Candyman (2021)

Recensie Candyman (2021) CinemagazineRegie: Nia DaCosta | 91 minuten | horror, thriller | Acteurs: Yahya Abdul-Mateen II, Teyonah Parris, Nathan Stewart-Jarrett, Colman Domingo, Kyle Kaminsky, Vanessa Williams, Bryan King, Miriam Moss, Rebecca Spence, Carl Clemons-Hopkins, Christiana Clark, Michael Hargrove, Rodney L Jones III, Heidi Grace Engerman, Ireon Roach, Virginia Madsen, Tony Todd

Toen ‘Candyman’ in 1992 uitkwam, werden mensen uitgedaagd om voor de spiegel vijf keer ‘Candyman’ uit te spreken. Natuurlijk geloofde niemand dat een man met een haak je kwam vermoorden. Toch kwam niemand tot vijf keer. ‘Candyman’ is gebaseerd op een kort verhaal, ‘The Forbidden’, van de Engelse horrorschrijver Clive Barker (bekend van ‘Hellraiser’). In ‘Candyman’ (1992) werkt een studente aan een afstudeerscriptie legendes en folklores. Zo stuit ze op de legende van Candyman, de geest van een zwarte artiest, en zoon van een slaaf, die in de 19de eeuw is vermoord vanwege zijn relatie met de dochter van een rijke witte man.

Geregisseerd door Nia DaCosta (‘Little Woods’) en geschreven door Jordan Peele (‘Get Out’ en ‘Us’) en Win Rosenfeld (Nia DaCosta heeft ook schrijfcredits) is ‘Candyman’ (2021) een direct vervolg op ‘Candyman’ (1992). Het houdt geen rekening met het vervolg uit 1995, ‘Candyman: Farewell to the Flesh’ en het derde deel uit 1999, ‘Candyman: Day of the Dead’. Niemand ligt hier wakker van omdat deel twee en deel drie zwakke schaduwen zijn van deel 1. ‘Candyman’ (1992) was niet alleen horrorfilm. Het was een kritiek op de raciale spanningen die altijd al deel uitmaken van het collectief bewustzijn. Ook in het vervolg komt het aan de orde en sluit daarom goed aan bij het huidige klimaat waar systemische racisme, jammer genoeg, weer eens grof op de radar is gezet (bijvoorbeeld George Floyd).

Anthony, artiest in beeldende kunst, woont met zijn vriendin, Brianna, in Chicago. Zijn carrière is in een dal en hij is op zoek naar inspiratie. Wanneer Brianna’s broer, Troy, op bezoek komt vertelt hij ze over Helen Lyle, een afstudeerstudente die een spoor van lijken achter zich liet en, in Cabrini-Green (een wijk in Chicago met sociale woningen) een kind in een vreugdevuur wilde opofferen. De omstanders wisten dit kind te redden waarna Helen in het vuur sprong. Dit verhaal spreekt Anthony aan en hij gaat op onderzoek uit. Hij gaat naar Cabrini-Green om inspiratie op te doen waar hij William ontmoet, de eigenaar van een wasserette. Deze vertelt hem over Candyman. En hier begint Anthony’s obsessie die de wereld van Candyman en, deze, met elkaar in contact brengt.

De plot is in essentie sterk waarbij onrechtvaardigheid jegens zwarte mensen, niet in het ongewisse blijven. De haat en de frustratie blijven als verwrongen emoties achter en hebben enge, bloederige gevolgen voor allen die de spot drijven met iets onuitsprekelijks. Echter, de uitwerking van de plot is dunnetjes met geforceerde horrorscènes die soms als een vreemde eend ineens opduiken.

Yahya Abdul-Mateen II speelt de rol van Anthony, als geobsedeerde en gekwelde artiest, overtuigend. Waar hij eerst vol ongeloof en spot het verhaal van Candyman aanhoort, is de transformatie naar paranoia geloofwaardig. Jammer genoeg is steeds minder van zijn acteertalent nodig en kwijnt zijn rol weg onder het gewicht van een snel standaard wordende plot. Ook Teyonah Parris als Brianna is zo natuurlijk in haar rol dat het lijkt alsof ze niet acteert en niet door heeft dat een camera op haar is gericht. Ook zij sneuvelt aan de rigoureuze eisen van de plot die als een op hol geslagen trein op een zeker doel afstevent. Colman Domingo als William en Nathan Stewart-Jarrett als Troy zijn er meer om het verhaal op weg te helpen. Acteertalent is hiervoor niet zozeer nodig omdat de nuance van het verhaal vooral ligt op de haak, de haat en het bloed.

Deze ‘Candyman’ mist de rauwe horror van het eerste deel. En met horror wordt niet bedoeld de wreedheid van een roestige haak en mensenvlees maar een staat van onder de huid sluimerende angst en een vermoeden van ontastbaar kwaad dat altijd buiten het gezichtsveld is. Ook de acteertalenten kwamen niet volledig tot hun recht en de horrorscènes zijn soms niet logisch in het verhaal verwerkt. Hierdoor maakt de film een rommelige en gehaaste indruk. Desondanks is het goed dat de film is gemaakt, vooral omdat het een uitlaatklep kan zijn voor raciale ongelijkheid en geïnstitutionaliseerde racisme. Ook is de kans is groot dat je, na het zien van de film, spiegels voor een paar dagen vermijdt. En als een film dat effect heeft, is dat tenminste iets.

Gerold Kort

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 26 augustus 2021
DVD- en blu-ray-release: 19 januari 2022