Candy (2022)

Regie: Carin Goeijers | 82 minuten | documentaire, muziek

Over saxofoniste Candy Dulfer (1969-) is al veel bekend. Een vrijgevochten muzikante met een opgeruimd karakter, die al vanaf haar zesde levensjaar doet wat ze het liefste doet: jazz spelen net als vader Hans, een van de dinosaurussen uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. Candy is Hans – geen edgy Waterlander maar de Langkous-versie daarvan; moeder Inge is nog steeds haar manager.

Hans woont zoals bekend in een molen; familietafereeltjes zijn het hart van deze documentaire van Carin Goeijers (‘God is my DJ’), die Dulfer vier jaar volgde. Weinig verrassend, wel ongecompliceerd. De charmante Candy laat de camera even gemakkelijk toe wanneer ze haar vaders honden begroet, als dat ze met haar zoon kibbelt in de auto. Muziek is haar leven, ze heeft ook gewoon een familie.

Het leven van deze vrouw kent niet zoveel problemen, of ze houdt ze in deze docu even gemakkelijk achter het olijke voorkomen als eerder. Diepere gesprekken kunnen gaan over aftakeling en de dood, maar worden weggewuifd met Noord-Hollandse nuchterheid. Een traantje valt hier en daar, al snel maakt Candy weer een smoothie met haar getatoeëerde hipsterpartner.

Een prettige ervaring is het gezelschap van deze dame, ook in deze docu. Voegt het iets toe? Nee. Is dat erg? Een klein beetje. We zien in ieder geval dat Candy niet ouder lijkt te worden. Zij speelt graag en met professionele overtuiging, al blijven haar periodieke samenwerkingen met Dave Stewart (Eurythmics), Prince en Van Morrison haar belangrijkste wapenfeiten.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 15 december 2022