Caroline, Coco en de wilde neushoorn – Cirkeline, Coco og det vilde næsehorn (2018)
Regie: Jannik Hastrup | 60 minuten | animatie, familie | Originele stemmencast: Magdalena Nonsgjogv Trantou, Yasmin Cekic, Efe Vinter Alis, Estrid Lauritsen Böttiger, Peter Ellekrog, Peter Larsen, Anne Marie Helger, Tommy Kenter, Andreas Bo Pedersen, Flemming Quist Møller
In Denemarken is ze een begrip: Cirkeline. Het piepkleine meisje met haar rode jurkje met zwarte stippen, haar piekerige haar en haar muizenvriendjes Fredrik en Ingolf, dat slaapt in een luciferdoosje, het liefst op blote voeten loopt en (voor kleine kinderen) spannende avonturen beleeft werd eind jaren vijftig gecreëerd door Hanne Hastrup. In de decennia die volgden verschenen er talloze boekjes rond het meisje – het eerste in 1969 – en haar vriendjes en tussen 1968 en 1971 regisseerde Hannes toenmalige echtgenoot Jannik Hastrup een reeks van achttien korte animatiefilmpjes rond Cirkeline voor de Deense televisie. In 1998 maakte ze haar overstap naar het witte doek; twee nieuwe filmdelen volgden in 2000 en 2004. In 2011 volgde een nieuwe tv-serie. Anno 2019 is Cirkeline, in elk geval in Denemarken en andere Scandinavische landen, nog altijd populair. Het elfachtige meisje heeft zelfs haar eigen app en een flinke aanhang op Facebook. Het inmiddels al jaren gescheiden echtpaar Hastrup springt daarop in met een gloednieuwe Cirkeline-film: ‘Cirkeline, Coco og det vilde naesehorn’ (2018), een nostalgische animatiefilm die in Nederland verschijnt onder de titel ‘Caroline, Coco en de wilde neushoorn’. Voor de herkenbaarheid noemen we Cirkeline in het vervolg van deze recensie dan ook Caroline.
In dit nieuwe avontuur maakt Caroline kennis met Coco, het meisje dat op een pak cacaopoeder afgebeeld staat. Caroline vindt dat ze op elkaar lijken en zou dolgraag vriendjes worden met het meisje. Haar wens wordt vervuld, want de volgende dag blijkt ze van het pak afgeklommen te zijn. Ook een klein neushoorntje dat ze Oswald dopen weet zich van het pak los te kunnen weken. Coco is een prinses uit Afrika, ze komt uit het land ‘waar de chocolade aan de bomen groeit’ en daar willen Caroline, Fredrik en Ingolf ook wel naartoe. Oswald is vooral erg eenzaam en verlangt naar zijn moeder, die hij al heel lang niet gezien heeft (heeft hij haar überhaupt ooit wel eens gezien?). De knorrige grootvader van Carolines muizenvriendjes heeft een vliegtuigje en neemt het kleurrijke gezelschap mee op reis. Als ze weer met hun voetjes op de grond staan, denken ze in Afrika te zijn: er is dichte begroeiing, er wonen wilde dieren en er vallen avonturen te beleven. Terwijl Oswald en Ingolf op zoek gaan naar Oswalds moeder, ontmoeten Caroline, Coco en Fredrik een muizenfamilie die geterroriseerd wordt door twee ratten, die namens de gevreesde Arnold de chocoladeballetjes komt halen die ze dagelijks met veel zorg uit de cacaobonen halen. In werkelijkheid blijkt Arnold een depressieve wilde neushoorn die zijn verveling en eenzaamheid probeert ‘weg te eten’ en geen benul heeft hoe de ratten iedereen – ook hem – in de tang hebben.
‘Caroline, Coco en de wilde neushoorn’ ademt pure nostalgie. De animaties ogen niet alleen gedateerd en simpel, maar ook houterig. Caroline is in al die jaren geen spat veranderd en ziet er dus nog steeds zo uit als in de eerste filmpjes, die dateren van eind jaren zestig. Voor de verwende, eenentwintigste-eeuwse filmkijker is dat een manco, maar met een beetje goede wil kun je het ook juist zien als de charme van deze film. Zeker voor de allerjongsten maakt het niets uit dat er achterhaalde animatietechnieken gebruikt zijn, als er maar wat te beleven valt. Het verhaaltje is weinig opzienbarend, althans als je er met volwassen blik naar kijkt. Maar voor kinderen tussen de twee en zes jaar gebeurt er genoeg. Er wordt nog getracht enkele grapjes voor de meekijkende ouders in de film te verwerken, waaronder een kort momentje waarin de draak wordt gestoken met de versimpelde animatiestijl (aan een van de muizen wordt gevraagd waarom zijn beide ogen aan dezelfde kant zitten). Een referentie aan de Deense schrijfster Karen Blixen (1885-1962), die gedurende haar leven vaak in Afrika vertoefde en daar ook over schreef, zal niet door iedereen worden opgepikt. Verder is het allemaal vrij rechttoe-rechtaan, met weinig humor en personages met vereenvoudigde emoties. Voor de allerkleinsten, waar deze film zich primair op richt, maakt het allemaal niet uit. Het avontuur van Caroline en haar vriendjes, en het thema van op zoek gaan naar waar je vandaan komt, is voor hen al voldoende vermaak. Meekijkende volwassenen moeten zich tevreden stellen met de ouderwetse charme van deze film, die eruit ziet alsof het stamt uit de tijd dat ze zelf jong waren.
Patricia Smagge
Waardering: 2.5
DVD-release: 28 februari 2019