Call Me by Your Name (2017)
Regie: Luca Guadagnino | 132 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Armie Hammer, Timothée Chalamet, Michael Stuhlbarg, Amira Casar, Esther Garrel, Victoire Du Bois, Vanda Capriolo, Antonio Rimoldi, Elena Bucci, Marco Sgrosso, André Aciman, Peter Spears
Nog voordat ‘Call Me by Your Name’ (2017) überhaupt in de zalen draaide, was er op internet al commotie rond de film van Luca Guadagnino ontstaan. Dat had allemaal te maken met een tweet van ene Chad Felix Greene, die acteur Armie Hammer een fragment had horen voorlezen uit de roman van André Aciman, waar de film op gebaseerd is. Zouden ze dat boek nou wel moeten verfilmen, vroeg hij zich af. Een 24-jarige man die aanpapt met een zeventienjarige jongen, dat kon in Greenes ogen namelijk echt niet. Zodra acteur James Woods, die nooit verlegen zit om een controversiële tweet, zich ermee begon te bemoeien, was de beer los. Bij zijn retweet schreef Woods namelijk: ‘En zo wordt er weer verder geknaagd aan onze normen en waarden. #NAMBLA’, waarbij die afkorting staat voor een Amerikaanse pedovereniging. Hammer vuurde direct terug door Woods erop te wijzen als zestigjarige ooit te hebben aangepapt met een meisje dat zijn kleinkind had kunnen zijn en kreeg steun van collega Amber Tamblyn, die nog even wat extra olie op het vuur gooide door haar eigen aanvaring met Woods aan te halen. De Twitterstorm bleef nog weken dooretteren. Guadagnino liet weten het jammer te vinden dat mensen, zonder de film gezien te hebben, al een mening vormden.
Een verkeerde bovendien, want ‘Call Me By Your Name’ heeft niets met pedofilie te maken, maar vooral met onvoorwaardelijke liefde en ontluikende seksualiteit. Elio (Timothée Chalamet) is een Amerikaanse jongen van zeventien die met zijn ouders op het Italiaanse platteland woont. Zijn vader Samuel (Michael Stuhlbarg), een professor in de archeologie, nodigt in de zomer van 1983 de 24-jarige student Oliver (Armie Hammer) uit om hem te helpen met zijn werk. De introverte piekeraar Elio heeft op het oog weinig gemeen met de uitbundige en zorgeloze nieuwkomer. Hij leest liever boeken, speelt piano of neemt een duik in het meertje vlakbij zijn huis. Maar onderhuids vieren zijn hormonen hoogtij, en het heeft allemaal te maken met Oliver. Hij weet zich geen raad met zijn gevoelens, schaamt zich ervoor en papt ter afleiding maar aan met een meisje uit het dorp (Esther Garrel), maar met zijn hoofd, hart en hormonen is hij bij Oliver. Wanneer de twee eindelijk meer tijd met elkaar besteden, raapt Elio al zijn moed bij elkaar en laat hij voorzichtig doorschemeren dat hij meer voelt voor Oliver. Hoewel die hem op vriendelijke toon mededeelt er niets mee te moeten doen, kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan. Echte liefde laat zich namelijk niet tegenhouden.
‘Call Me by Your Name’ is een ode aan de liefde. In een lome, dromerige sfeer en dito tempo word je als kijker de rijke gevoelswereld van de jonge Elio ingetrokken. De spanning speelt zich hoofdzakelijk onderhuids af; in beeld zien we aanvankelijk vooral de lonkende blikken, voorzichtige aanrakingen en aarzelende toenaderingspogingen. Guadagnino gebruikt het eerste kwart van zijn film voornamelijk om de juiste toon en de sfeer te creëren; in met zonlicht ondergedompelde beelden van Sayombhu Mukdeeprom zien we de mannen zwemmen, dansen, fietsen en rondhangen. Alles in een traag, loom tempo, als opmaat voor het moment dat het hoge woord er bij Elio eindelijk uitgaat. Want dat er een seksuele spanning broeit tussen Elio en Oliver is vrijwel meteen duidelijk. Doordat we als kijker uitsluitend vanuit Elio’s gezichtspunt kijken, blijft het personage Oliver wat vlakker. Chalamet krijgt daardoor veel meer ruimte om te schitteren dan Hammer, en die kans grijpt de talentvolle acteur met beide handen aan. Anders dan in veel andere films met een vergelijkbaar thema, komt de strijd die Elio ervaart puur vanuit hem zelf; zijn ouders leggen hem geen strobreed in de weg en accepteren zijn zoektocht naar de liefde en zijn seksualiteit. In een hartverwarmende en inspirerende scène tussen Elio en zijn vader, subliem gespeeld door Michael Stuhlbarg, wordt duidelijk dat Elio’s ouders hem vooral aanmoedigen te vóelen, en zijn gevoelens te beantwoorden. Dit gesprek van vader tot zoon vormt het onbetwiste ontroerende hoogtepunt van de film en omvat wijsheden waar iedereen wat van kan leren.
Behalve op sterk acteerwerk en een broeierig zomers sfeertje kan ‘Call Me By Your Name’ ook bogen op de prettige regisseerstijl van Guadagnino, die weinig opsmuk nodig heeft om tot de kern van zijn verhaal te komen. Hij leeft zich uit met de symboliek – een gewaagde scène met een hoofdrol voor een ontpitte overrijpe perzik is wellicht wat al te veel van het goede – maar laat het verder over aan zijn acteurs om het drama te laten ontspinnen, en die weten daar wel raad mee. Met name Chalamet – die met zijn 22 jaar de op drie na jongste acteur is die voor de Oscar voor beste acteur genomineerd werd – overtuigt op alle fronten en ontpopt zich als man om in de gaten te houden. Guadagnino is wars van zoetsappig melodrama; liever registreert hij op nuchtere wijze hoe Elio langzaam maar zeker toegeeft aan zijn gevoelens en deze leert accepteren; ze zijn er en ze mogen er zijn. In dat licht bezien is heeft ‘Call Me By Your Name’ een prachtige universele boodschap over liefde, verlangen, onvoorwaardelijke vriendschappen, tolerantie en de vrijheid om te zijn wie je wilt zijn.
Patricia Smagge
Waardering: 4
Bioscooprelease: 11 januari 2018
iTunes-release: 11 mei 2018
VOD- en digital download-release: 23 mei 2018
DVD- en blu-ray-release: 27 juni 2018