Chelsea on the Rocks (2008)
Regie: Abel Ferrara | 88 minuten | documentaire | Met: Vito Acconci, Donald Baechler, Stanley Bard, Sathima Bea Benjamin, Jamie Burke, William S. Burroughs, Ira Cohen, Sherry Cosovic, Quentin Crisp, Walter Cronkite, Robert Crumb, Giancarlo Esposito, Abel Ferrara, Milos Forman, Jerry Garcia, Adam Goldberg, Ethan Hawke, Gaby Hoffmann, Dennis Hopper, Grace Jones, Janis Joplin, Aline Kominsky, Shanyn Leigh, Lance Loud, Caitlin Mehner, Robert Oppel, Bijou Phillips, Elizabeth Pugh, Rockets Redglare, Christy Scott Cashman, Sid Vicious, Andy Warhol, Arthur Weinstein
In de wijk Chelsea in Manhattan, aan de West 23rd Street, tussen 7th en 8th Avenue, staat een twaalf verdiepingen tellend gebouw dat is opgetrokken uit rode bakstenen in Victoriaanse stijl. Ooit was dit het hoogste gebouw van New York. Het pand mag dan bijzonder zijn, de mensen die ooit hun intrek namen in het Chelsea Hotel zijn dat eigenlijk nog veel meer. Het gebouw wordt gezien als een broedplaats voor moderne kunst en wordt ook gezien als ’the home of bad behavior’, waar zo ongeveer alles kan en mag. De lijst van beroemde gasten die er ooit gelogeerd of gewoond hebben is eindeloos. Andy Warhol, Janis Joplin, Allen Ginsberg, William S. Burrows, Dennis Hopper, Jimi Hendrix, Arthur Miller en vele, vele anderen voelden zich er thuis. Dat was niet in de laatste plaats te danken aan Stanley Bard, de vrijzinnige hotelmanager die de kunstenaars, muzikanten en andere vrije geesten begreep en hen de ruimte gaf die ze nodig hadden. Sinds Bard geen manager meer is, lijkt het Chelsea Hotel steeds meer van zijn authenticiteit kwijt te raken. De veelal armlastige kunstenaars moeten ruim baan maken voor een jongere generatie die grof geld wil neertellen voor een nachtje in het befaamde hotel…
In de documentaire ‘Chelsea on the Rocks’ (2009) werpt filmmaker Abel Ferrara – zelf ooit inwonende van het hotel – een blik op de rijke geschiedenis van het roemruchte pand. Met de nieuwe wind die door het Chelsea Hotel waait, zou het wel eens de laatste mogelijkheid kunnen zijn om zo’n film op te nemen. Ferrara interviewt oude en huidige bewoners en haalt met hen herinneringen op. Over de bizarre feesten die er in de jaren zestig en zeventig gehouden werden bijvoorbeeld. In het Chelsea Hotel viel ook nog wel eens een dode te betreuren. Dichter Dylan Thomas dronk zich er in 1953 dood en ook Nancy Spungen – het vriendinnetje van Sex Pistol Sid Vicious – werd in 1978 levenloos aangetroffen in kamer 100. En dan hebben we het nog niet eens over de vele gekwelde zielen die zelfmoord pleegden door van de zesde verdieping af te springen. Geen wonder dat er ook verhalen zijn dat het spookt in het gebouw! Vreugde en tragiek liggen heel dicht bij elkaar in het Chelsea Hotel, wat het een fascinerend gebouw maakt.
In de persoonlijke anekdotes is deze documentaire dan ook op zijn sterkst, al zijn ook de archiefbeelden van vele bekende figuren die ooit in het hotel verbleven de moeite waard – ook al zijn het maar korte fragmenten. De herinneringen van regisseur Milos Forman, die indertijd als beginnend regisseur zijn intrek had genomen in het hotel, vormen een hoogtepunt in de film. Hij haalt ze op met Stanley Bard, de fascinerende en joviale oude hotelmanager aan wie Ferrara wel een film op zich had kunnen wijden. De ontmoeting met deze door iedereen verafgoodde man maakt veel los. De manier waarop hij zijn hotel runde is nu haast niet meer voor te stellen. De wereld is veel zakelijker en harder geworden, blijkt maar weer eens. Liefhebbers en romantici hebben het nakijken.
‘Chelsea on the Rocks’ kent een fascinerend uitgangspunt en een aantal boeiende geïnterviewden. Toch slaat Ferrara met deze documentaire gedeeltelijk de plank mis. Niet in de laatste plaats omdat hij het vertikt om zijn talking heads te voorzien van namen. Zo blijft het publiek buitengesloten en blijft dit een film over een club waar wij als kijkers geen lid van zijn. Ferrara is zelf overigens maar al te nadrukkelijk aanwezig. Als hij al niet in beeld verschijnt, is hij wel luidruchtig te horen op de achtergrond en haalt hij zo de aandacht weg bij zijn gesprekspartner. Vrij onbeleefd… Waar Ferrara nog het meest mee de mist ingaat zijn de toneelstukjes waarin hij onvergetelijke gebeurtenissen die zich ooit in het Chelsea Hotel afspeelden, laat naspelen. De avond van het overlijden van Nancy Spungen bijvoorbeeld, waarbij een ongeloofwaardige Bijou Philips de hoofdrol opeist. Niet alleen doet het fragment afbreuk aan de rest van de film, het is bovendien zeer slecht in elkaar gezet en compleet overbodig. Ook over Janis Joplin is zo’n misplaatst en onnodig filmpje toegevoegd. Blijkbaar vond Ferrara het nodig om toch zijn eigen stempel nog even op het geheel te drukken. Zonde, want de verder aardige documentaire levert daardoor een flink stuk van zijn geloofwaardigheid in.
Patricia Smagge