Chez nous (2017)

Regie: Lucas Belvaux | 117 minuten | drama | Acteurs: Émilie Dequenne, André Dusollier, Guillaume Gouix, Catherine Jacob, Anne Marivin, Patrick Descamps, Charlotte Talpaert, Mateo Debaets, Coline Marcourt, Corentin Lobet, Thibault Roux, Michel Ferracci, Stéphane Caillard, Cyril Descours, Julien Roy, Bernard Mazzinghi

In ‘Chez nous’ volgen we het pad van de sympathieke thuiszorgverpleegster Pauline (Émilie Duquenne) naar het burgemeesterschap van haar fictieve woonplaats Hémars in Frans-Vlaanderen. Van een Front National-achtige partij welteverstaan. Is ‘Chez nous’ wellicht een sociaal-realistische film? Nee en ja, in die volgorde. En dat is meteen ook het probleem. De degelijke Dequenne (‘Rosetta’) lijkt in eerste instantie zo uit een Mike Leigh vol goedmoedige feelgoodpersonages gestapt. Er is een ex-man, die weigert op de kinderen te passen wanneer Pauline een dode patiënt in bed aantreft. Opgewekt wacht ze tot de huisarts (André Dussollier) arriveert, die haar vervolgens uitnodigt voor een etentje waarop hij haar het burgemeesterschap aanbiedt van haar eigen dorp, voor zijn extreem-rechtse ‘Bloc’. Al snel is brunette Pauline even blond als de Le Pen-achtige lijsttrekker Agnès Dorgelle (Catherine Jacob). Onvoorstelbaar dit, maar Pauline gaat er grootogig in mee, en dan heeft ze ook nog een vriend (Guillaume Gouix) die zachtaardig is en tevens neonazi.

Niet zo makkelijk om feelgood en extreemrechts te verenigen, zeker niet in personages. Er zijn meer tegenstrijdigheden. ‘Chez nous’ lijkt gericht op ‘gewone mensen’ – als waarschuwing, maar zal vooral een arthousepubliek trekken. De film doet daardoor gemaakt aan, en ontwikkelt zich weinig; telkens loopt Pauline er nieuwsgierig tussendoor. Gewetensvragen worden opgeworpen, maar vervolgens ontweken. Bijvoorbeeld wanneer Pauline getuige is van een kloppartij tussen neonazi’s en moslimjongeren. Pauline wil zichzelf zijn, maar heeft een keuze gemaakt die haar persoonlijkheid geweld aandoet, zo lijkt het. Regisseur Lucas Delvaux (’38 témoins’) verbindt er geen dramatische consequenties aan. Het gebeurt en kabbelt verder. Tegen het slot krijgt de film meer een documentair karakter. ‘Dit is de staat van Frankrijk’, lijkt Delvaux te willen zeggen. Zoals gezegd, extreemrechts mengt niet goed met slome feelgood, hoewel het acteren van de belangrijkste personages als niet onverdienstelijk kan worden beschouwd.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 20 april 2017
DVD-release: 18 augustus 2017