César et Rosalie (1972)
Regie: Claude Sautet | 107 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Yves Montand, Romy Schneider, Sami Frey, Bernard Le Coq, Eva Maria Meineke, Henri-Jacques Huet, Isabelle Huppert, Gisela Hahn, Betty Beckers, Hervé Sand, Jacques Dhéry, Pippo Merisi, Carlo Nell, Carole Lixon, Dimitri Petricenko, Céline Galland, Henri Coutet, Marcel Gassouk, David Tonelli, Martin Lartigue, André Cassan, Serge Nubret, Ermanno Casanova, Colin Drake, Robert Le Béal, Muriel Deloumaux, Umberto Orsini, Michel Piccoli, Jean-Paul Blonday, Lucien Desagneaux, Lucienne Legrand, Jean-Claude Sussfeld, Nicolas Vogel
Je hoeft niet echt een filmexpert te zijn om op basis van de credits veel van ‘César et Rosalie’ te verwachten. Naast Yves Montand, Romy Schneider en Sami Frey in de hoofdrollen, zien we een piepjonge Isabelle Huppert in een bijrol en horen we de stem van Michel Piccoli als verteller. Met zoveel grote namen kan een film al bijna niet mislukken, zeker als je bedenkt dat al dat talent onder leiding stond van gelauwerd regisseur Claude Sautet.
Een mislukking is ‘César et Rosalie’ dan ook niet geworden, maar een meesterwerk is hij evenmin. Zoals zo vaak vormt het scenario het grootste manco. Met een verhaal over een gecompliceerde driehoeksverhouding kun je alle kanten op, en dan ligt het maar aan de invulling of het resultaat een beetje de moeite waard is. Waar het ‘César et Rosalie’ echter aan ontbreekt is een diepgaande psychologische uitwerking van de karakters. Het verhaal komt er in het kort op neer dat de mooie Rosalie niet kan kiezen tussen een schrootmagnaat en een kunstenaar. Dat deze twee tegenpolen opgeteld de perfecte man vormen is al snel duidelijk, maar minder duidelijk is de motivatie waarmee Rosalie steeds weer rigoureus van minnaar switcht. De nonchalance waarmee dat gebeurt geeft ‘César et Rosalie’ bovendien een vrijblijvendheid die zich door de lange tijdsduur uiteindelijk gaat wreken. De film weet daarnaast nooit goed te kiezen tussen komedie en drama, terwijl het gemakzuchtige einde een grote anticlimax is.
Wat deze productie dan toch de moeite waard maakt, is het superieur acteerwerk. Yves Montand lijkt aanvankelijk op de automatische piloot te spelen, maar als zijn personage geleidelijk meer diepgang krijgt wordt dit door de Fransman overtuigend verbeeld. Het spel van Romy Schneider, hier op haar allermooist, is zelfs iets te sterk voor deze tragikomedie. De subtiele expressie van Schneider verraadt een genuanceerd gedachteleven, maar die indruk wordt steeds weer tenietgedaan door de drieste acties van haar personage.
Terwijl deze ‘César et Rosalie’ dus vooral een film is voor liefhebbers van het betere acteerwerk, biedt hij als bonus nog een inzicht in de ambigue positie van de vrouw aan het begin van de jaren 70. Rosalie is een ontwikkelde en zelfstandige vrouw, maar als César een avondje voor zijn vrienden organiseert, verandert zij net zo makkelijk in een traditionele huissloof. Ook bij de jonge kunstenaar is zij degene die voor het huishouden zorgt. Zo bewijst ‘César et Rosalie’ voor alles dat tijden rap kunnen veranderen. Dat hadden we zonder deze film trouwens ook wel geloofd.
Henny Wouters
Waardering: 3
Bioscooprelease: 28 juni 2007