Celebrity (1998)
Regie: Woody Allen | 109 minuten | drama, komedie | Acteurs: Greg Mottola, Jeff Mazzola, Dick Mingalone, Vladimir Bibic, Melanie Griffith, Francisco Quidjada, Aleksa Palladino, Dan Moran, Peter Castellotti, A. Lee Morris, Douglas McGrath, Kenneth Branagh, Maurice Sonnenberg, Winona Ryder, Craig Ulmschneider, J.K. Simmons, Debra Messing, Famke Janssen, Joe Mantegna, Bebe Neuwirth, Leonardo DiCaprio, Gretchen Mol, Sam Rockwell, Adrian Grenier, Hank Azaria, Celia Weston, Donald Trump, Jeffrey Wright
Carrières die meer dan veertig jaar beslaan, kennen onvermijdelijke pieken en dalen. Ook meester-regisseur Woody Allen ontkomt niet aan dalen in zijn oeuvre, naast een overweldigend aantal pieken. Wat bij Allen opvalt, is dat die dalen alleen maar dalen zijn omdat het gemiddeld niveau zo enorm hoog ligt. Zodat wat voor Allen een matige film is (zoals de slappe komedies uit het begin van de 21e eeuw) voor iedere andere regisseur een prima productie zou zijn.
‘Celebrity’ is de uitzondering op deze regel. In deze komedie uit 1998 gaat alles mis wat mis kan gaan. De film wil een satire zijn over het celebrityfenomeen, maar behalve dat de film inhoudelijk even leeg is als het celebrityschap, komt de boodschap nooit over. Des te spijtiger als je bedenkt dat Allen met ‘The Purple Rose of Cairo’ en ‘Annie Hall’ al scherpe satires had gemaakt, al gingen die meer over Hollywood dan over beroemdheid.
Dat de film evenmin slaagt als tragikomedie, komt omdat de karakters niet lekker zijn uitgewerkt en de casting faalt. Kenneth Branagh speelt de rol die Woody Allen meestal voor zichzelf reserveert: de neurotische intellectueel die even hardnekkig mislukt in carrière als in relaties. In tegenstelling tot Will Ferrell of Larry David, die in latere films dezelfde rol met redelijk resultaat neerzetten, overtuigt Branagh niet. Wat we zien is een aimabele Engelsman die een geslaagde Woody Allen imitatie ten beste geeft, maar wiens uiterlijk hem volkomen ongeloofwaardig maakt. Hij gedraagt zich als een joodse neurotische intellectueel, maar ziet er niet zo uit.
Wat evenmin meewerkt is het gebrek aan plot en geslaagde grappen. Het verhaal kent vreemde sprongen en ontbeert een spanningsboog, de grappen zijn schaars en belegen. Bijpersonages duiken op en verdwijnen weer, de toon gaat van komisch naar dramatisch zonder dat we moeten lachen of huilen. En de keuze voor zwart-wit is – behalve om esthetische redenen – niet echt te verklaren.
Gelukkig zijn er wat curieuze gastrollen, van Donald Trump als Donald Trump, van Leonardo DiCaprio als acteur die vriendin en hotelkamer verbouwt, van Charlize Theron als hitsig supermodel. Ook is er een enkele geslaagde grap, maar niet voldoende om deze film te redden. Een film die met 113 minuten ongeveer Allens langste is. En ongeveer zijn slechtste.
Henny Wouters
Waardering: 2
Bioscooprelease: 18 november 1999