Cannibal (2006)
Regie: Marian Dora | 90 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Carsten Frank, Victor Brandl, Manoush, L. Dora, Carina Palmer, Tobias Sickert, Joachim Sigl, Bernd Widmann
‘Cannibal’ is een lastige film om je tanden in te zetten. Dat klinkt als een flauwe woordspeling, maar het gezegde gaat wel op voor deze bijzondere productie. De filmtitel belooft zieke horror – wat je zeker ook te zien krijgt – maar desondanks zal deze productie niet bij elke griezelfan in de smaak vallen. Dat ligt niet aan de special effects, want die zijn verrassend sterk voor een low budgetfilm als deze. Het zal je snel duidelijk worden dat regisseur Marian Dora niet uit was op het creëren van een goedkope shocker. Dora’s ambities reiken verder, wat in een even verrassende als verontrustende film heeft geresulteerd.
De film is gebaseerd op ware gebeurtenissen. In 2002 werd de naam Armin Meiwes ineens wereldberoemd. Deze ogenschijnlijk normale Duitser bleek een kannibaal te zijn. Meiwes kwam via internet in contact met Bernd Jürgen Brandes. De twee deelden een gemeenschappelijke fascinatie voor kannibalisme. Meiwes wilde mensenvlees eten, terwijl Brandes graag zelf op het menu wilde staan. Het duo besloot hun droom na te leven. Brandes wilde dat zijn moordenaar zijn penis amputeerde en die daarna samen met zijn moordenaar opeten, alvorens gedood te worden. Meiwes willigde dat verzoek in. Anno 2011 zit de kannibaal een levenslange gevangenisstraf uit. Er kleven veel morele afwegingen aan de zaak, want Brandes stemde in met zijn dood. Gaat het hier wel om moord in de letterlijke zin van het woord?
‘Cannibal’ verhaalt over de laatste dag(en) van Brandes. Dora geeft de twee hoofdrolspelers geen namen, maar betitelt de twee mannen waarom het draait als ‘The Man’ (gemodelleerd naar Meiwes) en ‘The Flesh’ (gebaseerd op Brandes). De film draait om de voorbereidingen van het beruchte ‘diner’, maar Dora besteedt ook aandacht naar de zoektocht naar de maaltijd en de kennismaking tussen de dader en deelnemer (van slachtoffer is immers geen sprake, omdat de moord met wederzijdse instemming gebeurt). Via korte scènes zie je hoe The Man (vertolkt door Carsten Frank) allerlei rampzalige dates met potentiële maaltijden heeft. Uiteindelijk ontdekt hij via een chatprogramma The Flesh (Victor Brandl). De twee spreken af en het klikt. Nadat ze elkaar wat beter leren kennen, hebben ze seks en maken ze zich klaar voor ‘hun grote dag’. Die verloopt in eerste instantie niet zoals verwacht.
Dora heeft zijn film een documentaireachtige vorm gegeven. De camera zit Frank dicht op de huid en de shots zien eruit alsof ze met een handheld camera zijn geschoten. Ook wordt regelmatig de spraak weggeknipt, zodat je naar bewegende monden kijkt, terwijl een sombere – of juist vrolijke – soundtrack het enige geluid is dat je hoort. Het levert surreële beelden op. Bijna sereen zelfs. Als er dan toch gesproken wordt – dialogen zijn uiterst spaarzaam – is het in het Engels, duidelijk niet de moerstaal van de Duitse acteurs. Het zorgt voor enigszins amateuristisch aandoende scènes. Echt storend wordt het nooit, omdat er weinig gesproken wordt. De regisseur heeft ervoor gekozen om een soort reconstructie van Brandes laatste uren te maken. Wie denkt dat je dan naar een nonstop slachtfestijn gaat kijken, komt echter bedrogen uit.
‘Cannibal’ belicht de relatie tussen de twee mannen en voert – ironisch genoeg – Brandes op als de sterke van de twee. De man die opgegeten wil worden, spoort zijn moordenaar op om door te zetten. Dora maakt geen slachtoffer van The Flesh. Het zorgt voor een zeer ongemakkelijk sfeertje, omdat er gespeeld wordt met je gevoel van goed en kwaad. Als je je dan schrap zet voor de bloederige finale, verandert de regisseur de koers van zijn film en besteedt hij veel aandacht aan de lichamelijke relatie tussen de twee. Je zult een hoop homoseks zien. Het is geen hardcore porno, maar Dora gaat erg ver. Na de expliciete seksscènes gaat de slachting van start.
De slachting (de reden waarom de doorsnee horrorfan deze film zal willen zien) ziet er akelig realistisch uit. Vooral de scene waarin de penis van The Flesh wordt geamputeerd zal (mannelijke) kijkers niet in de koude kleren gaan zitten.
‘Cannibal’ is een bijzondere film. Dora was er niet op uit om een ‘gemakkelijke’ slasher van te maken, maar poogt om een beeld te schetsen van de gruwelijke gebeurtenissen die in 2001 plaatsvonden in Meiwes’ huis. Twee eenzame homomannen zoeken toenadering en proberen de leegte in hun hart te vullen. In wezen is dit een treurig, fatalistisch liefdesverhaal. Maar dan wel met homoseks, verminking en moord. De acteurs gaan heel ver en geven zich letterlijk bloot. De mannen moeten diep gaan. Het acteerwerk is dan ook erg sterk (ondanks het gebrekkige Engels van het duo). Dora maakt gebruik van originele camerastandpunten, weggedraaide spraak en een verontrustende soundtrack. Fans van brute horror zullen de film te seksueel expliciet vinden, terwijl arthouseliefhebbers waarschijnlijk schrikken van het brute geweld. ‘Cannibal’ valt zo tussen de wal en het schip. Het is hoe dan ook een gedurfde film die je niet snel vergeet. Of deze ‘acquired taste’ jou zal smaken, is aan jou.
Frank v.d. Ven