinig dramatisch. Die eigenschap komt nog prominenter naar voren in het vervolg, wanneer we de groei en bloei van zowel Joy als de organisatie meemaken.

‘Call Jane’ verschilt als dag en nacht van andere abortusdrama’s als ‘4 luni, 3 saptamini si 2 zile’ en ‘Never Rarely Sometimes Always’. Hoe geweldig en indringend die films ook waren, de intensiteit ervan liet nauwelijks ruimte voor reflectie. In ‘Call Jane’ krijgen we meer context, is er aandacht voor de meer praktische uitdagingen van illegale abortus en is er ook ruimte voor de politiek-maatschappelijke kanten van het verhaal.

Dit alles in een film die het vooral van zijn vakmanschap moet hebben. Van het evenwichtig tempo en verzorgde scenario, het acteren, de aandacht voor details, de uitbeelding van de late jaren 60 en de paar humoristische intermezzo’s. Maar wat de film vooral heeft is urgentie, zeker in tijden waarin de Verenigde Staten lijken terug te keren naar de tijden van Mozes. Een tijdperk waarin het Amerikaanse Hooggerechtshof een streep haalt door abortus als fundamenteel recht, waardoor organisaties als Call Jane toch weer iets kunnen betekenen voor vrouwen. Zelfs voor vrouwen die gezegend zijn met de naam Joy.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 8 december 2022