Camino, een feature-length selfie (2019)

Recensie Camino, een feature-length selfie CinemagazineRegie: Martin de Vries | 85 minuten | documentaire

Wandelen is in. Talloze mensen hebben (opnieuw) het genot ontdekt van het eenvoudige neerzetten van je ene voet voor de andere. Het heeft veel voordelen: het is (zo goed als) gratis, je kunt het bijna overal en altijd doen en naast de voor de hand liggende positieve uitwerking op je conditie en dus je gezondheid, levert het ook psychische winst op. Wandelen maakt je hoofd leeg, je kunt in alle rust nadenken of tot nieuwe inzichten komen. Nu kun je natuurlijk in je lunchpauze of ’s avonds na het eten een blokje om, maar er zijn steeds meer mensen die het wandelen serieuzer aanpakken en daar een vakantie van maken of zelfs een sabbatical opnemen om te gaan wandelen.

Martin de Vries (1956) is een Nederlandse programmamaker, producent en editor. Hij werkte onder andere als editor aan Van Kooten en de Bie en lanceerde in 2006 tv-zender NostalgieNet (sinds 2015 ONS). Hij besloot de beroemde wandeltocht naar de Santiago de Compostella te gaan maken, vanaf het Franse plaatsje Le Puy-en-Velay. De tocht is zo’n 1600 kilometer, een afstand die de meeste pelgrims in zo’n 60 tot 70 dagen afleggen. De Vries heeft zich niet fysiek voorbereid, maar dat blijkt ook niet noodzakelijk. Wel stopte hij een GoPro in zijn bagage om zichzelf en de omgeving te filmen. Daarin zal hij niet uniek zijn. Na afloop van de tocht bleken de soms best intieme opnames echter verder van hemzelf te staan dan hij dacht en met hulp van bevriende relaties uit het vak kwam uit die vele clips uiteindelijk deze documentaire: ’Camino, een feature-length selfie’.

Net als de wandeling zelf vergt het kijken naar ‘Camino’ aanvankelijk ook wat doorzettingsvermogen. De eerste helft van deze egodocumentaire bestaat uit opnamen van de filmmaker zelf, die weinig verrassende opmerkingen maakt over de prachtige omgeving, zijn twijfels en motivatie om door te gaan en de lichamelijke kwaaltjes die hem plagen. Of je dit als kijker volhoudt, hangt maar net af van de mate waarin je wil investeren in een film van, over en met een man die toegeeft dat één van de hoogtepunten van de dag direct ’s ochtends al is als hij volledig in zijn blootje in de vrije natuur kan poepen (wees niet bang: dit komt niet in beeld).

Maar of het nu is dat de pelgrimstocht als metafoor voor het kijken naar deze film dient of niet; naarmate je langer met De Vries mee bent geweest en je bijna de Spaanse grens nadert, is het op een gegeven moment te laat om te stoppen. Dat de filmmaker het doel bereikt staat nooit ter discussie, maar het is de innerlijke verandering waar je om gaat geven. Natuurlijk is ‘Camino’ een narcistische film, maar het ontstijgt tegelijkertijd – juist door de herkenbare ontboezemingen over angsten en twijfels en de kwetsbaarheid waarmee De Vries zich opstelt – die vorm.

Visueel is ‘Camino, een feature-length selfie’ eigenlijk onder de maat. Je ziet minder beelden van de omgeving dan je zou willen, veel vaker is het deinende hoofd van de filmmaker zelf in beeld, of zijn voeten, of zijn schaduw die hem vooruitgaat. Dat is begrijpelijk, gezien de totstandkoming van deze documentaire. Het levert uiteindelijk een wisselvallige film op, die te weinig in zich heeft om ‘m aan te raden en niet slecht genoeg is om hem af te raden. Misschien juist daarom wel uitermate geschikt voor mensen die zichzelf deze pelgrimstocht wel eens zien maken: doorzetters, die genoegen nemen met kleine ups en downs, en die zelfs in de wetenschap dat de climax aan het eind niet per se bevredigend is, vol blijven houden.

Monica Meijer

Waardering: 3

Bioscooprelease: 6 juni 2019
DVD-release: 13 september 2019