C’era una volta – More than a Miracle (1967)

Regie: Francesco Rosi | 104 minuten | komedie, avontuur, romantiek, fantasie | Acteurs: Sophia Loren, Omar Sharif, Georges Wilson, Leslie French, Dolores del Rio, Marina Malfatti, Anna Nogara, Rita Forzano, Rosemary Martin, Carlotta Barilli, Rosa Maria Martin, Fleur Mombelli, Anna Liotti, Carlo Pisacane, Renato Pinciroli

Stop Sophia Loren en Omar Sharif in een avonturenfilm met prinsen en prinsessen, mooie landschappen, en vurige paarden, en je bent wel zo’n beetje klaar. Succes lijkt immers wel verzekerd met twee van die hartenbrekers in één film. Smachtende blikken over en weer, een stoere outfit voor Sharif, en een accentuerende jurk met goed uitkomend décolleté voor La Loren en een verhaal lijkt verder overbodig.

‘C’era una Volta…’ maakt zich er verhaaltechnisch echter zeker niet met een leien dakje vanaf. Integendeel, dit sprookje – de titel betekent “Er was eens…” – gooit er alles tegenaan wat maar exotisch en magisch lijkt, en lijkt hiermee bijna een bloemlezing van sprookjes te worden; het is nog net geen parodie. We worden geconfronteerd met een vliegende priester die Sharif aanraadt zeven meelflapjes door zijn potentiële vrouw te laten bakken om uit te maken of zij de ware is. We krijgen tevens te maken met een groep heksen bij wie Loren aanklopt om de door haar geliefde Sharif terug te krijgen; echter bij vergissing betovert ze hem, waardoor hij zich niet meer kan bewegen voordat hij een zoen van haar heeft gekregen. Vervolgens is er een list met een stier die goud poept, een afwaswedstrijd om de beste echtgenote te bepalen, en een mysterieus meelspoor dat wel eens naar romantiek zou kunnen leiden.

Het is allemaal plezier genoeg om te ondergaan, maar het is wel een beetje onsamenhangend en chaotisch. Ook zijn de losse vignetten soms wat nutteloos in het grote geheel, door personages of verhaallijntjes die ineens worden losgelaten en eigenlijk geen ware functie hebben. Het is vooral jammer dat je als kijker niet wat meer passie voelt tussen de personages gespeeld door Sharif en Loren. Aan de acteurs ligt het niet, maar de handelingen die ze verrichten zorgen niet altijd voor genoeg investering in hun relatie van de kant van de kijker. Ze geven elkaar klappen in het gezicht, maar eigenlijk verlangen ze intens naar elkaar; tenminste dat moeten we uiteindelijk concluderen. Voelen doen we dit niet echt.

Toch zijn de aanwezigheid van Loren als sensuele, voluptueuze plattelandsvrouw en Sharif als zwierige prins in een fantasievolle, avontuurlijke context genoeg om deze film de moeite waard te laten zijn.

Bart Rietvink