Casa de los babys (2003)
Regie: John Sayles | 92 minuten | drama | Acteurs: Angelina Peláez, Lizzie Curry Martinez, Vanessa Martinez, Amanda Álvarez, Said Martinez, Abel Salas, Marco Mondragón, José Reyes, Claudia Benitez, Ignacio de Anda, José Reyes Jr., Emmanuel González, El Flaco de Oro de Acapulco, David Ortíz, Blanca Loaria, Rita Moreno, Bruno Bichir, Fredi Bogota, Héctor Mújica, Daryl Hannah, Dave Ortiz, Lili Taylor, Mary Steenburgen, Marcia Gay Harden, Maggie Gyllenhaal, Susan Lynch, Guillermo Iván, Juan Carlos Vives, Martha Higareda, Tony Marcin, Lourdes Echevarría, Lourdes Perez, Norma Moreno, Priscilla Corral, Isaías Ramírez, Hilário Silva, César Rodríguez, Rad Wolf, Pedro Armendáriz Jr., Arturo Salazar, Víctor Jáuregui, Alejandro Basurto, Leonel Rendón, Fernando Cervantes, Miguel Rodarte, David Hevia, Felipe Fernández del Paso, Isabel Herrera, Ramoncita López
In ‘Casa de los babys’ wordt gekeken naar de problematiek rond adoptie van kinderen uit Derde Wereldlanden vanuit drie verschillende gezichtspunten: die van de moeders die hun kind afstaan ter adoptie, die van de wensmoeders die een kind willen adopteren, en die van degenen die in de tussentijd zorgen voor kinderen die zijn afgestaan en op adoptie wachten. Een goed uitgangspunt, omdat dit een brede kijk geeft op de hele situatie.
De verhalen van de zes Amerikaanse vrouwen die al weken en soms zelfs maandenlang zitten te wachten in een hotel op het nieuws dat ze hun adoptiekind kunnen afhalen, komen een voor een aan bod. We zien de fanatieke sportster Skipper, gespeeld door Darryl Hannah, die al een aantal kinderen heeft verloren. Mary Steenburgen speelt de tolerante Gayle, die de groep bij elkaar houdt en met iedereen goed overweg kan. De Ierse Susan Lynch speelt dromerige Eileen en Maggie Gyllenhaal de knappe jonge Jennifer, getrouwd met een steenrijke man. De interessantste rollen zijn weggelegd voor Lili Taylor als de kritische Leslie, en Marcia Gay Harden als de betweterige, bemoeizuchtige Nan. Deze zes actrices spelen stuk voor stuk sterke rollen.
De beste scène uit de film speelt zich af in de hotelkamer van Eileen. Eileen vertelt het kamermeisje in het Engels over haar diepgewortelde kinderwens, en over hoe ze zich een toekomst met haar adoptiekind voorstelt. Het kamermeisje, dat alleen Spaans spreekt, vertelt op haar beurt over haar kind dat ze ter adoptie heeft afgestaan. De twee vrouwen verstaan elkaar dan wel niet, maar ze begrijpen dat de ander een bepaalde emotionele last met zich meedraagt. Dat wordt prachtig uitgebeeld in deze scène.
Voor Señora Muñoz, de eigenares van het hotel waar de zes Amerikaanse vrouwen verblijven, is het adoptieproces vooral een zakelijke transactie, waarvan zij ook meeprofiteert. Ze schrikt er ook niet voor terug om haar contacten bij het ministerie aan te wenden om adopties te bevorderen of juist te vertragen. Zij is verzekerd van haar inkomsten zolang er vrouwen zijn die op een adoptiekind wachten.
De houding van de vrouwen die de aanstaande adoptiekinderen in het weeshuis verzorgen is vooral een pragmatische: het is pijnlijk dat de kinderen door hun eigen ouders uit pure armoede moeten worden afgestaan, maar het belangrijkste is dat de kinderen uiteindelijk ergens terechtkomen waar ze voedsel en onderdak krijgen, en een behoorlijke opvoeding. Zaak is om niet teveel emotioneel betrokken te raken bij de kinderen.
Om te benadrukken dat veel van de kinderen beter af zijn als ze geadopteerd worden, toont regisseur Sayles het leven van een straatjongen in de stad waar de Amerikaanse vrouwen verblijven. Hij moet bedelen en stelen om aan de kost te komen, en om zijn ellende te vergeten snuiven hij en zijn vrienden lijm en oplosmiddelen.
De laatste verhaallijn is die van een aanstaande tienermoeder, die door haar moeder wordt gedwongen om haar kind af te staan. Sayles toont hoe zij worstelt met de gevoelens die ze heeft voor haar ongeboren baby. De vader van de baby weet niet dat het meisje zwanger is, en zij vertelt hem ook niets. Uiteindelijk wordt ze weggestuurd naar een andere stad om daar haar kind te krijgen. Niemand behalve haar moeder zal ooit weten dat ze zwanger was en een kind heeft gebaard.
Deze film toont dus alle facetten van de adoptieproblematiek, op een redelijk geslaagde manier. Helaas zijn er een paar losse eindjes, die niet aan elkaar worden geknoopt. Het verhaal eindigt ook nog eens middenin een belangrijke gebeurtenis, dus blijft de kijker achter met wat vraagtekens. Een goede poging om een sociaal vraagstuk aan de kaak te stellen, maar te fragmentarisch in elkaar gezet. Geen film die lang bijblijft.
Saskia Blokker