Candy (2006)

Regie: Neil Armfield | 107 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Abbie Cornish, Heath Ledger, Geoffrey Rush, Tony Martin, Noni Hazlehurst, Tom Budge, Roberto Meza Mont, Holly Austin, Noel Herriman, Tim McKenzie, Tara Morice, Patricia Lemmon, Cristian Castillo, Leo Cowan, Jason Chan, Luke Davies, Paul Blackwell, Adrienne Pickering, Damon Herriman, Sandy Winton, Rebecca Watt, Nathaniel Dean, John McNeill, Doreen Mullen, Felino Dolloso, Pedro Barreira

In de Australische speelfilm ‘Candy’ komen we twee van de talentvolste acteurs van dit moment tegen. Australiër Heath Ledger kennen we vooral van zijn optreden als homofiele cowboy in ‘Brokeback Mountain’ terwijl zijn landgenote Abbie Cornish de sterren van de hemel speelde in het coming-of-age drama ‘Somersault’. In ‘Candy’ spelen ze een jong stel dat ooit kunstenaarsaspiraties had maar nu ten onder dreigt te gaan aan heroïne.

In het eerste half uur levert dat een weinig verheffend drama op dat voornamelijk drijft op junkieclichés. We leren de hoofdpersonages kennen als ze al aan de drugs zijn, wat identificatie met hen zo goed als onmogelijk maakt. Het universum van een junk blijkt eens te meer uiterst beperkt en zijn sociale contacten dienen slechts dat ene doel: het scoren van drugs. Terwijl die bezigheden nauwelijks interessant zijn voor de kijker, is het ook nog eens lastig om mee te gaan in de roes van een junk na een shot heroïne.

Gelukkig wordt het drama na dat moeizame begin een stuk pakkender. Gedwongen door externe omstandigheden, beginnen onze helden aan de lange weg die moet leiden naar een clean bestaan. Het is tijdens die perioden van afkicken dat het ware gezicht onder het junkiemasker te voorschijn komt. Dan pas zien we de onzekerheid van Dan en de woede van Candy. Dan ook worden we geconfronteerd met de wanhoop van Candy’s ouders, wat enkele hartverscheurende scènes oplevert.

Het is ook in het tweede deel van ‘Candy’ dat duidelijk wordt dat de film niet alleen gaat over liefde en drugs, maar vooral over pijn. Pijn van jongeren die het leven niet aankunnen en vluchten in een vorm van symptoombestrijding die de boel uiteindelijk alleen maar erger maakt. Pijn ook van ouders die het beste willen voor hun kinderen maar er niet in slagen hen op het rechte pad te houden. Terwijl het regisseur Neil Armfield nooit lukt om de aantrekkelijke kanten van het junkiebestaan te verbeelden, slaagt hij met vlag en wimpel in het invoelbaar maken van die pijn.

Helaas ontkomt de film daarbij niet aan de nodige zwakten: over Candy’s bijverdienste als prostituee wordt zo’n beetje gedaan alsof het om een baantje als pizzakoerier gaat; daarnaast duren sommige sequenties veel te lang en gaan de veelvuldig in beeld bungelende microfoons flink irriteren. Maar zelfs dan nog is ‘Candy’ een intense en indrukwekkende film die je langzaam naar binnen zuigt om je niet meer los te laten.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 18 januari 2007